سلامت نیوز : مرگ دلخراش دخترکی که آرزو داشت دوره دکتر​ی خود را بگذراند توسط همسرش در آن سوی مرزها هفته‌های گذشته سبب تاثر بسیاری از مردم شد اما نکته قابل تامل در این خبر نوع ازدواج این زوج بود.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از مجله چهاردیواری ؛ طبق آنچه در خبرها آمده بود، این دختر به صورت اینترنتی با پسری آشنا می‌شود و سپس با هم قرار ازدواج می‌گذارند و از ایران به آمریکا می‌روند و در نقطه‌ای سردسیر به زندگی خود ادامه می‌دهند اما با گذشت حدود یک سال از ازدواجشان زن جوان براثر ضربات متعدد همسرش دچار مرگ مغزی می‌شود و در حالی که خانواده اش حتی نمی‌توانستند بربستر وی حاضر شوند در بیمارستان اعضای بدنش اهدا می‌شود.

این داستان غم‌انگیز تلنگری است برای خانم‌هایی که به هوای خروج از کشور حاضرند با کمترین شناختی تن به ازدواج با شخصی دهند که بیشترین آشنایی​شان پشت نقاب اینترنت بوده است.

چم و خم ازدواج اینترنتی

اینترنت یک تیغ دو لبه است، نه کسی شما را می‌بیند و نه شما کسی را.

سمیه که همسرش را از طریق اینترنت پیدا کرده است، می‌گوید: ابتدا با هویت پسرانه وارد اتاق‌های چت می‌شدم و اگر کسی را مودب می‌یافتم در گفت‌وگوهایش سهیم می‌شدم و باب دوستی را باز می‌کردم. خیلی‌ها وقتی پای دختری وسط می‌آمد بی‌ادبانه و گستاخ برخورد می‌کردند که دیگر سراغشان نمی‌رفتم، اما بعد از مدت‌ها چت کردن با کسی به‌عنوان یک دانشجوی هم رشته، عاقبت متوجه شدم که این شخص خیلی تنها اما مودب و با فرهنگ است و یک روز با من طرف مشورت شد که چطور می‌تواند یک دختر خوب را قانع کند که مرد زندگی است.

من هم بعد از مدتی به او گفتم که می‌تواند با من شروع کند و مرا قانع کند چون من دختر هستم.

جالب است بدانید که این ارتباط مجازی به زندگی موفقی انجامید، اما همیشه هم این‌طور نیست.

سمیه که 30 سال دارد به جوانان توصیه می‌کند هدفمند عمل کنند و برای سرگرمی از این شاخه به آن شاخه نپرند و اگر قصد ازدواج دارند سراغ آدم مناسب بروند نه کسی که از ابتدا توقعات بیجا دارد.

مهران نویدی که خود کارشناس ارتباطات است، می‌گوید: در دنیای مجازی ابزار شما اطلاعات است، پس در بذل و بخشش آن دست و دلبازی نکنید سعی کنید بیشتر از طرف مقابلتان اطلاعات بگیرید و فقط اطلاعاتی بدهید که قابل سوءاستفاده نباشد.

در بیشتر موارد وقتی اطلاعات مناسبی از شخص به‌دست آوردید، متوجه می‌شوید طرف اصلا قصد ازدواج ندارد.

با پرنده‌ها نپرید

سهیلا دختری است که قرار بود بایک مرد کانادایی ازدواج کند. آنها در شبکه اجتماعی با هم دوست شده بودند و مرد قرار بود به ایران بیاید و با وی ازدواج کند. وی چند بار هم در خانه آنها مهمان شده بود و با زنی که می‌گفت خواهرش است و برای خواستگاری آمده آشنا شده بود، اما بعد از مدتی متوجه شد آن زن همسرش بوده است.

سهیلا می‌گوید: امروز که خوب فکر می‌کنم به خودم می‌گویم آنها فقط دو نفر گردشگر بودند که می‌خواستند به جای هتل رفتن جایی گیر بیاورند که مفت بخورند و بخوابند و یک راهنما پیدا کنند که همه جا را نشانشان بدهد!

نوید اما از تجربه تلخ خواهرش می‌گوید. او که اکنون 34 ساله است چندسال پیش وقتی 27 سال داشت، در اینترنت با کسی آشنا شد که می‌خواست از کشور خارج شود.

نوید می‌گوید: خواهرم خیلی دلش می‌خواست برود کانادا و این پسر که ظاهری مناسب داشت، می‌گفت که خیلی زودباید کار ازدواجشان را تمام کند تا بتوانند بروند.

