سلامت نیوز :  حل مشكلات جوانان در سه دهه اخیر به یك پارادوكس بی‌پایان در بین مسئولان و متولیان تصمیم‌گیر تبدیل شده است. دور تسلسلی كه با ورود هر مدیر جدید تكرار شده بدون اینكه در پایان دوره مدیریتی او نتیجه‌ای كارآمد داشته باشد.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه تهران امروز ؛ و در تمام این سال‌ها همه مسئولان به‌دنبال كشف مشكلات جوانان هستند. در آخرین روزهای كار خود نیز یكسری راهكار ارائه و با خیال راحت جای خود را به مدیر بعدی می‌دهند و وجدانشان كاملا راحت است زیرا كار خود را طبق آنچه می‌دانستند درست پیش برده و راه را برای مدیر بعدی هموار كرده‌اند. اما مدیر بعدی بدون توجه به مطالعات و برنامه‌ریزی‌هایی كه در گذشته انجام شده به‌دنبال راهكار دیگری است. جوانان هم باید صبر كنند و شكیبایی به خرج دهند تا بالاخره یك روزی روزگاری مشكلاتشان به سرآید. دولت یازدهم با وجود آنكه تازه راه افتاده اما قدم‌های خوبی را در این زمینه برداشته است. انگار دیگر به‌دنبال راهكار نیستند. آنها نقشه راه را در صد روز اول كار خود كشیده‌اند و حالا باید طبق آن جلو بروند. آنطور كه رئیس مركز مطالعات و پژوهش‌های راهبردی وزارت ورزش و جوانان می‌گوید؛ در این نقشه راه 10 میلیون جوان در معرض آسیب هستند.


اولویت 10 میلیون جوان در دو مقوله ازدواج و اشتغال

وزارت ورزش و جوانان به تهران امروز می‌گوید: ما جوان را از 15 تا 29 سال تعریف می‌كنیم كه خود سه بخش دارد. 15 تا 19، 20 تا 24 و 25 تا 29 سال است. طبق سرشماری سال 1390 جوانان بین 15 تا 19 سال 6 میلیون و هفتصد هزار نفر، بین 20 تا 24 سال 8 میلیون و چهارصد هزار و بین 25 تا 29 سال نزدیك به 9 میلیون نفر است. خط قرمز ما میانگین سنی 25 تا 29 سال است كه باید كارهای اساسی در حوزه اشتغال و ازدواج جوانان در این رده سنی صورت بگیرد. برای موضوعاتی مانند اشتغال و ازدواج این 9 میلیون جوان اولویت دارند زیرا سن آنها در مرز هست و نقطه آسیب‌پذیری آنها جدی‌تر است. در مرز خطر قرار دارند و نیازمند كار ویژه اورژانسی هستند چراكه در معرض آسیب‌های مختلفی قرار دارند.

وی در ادامه با بیان اینكه باید یك كار فوری برای این رده سنی جوانان صورت بگیرد، می‌افزاید: به دلیل آن كه این جوانان در شرایط فوتی قرار دارند آماده ازدواج و اشتغال هستند باید بسترها را با نگاه اولویت‌دار برایشان فراهم كرد. اگر ظرفیت اشتغال داشته باشد جوانانی كه در سن 25 به بالا و دارای شرایط هستند را جذب كرد. در وام ازدواج یا اولویتی كه در بحث ازدواج تعریف می‌كنیم، خدمات حمایتی یا تسهیلات مسكن باید جوانان 25 تا 29 را در اولویت قرار دهیم. رئیس مركز مطالعات و پژوهش‌های راهبردی وزارت ورزش و جوانان اشاره به اینكه سن جوانی كه قانون تعریف كرده تا 29 سال است، و بالای آن در كشور ما جوان دوره جوانی خود را پشت سرگذاشته‌اند، می‌گوید: هر كشوری با رویكردهای فرهنگی،‌ اجتماعی، اقتصادی خود سن جوانی را تعریف می‌كند. شاید یك نفر تا 40 سالگی ازدواج نكرده باشد. ملاك ما برای اولویت در جوانی ازدواج نیست. افرادی بالای 29 سال كه ازدواج نكرده‌اند قشر محدودی هستند. آنها از شرایط جوانی خارج شده و جزو استثنائات هستند.

