سلامت نیوز : چند روز پیش در خبرها آمده بود که در ۹ ماهه اول امسال آمار ازدواج نسبت به مدت مشابه سال قبل ۹ درصد کاهش و آمار طلاق ۴ درصد افزایش یافته است. مسلماً عوامل بسیاری در کاهش رغبت جوانان به ازدواج و از آن مهم تر در افزایش میزان طلاق در جامعه اثرگذار است که کمابیش همه از آن اطلاع داریم. عواملی در حوزه های مختلف اقتصادی، شخصیتی، اجتماعی و ارتباطی که هر کدام به نوعی نظام خانواده را با تهدید مواجه می کند.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه خراسان ؛ نکته مهمی در آمارها وجود دارد که نشان می دهد یکی از مهم ترین عوامل افزایش طلاق فقدان واقع بینی در زندگی و کاهش صبر جوانان در مواجهه با کاستی ها، کمبودها و محدودیت های تشکیل خانواده است. بر اساس آمار ارائه شده بیش از 50 درصد طلاق ها در پنج سال اول ازدواج به وقوع می پیوندد و 15 تا 20 درصد طلاق ها در سال اول ازدواج رخ می دهد که این آمار با خود پیام مهمی به همراه دارد. معنای قابل برداشت این آمار آن است که بیشتر جوانان خواسته یا ناخواسته برای خود مسئولیتی در ساختن زندگی قائل نیستند. به هر حال ایجاد یک خانواده جدید و قوام بخشیدن به آن به صبر، گذشت، تحمل کاستی ها، پذیرش نظر مخالف و مسئولیت پذیری نیاز دارد.

نکته مهمی که بسیاری از جوان ها از آن غافلند. برخی به محض ورود به زندگی به دنبال رسیدن به آرمان های خود هستند و توقع دارند همسر آن ها بلافاصله همه امکانات را برایشان فراهم کند و زندگی رویایی را در اختیارشان قرار دهد در حالی که نمی دانند زندگی خوب یافتنی نیست، ساختنی است. بعضی ناخود آگاه به محض ازدواج و ورود به زندگی مشترک توقع دارند حداقل از امکانات و اختیاراتی که در منزل پدری خود برخوردار بوده اند بهره مند باشند و وقتی با واقعیتی غیر از این مواجه می شوند سرناسازگاری می گذارند و در همان چند سال اول عطای زندگی مشترک را به لقایش می بخشند در حالی که از این مهم غافلند که امکانات خانه پدری آن ها حاصل تلاش پدر و مادرشان است که بعد از چند دهه فداکاری و تلاش مشترک توانسته اند آن رفاه و آسایش را فراهم سازند و حالا جوان خودش باید با همکاری همسرش زندگی مناسب را برای خود و فرزندانشان ایجاد کند.

پسر جوانی که همسرش را با مادرش مقایسه می کند و دوست دارد همان پختگی، صبر، گذشت و توان اداره خانه که در مادرش سراغ دارد از همسرش نیز ببیند و یا دختر جوانی که شوهرش را با پدر خود مقایسه می کند و توقع دارد همان اعتماد به نفس، امکانات مالی و رفاهی را داشته باشد و از تجربه و تفاوت سن و سال آن ها غافل می شود همواره ناراضی خواهد بود و در زندگی احساس کمبود می کند. لذا باید به این نکته توجه داشت که نهال خانواده برای آن که به درخت تنومندی تبدیل شود باید توسط زن و شوهر نگهداری و مراقبت شود. زمانی که میل به زندگی با مسئولیت پذیری، عشق و همکاری دختر و پسر جوان همراه شود بی شک مسائل و مشکلات که جزو طبیعت زندگی است به مرور زمان حل می شود و بعد از چند سال خواهند دید که خانواده ای تشکیل داده اند لبریز از موفقیت و صمیمیت. به نظر می رسد جز از طریق آشنا کردن دختران و پسران با وظایفشان در زندگی مشترک و ارائه  اطلاعات و مهارت های لازم و پرورش اعتقادی آنها، راهی برای نجات خانواده وجود ندارد.