آنها بدون مراسم و خیلی سریع ازدواج کردند و وقتی که دیگر همه منتظر خروج زن و شوهر از کشور بودند قصه طلاق آغاز شد.

نوید می‌گوید: دامادمان نتوانسته بود کارهای خروجش را انجام دهد و ازدواجش فقط به خاطر این بود که آن کشور مهاجر متاهل می‌پذیرفت اما دامادمان بعد از ازدواج بازهم برای خروج از کشور و ورود به کانادا امتیاز لازم را کسب نکرد وچون مهاجرتش منتفی شده بود و عاشق خواهرم نبود، سر ناسازگاری گذاشت و کارشان به طلاق کشید.

مهین سلطانی، کارشناس ارشد ارتباطات در مورد معایب و مزایای آشنایی اینترنتی می‌گوید: دیدار چهره به چهره امتیازات زیادی دارد که ارتباط مجازی ندارد. در ملاقات مستقیم می‌توانید دروغگویی فرد را از حالات بدن و چهره‌اش تشخیص دهید و عده کمی هستند که هنگام دروغ گفتن از خود هیچ علامتی نشان نمی‌دهند، از سویی عشق و علاقه در نگاه متقابل ایجاد می‌شود.

وی می‌افزاید: در این وجه از ارتباط همچنین ممکن است زیبایی ظاهری جلوی قضاوت واقعی در مورد فردرا بگیرد و قضاوت ما توام با احساسات باشد.

وی می‌افزاید: ارتباط مجازی به شما این فرصت را می‌دهد که با استفاده از هویت‌های جعلی رفتار و گفتار و کردار شخص را بسنجید و در موضع افراد مختلف با او در همه زمینه‌ای گفت‌وگو کنید و وقتی که شرمی که در ملاقات حضوری هست کنار می‌رود خیلی از افراد بی‌پرده مکنونات دلشان را می‌گویند و البته برعکس آن هم صادق است.

سلطانی معتقد است: ارتباط مجازی می‌تواند مکمل همسریابی سنتی باشد ولی قطعا کافی نیست و صرفا با یک ارتباط مجازی نمی‌شود ازدواج کرد و خوب است اگر قرار شد رابطه جدی شود با آشنایی دو خانواده و یک خواستگاری رسمی صورت بگیرد.

محسن پسر همسایه ما بود. همه رفتار و کارهایش زیرنظرمان بودو وقتی به خواستگاری خواهرم آمد، پدرم از ​رفتار ناخوشایند خانوادگی‌شان ایراد گرفت و من از عادت ناخوشایند خودش و برادرم هم چیزی به او نسبت داد و ردش کردیم.

حمید همکلاسی دانشگاهم وقتی ازمن خواستگاری کرد، همه اخلاق‌هایش را در دانشگاه دیده بودم و به او گفتم تو چشمت دنبال هردختری هست و نمی‌توانم این وضع را تحمل کنم و او به من اطمینان داد از همه دخترهایی که می‌گویم خواستگاری کرده ولی آنها قصد ازدواج نداشته‌اند. من یک سال دیگر هم او را زیر نظر گرفتم و وقتی دیدم دیگر دست از پا خطا نمی‌کند با ازدواجمان موافقت کردم.

اما حسین برادرم همسری را از اینترنت انتخاب کرد که ازیک شهر دیگر و یک فرهنگ دیگر بود و با شناسنامه‌المثنی خود را دختری چشم و گوش بسته معرفی کرد.

خیلی زود حسین متوجه مزاحمت‌های تلفنی مشکوک شد که معلوم شد فرد مزاحم همسر عقدی سابق این عروس چشم و گوش بسته اینترنتی بوده است!

مهرانه با بیان این خاطرات می‌گوید: اگر انسان موجهی هستیم چرا باید در گمنامی اینترنت به دنبال همسر باشیم و اگر همسر اینترنتی مان خیلی مناسب است چرا در میان دوستانش خواستگاری ندارد؟ این دو سوال نمی‌گذارد من زیاد به این نوع ازدواج خوشبین باشم!

به هر حال هر پدیده اجتماعی موافقان و مخالفانی دارد، اما به نظر می‌رسد ازدواج اینترنتی بیش از هر چیز مکمل ازدواج سنتی باشد نه جایگزین آن و می‌توان گاه آن را مقدمه‌ای برای ازدواج سنتی قلمداد کرد.