بیان درد آسان است

محمداسماعیل سعیدی در مورد اینكه جوانان در معرض آسیب‌های جدی هستند به تهران امروز می‌گوید: بیان درد آسان است. منتهی نسخه قابل عمل پیچیده بشود و راهكار درستی داشته باشیم. در حال حاضر زندگی‌ها دیجیتالی شده است. از یك طرف ورود فضای مجازی به خانه‌ها و از سوی دیگر نظام آموزشی و درس سنگینی كه بر دوش جوانان (بین 15 تا 19) گذاشته شده، فرصت حضور در محفل گرم خانواده را گرفته است. نظام آموزشی طوری است كه جوانان خسته و كوفته از مدرسه به خانه می‌آیند و نمی‌دانند كه درس بخوانند یا استراحت كنند یا به كلاس‌های تقویتی بروند.

وی با اشاره به اینكه بار سنگین طاقت‌فرسایی بر دوش جوانان گذاشته شده و همه مجبورند كه آن را تحمل كنند ادامه می‌دهد: فیلم‌ها، بازی‌های رایانه ای، فضای مجازی و... باعث شده كه ارتباط بین اعضای خانواده كم شود و شكافی بین آنها به وجود آید. در دوره‌های گذشته شرایط متفاوت بود. ارتباطات در سطح وسیعی در خانواده و فامیل وجود داشت. دبیر اول كمیسیون اجتماعی مجلس با بیان اینكه از 18 سال به بالا و پس از فارغ‌التحصیلی جوانان برسر چند راهی قرار می‌گیرند می‌افزاید: یا به خدمت سربازی بروند یا به دانشگاه و دنبال ادامه تحصیل باشند یا ازدواج كنند. عمده‌ترین مانع در این مقطع می‌تواند خدمت سربازی باشد. در واقع آماده می‌شوند كه به حیطه دانشگاه و تحصیل وارد شوند یا ازدواج كنند و به فاز دیگری از زندگی قدم بگذارند كه هر كدام از این راه‌ها برای خود مشكلات خاص خود را دارند. اگر دنبال درس و دانشگاه باشند درصد كمی كه به دانشگاه روزانه دولتی وارد می‌شوند بار مالی چندانی را متقبل نمی‌شوند اما بقیه دانشگاه‌ها بار مالی دارند. جوان دغدغه فراهم كردن شهریه خود را پیدا خواهد كرد. علاوه بر ده‌ها دغدغه‌ای كه حین تحصیل دارد باید به فكر این باشد كه پس از فارغ‌التحصیلی چه وضعیتی خواهد داشت. از طرف دیگر هم فضاهای مجازی سر جوانان ما را به خود گرم كرده است. اكثر كارهای خود را كه تا دیروز حضوری گفته می‌شد پیامكی شده است. حتی احوالپرسی با پدر و مادر در برخی خانواده‌ها با فرستادن یك پیامك صورت می‌گیرد.

