سلامت نیوز : سه‌سال پیش سیستم سلامت و درمان کشور و به‌خصوص سیستم‌های دولتی و بالاخص دانشگاه علوم‌پزشکی ایران از مشکلات ساختاری بسیاری رنج می‌بردند؛ در مضیقه مالی شدیدی قرار گرفته بودند و با تعرفه‌هایی غیرواقعی که همان‌ها را هم بیمه‌ها به بیمارستان‌ها بدهکار بودند، دست‌به‌گریبان بودند. در حالی‌که متولی سلامت بخش مهمی از مردمی بودند که برای درمانشان سال‌ها کار کرده و حق بیمه پرداخت کرده بودند. از سوی دیگر باید بخش مهمی از مخارج خود را هم تامین می‌کردند و این موضوع مسایل پیچیده درمانی، آموزشی و تحقیقاتی را پدید آورده بود. همه در فکر گذران امور و حل مشکلات بودند که ناگهان، دانشگاه ایران دستخوش نوعی تلاطم بی‌جهت شد که ربطی به حل مشکلات برشمرده هم نداشت.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شرق ؛ اگر ادغام دانشگاه ایران در دانشگاه تهران با نظر اعضای هیات علمی هر دو دانشگاه و طی یک برنامه‌ریزی سنجیده صورت می‌گرفت، ادغام دانشگاهی با امکانات فیزیکی متعدد در یک دانشگاه قدیمی‌تر و سنتی‌تر می‌توانست بخشی از مشکلات هر دو دانشگاه را حل کند، اما از آنجا که چنین روندی طی نشد دانشگاه ایران ابتدا دستخوش موج‌هایی احساساتی شد که دانشگاه و آموزش را با میدان ورزش و حیطه غیرت اشتباه می‌گرفتند، کار و آموزش و تحقیق تبدیل شد به جلسه و گردهمایی و طومار و به‌دنبال آن هم دانشگاه ایران تبدیل شد به استطاله بوروکراتیک دانشگاهی که از پیش توانایی درک و اداره موسسه خود را هم نداشت!

متاسفانه وقتی سیاست دگرآمد و قرار بر جبران مافات شد هم راهکارها خیلی بهتر از زمان ادغام نبود. مدیریتی جداگانه بدون کمترین امکانات مالی و اداری به وجود آمد و هر لحظه به‌نظر می‌رسید که این سیستم لغزان هم دوام نخواهد یافت. در تمام این مراحل و طی تمام این سال‌ها اعضای هیات علمی دانشگاه که مسوولیت اصلی درمان، آموزش و تحقیقات این دانشگاه را بر عهده داشتند، نه‌تنها از هرگونه امکان و تسهیلات برای انجام بهینه مسوولیت‌های خود محروم بودند، بلکه به دلیل مدیریت‌های لغزان یا ناپیدا امکان برنامه‌ریزی برای مسایل آموزشی و درمانی دانشگاه را هم نداشتند و نه‌تنها این، که حتی مرجعی هم نداشتند که بتوانند پیش او شکایت یا حداقل درددلی کنند.با این همه کوشیدند در برابر بیماران و دانشجویان از سیلی جان گونه سرخ کنند و نگذارند مکتبی که حاصل بهترین ساعت‌های بهترین سال‌های جوانی آنان است به‌طور کامل فرو بریزد.

حال که گویا به تدبیر دولت امید قرار است دانشگاه سروسامانی بگیرد، باید گفت کلیت هیات علمی این دانشگاه واقفند که حیطه دانش به‌خصوص دانش سلامت از حیطه غیرت و حمیت و ورزش جداست. آنچه دغدغه اصلی این هیات را تشکیل می‌دهد در درجه اول بخش قابل‌توجهی از مردم شهر تهران هستند که به دلایل اقتصادی مجبورند از همین حداقل امکانات دولتی بهره ببرند و تمام مطالب پیشگفته بر نحوه درمان ایشان اثر منفی می‌گذارد و ثانیا بخش قابل‌توجهی از جوانان پرشوری هستند که از چند غربالگری صعب سربلند بیرون آمده و به امیدی یکی از سه دانشگاه مادر را برای ادامه تحصیلات خود در مقطع عمومی یا تخصصی برگزیده‌اند و بی‌تردید سوای تمام مشکلات عدیده‌ای که دارند، مساله ادغام و سپس انتزاع هم سربار مشکلات آنها شده است.

هیات علمی این دانشگاه با پوست و گوشت خود درک کرده که عمده مشکلات نه در توانایی‌های مدیران گوناگون بلکه در کمبود امکانات و لغزان بودن مدیریت‌هاست. بنابراین تقاضایشان این است که حداقل از این پس به جای تغییر مکرر، امکانات مادی و اقتصادی کافی در اختیار مدیران فعلی قرار گیرد- امکاناتی که شاید از حدود اختیارات وزیر بهداشت هم فراتر روند- و ضمن دادن اقتدار و اطمینان آینده به آنان به جای تعویض‌های بعضا غیرمحترمانه آنان- که گاه حتی می‌تواند زایل‌کننده مسوولیت باشد- بر آنها نظارت دقیق و محترمانه اعمال شود.