سلامت نیوز : یک متخصص فیزیوتراپی با تاکید بر این که آسیب‌های شانه نیازمند توان‌بخشی هستند، به این بیماران توصیه کرد که برنامه‌های توان‌بخشی و فیزیوتراپی پس از آسیب را با جدیت دنبال کنند تا از پیشرفت این عارضه و ایجاد عوارض مشکل ساز بعدی جلوگیری شود.

دکتر ابراهیم عباسی، در گفت وگو با (ایسنا)، گفت: مفصل شانه از کنار هم قرار گرفتن سر استخوان بازو و استخوان کتف تشکیل می‌شود و بافت‌های مختلفی اعم از رباط‌ها، تاندون‌ها و عضلات، اطراف آن را احاطه می‌کنند. مفصل شانه متحرک‌ترین مفصل بدن است که دامنه حرکتی وسیعی دارد. به عبارت دیگر سلامت این مفصل وابسته به حرکات آن است. این حرکات توسط عضلات اطراف شانه اتفاق می‌افتد. مفصل شانه و بافت‌های اطراف آن مانند سایر مفاصل و بافت‌های بدن می‌توانند دچار آسیب و صدمه شوند و منجر به درد و ناراحتی شوند.

این متخصص فیزیوتراپی افزود: یکی از آسیب‌های شایع در مفصل شانه، کشیدگی و پارگی تاندونهای آن است. بسیار اتفاق می‌افتد که تاندون متصل به عضله‌ای به نام فوق خاری (سوپرا اسپیناتوس) در اثر ضربه یا انقباضات شدید یا مکرر این عضله دچار کشیدگی و یا حتی پارگی می‌شود و به موجب آن حرکات شانه محدود و دردناک می‌گردند.

عباسی با بیان این که گاهی اوقات برای درمان این عارضه داروهایی جهت کاهش درد و التهاب شانه تجویز و حتی ممکن است متخصصین ارتوپدی تزریق مفصلی انجام دهند و در پارگی‌های کامل تاندون، عمل جراحی را توصیه نمایند، تصریح کرد: آنچه مسلم است این است که درمان‌های غیرتهاجمی، ایمن و در اصطلاح نگهدارنده باید به روش‌های دارویی و جراحی ترجیح داده شوند.

وی افزود: به عنوان مثال، تزریق مکرر کورتون به مفصل شانه اگرچه درد را بطور موقتی برای مدتی تسکین می‌دهد ولی این احساس بی دردی می‌تواند باعث شود که بیمار فشار بیش از حدی را به بافت آسیب دیده اعمال نماید. از طرف دیگر، داروهایی نظیر کورتون به تحلیل بافت‌های عضلانی و کاهش قوام تاندون و تأخیر در ترمیم منجر می‌شوند.

وی ادامه داد: بنابراین اقدامات توان‌بخشی و فیزیوتراپی به عنوان روش‌های درمانی بی خطر، کم هزینه و البته مؤثر در اولویت انتخاب قرار دارند. بخشی از این روش‌ها نظیر گرما درمانی، سرما درمانی، تحریکات الکتریکی، امواج فراصوت و لیزر به منظور کاهش درد و التهابات بافت آسیب دیده بکار برده می‌شوند. در کنار این روش‌ها، تمریناتی برای حفظ و بهبود دامنه حرکتی مفصل شانه تجویز می‌شوند.

این متخصص فیزیوتراپی با تاکید بر خودداری از بی‌حرکتی طولانی مدت مفصل شانه‌ها، افزود: عملکرد و سلامت طبیعی شانه در گروی انجام حرکات آن است. بنابراین اگرچه گاهی در مراحل اولیه آسیب از بیماران خواسته می‌شود که از حرکت دادن بیش از حد و مکرر شانه اجتناب کنند چرا که بیماری‌ها و عوارضی چون خشکی و انجماد شانه و ضعف عضلانی را به دنبال دارد.

وی گفت: بخشی از برنامه های توان‌بخشی نیز به تمرینات تقویتی عضلات اطراف شانه و کتف اختصاص داده می‌شود. با تقویت این عضلات، از فشار وارده به بافت آسیب دیده کاسته شده و عملکرد و توانایی حرکتی بیمار بهبود می‌یابد.

این متخصص فیزیوتراپی در پایان به بیمارانی که دچار دردها و آسیب‌های شانه می‌شوند توصیه کرد که برنامه‌های توان‌بخشی و فیزیوتراپی پس از آسیب را با جدیت دنبال کنند تا از پیشرفت این عارضه و ایجاد عوارض مشکل ساز بعدی جلوگیری شود.