وی با اشاره به اینكه اگر جوان به سربازی برود مشكلات خاص آن را باید پشت سر بگذارد، ادامه می‌دهد: اگر جوان ازدواج نكند مشكلات خودش را دارد. اگر ازدواج كند با مشكلات زندگی و مسائل مختلف آن دست به گریبان خواهد بود. در گذشته زندگی‌ها ساده و روان بود. شاید بزرگ‌ترین دغدغه، ازدواج فرزندان بود. امروزه تورم، اشتغال، دغدغه‌های اجتماعی و... مشكلات پیچیده‌ای را برای جوانان به وجود آورده است. ضمن آن كه پدر و مادرها از صبح همه درگیر كار هستند. حتی زنان خانه‌دار ما هم گرفتار هستند. تا دیروز پدر و مادر فرصت رسیدگی به فرزند را داشتند. آنها به قول آذری زبان‌ها موقعی كه آفتاب طلوع می‌كند از خانه بیرون برو و موقعی كه آفتاب غروب می‌كند به خانه برگرد. ولی امروزه ساعت 11 – 12 شب والدین خسته به خانه می‌آیند. به گفته محمدمهدی سعیدی یكی از نیازهای تمام انسان‌ها در تمام سنین مهر و محبت است. وقتی این نیاز فطری ارضا نمی‌شود انسان دچار یكسری مشكلات روحی و روانی از جمله پرخاشگری می‌شود و احتمال دارد این افراد به بزهكاری روی بیاورند زیرا محبت ندیده‌اند كه آن را یاد بگیرند. این افراد می‌خواهند ارضا بشوند هر كجا كمی محبتی خارج از قاعده ببینند جذب آنجا می‌شوند. معلوم هم نیست كه این محبت‌ها مثبت باشد و تله‌ای نباشد بر سر راه جوانی كه هنوز ناپخته است و پیچیدگی‌های جامعه را نمی‌شناسد. بخشی از مشكلاتی كه گرفتار آن هستیم همین است. خستگی‌ها و مشكلاتی كه در خانواده‌ها وجود دارد باعث پرخاشگری و دعوای خانوادگی بین تك تك افراد به ویژه فرزندان می‌شود و شكاف بین خانواده و جوانان را بیشتر می‌كند.

دبیر اول كمیسیون اجتماعی مجلس در ادامه با بیان اینكه كار اورژانسی در بخش اجتماعی جایی ندارد می‌گوید: فكر می‌كنم اورژانسی یعنی قرصی بخورند، یا اینكه عمل جراحی انجام دهند؟ برای آسیب‌های اجتماعی كه در طول سالیان متمادی پیدا شده كار اورژانسی نمی‌توان كرد.

وی با اشاره به اینكه عوامل مختلفی باعث می‌شود همه دستگاه‌ها به‌دنبال مشكلات جوانان باشند، می‌گوید: برخی به‌دنبال راه‌حل‌هایی هستند كه صرفا نمره 20 بگیرند و تشویق شوند كه چند كتاب نوشته و تحقیق نوشته است و از جنس عملیاتی نیستند. مشكل دیگر این است كه راه‌حل‌هایی كه ارائه می‌شود در پیچ و خم نظام بوروكراسی اداری كشورمان گم می‌شود. مجموعه‌هایی كه باید در این رابطه‌ها حساس شوند و سریع رصد كنند بی‌تفاوت هستند و به همین دلیل راهكارها خاصیت خود را از دست می‌دهند. متاسفانه تصمیمات هم جزیره‌ای است. حرف آخر را معلوم نیست كه در مورد آسیب‌های اجتماعی چه كسی می‌زند. هیچ كس نمی‌داند مسئول آن كیست و متولی اصلی ندارد و نظارت دقیقی بر كارها وجود ندارد و نتوانسته‌ایم جزیره‌ها را به هم متصل كنیم. ما نه تنها مراكز تصمیم‌گیری واحدی نداریم حتی برخی آموزش هایمان بدآموزی است. این مثل زمینی است كه به چند نفر داده‌اند كه در آن كشاورزی كنند. یكی شخم می‌زند، یكی وسط زمین چاه می‌زند، یكی بذر می‌كارد و یكی آبیاری می‌كند. وقتی می‌پرسی چرا وسط كار بقیه چاه می‌كنی و خاك آن را روی زحمت دیگران می‌ریزی می‌گوید به من گفته‌اند چاه بكن! از یك طرف راهكار ارائه می‌دهیم از طرف دیگر مجموعه دیگری دقیقا در نقطه مقابل آن راهكار عمل می‌كند. به عبارت دیگر چارچوب درستی را تعریف نكرده‌ایم كه تمامی كارشناسان، هنرمندان، اساتید، مسئولان و تمام كسانی كه برسبك زندگی افراد جامعه تاثیر می‌گذارند در آن چارچوب حركت كنند.