سلامت نیوز : از هر 1000 ایرانی ، یک نفر مبتلا به سرطان است و با توجه به این که سرعت رشد سرطان از متوسط جهانی بالاتر است انتظار می رود در آینده ای نه چندان دور ، این عدد ، وحشتناک تر هم بشود.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از عصر ایران ؛ روز 24 مهر سال گذشته ، سردار رحیم صفوی ، مشاور رهبر معظم انقلاب که طرح های خدماتی در مناطق محروم روستایی را نیز دنبال می کند ، به صراحت گفت:"اخیرا در کشور ما بیماری های صعب العلاج مانند سرطان زیاد شده و این افزایش بیماری های صعب العلاج عجیب و قابل تحقیق است."
 
واقعیت این است که از مهر گذشته تا کنون کار قابل ذکری در این خصوص صورت نگرفته و در ، همچنان بر پاشنه سابق می چرخد.

بی تردید می توان با اقدامات ساده، سونامی سرطان را بیش از آن که خانمان ملت ایران را بسوزاند ، کنترل کرد.
اقداماتی از قبیل  تشدید کنترل بر تهیه و تولید مواد غذایی - از برنج های وارداتی گرفته تا غذاهای صنعتی مانند سوسیس و کالباس ، نظارت جدی و بی رحمانه بر استاندارد سموم نباتی و کودهای شیمیایی و نحوه استفاده از آنها ، تسریع در ارتقای فنی خودروها و تولید بنزین استاندارد برای کاهش آلودگی هوا ، تبلیغات آموزشی فراگیر برای کاستن از تقاضای سیگار ، ترویج فرهنگ تست دوره ای سلامت در میان مردم و ... لوازم اجتناب ناپذیر برای کاهش نرخ سرطان در کشور هستند ؛ هر چند این اقدامات ، هزینه بر هستند اما از هر زاویه که بدان نگریسته شود ، بسیار مقرون به صرفه اند.

برآورد دقیقی از این که برنامه جامع و مداوم کاهش سرطان چقدر هزینه سالانه دارد ، در دست نیست و احتمالاً حتی مسوولان امر نیز عدد و رقمی در این خصوص ندارند. اما آنچه مسلم است این که حتی اگر بخواهیم از منظر اقتصادی به بیماری سرطان بنگریم ، هر هزینه ای در حال حاضر برای کاهش سرطان ،دهها برابر صرفه جویی مالی در آینده خواهد داشت.

توجه کنید که عبارت"امروز نداریم برای پیشگیری هزینه کنیم ، لذا ناچاریم فردا برای درمان خرج کنیم" ، یک جمله انحرافی است زیرا فردا هم همانند امروز ، هزینه های خود را دارد و در آن زمان نیز پولی برای درمان وجود نخواهد داشت.

تصور کنید در چند سال آینده ، صدها هزار بیمار سرطانی در کشور وجود داشته باشد و بسیار از خانواده ها مستقیماً در گیر ماجرا باشند و در مقابل ، امکانات درمانی و دارویی نیز برای آنها مهیا نباشد و هزینه های کنترل و درمان انواع سرطان ها ، از حال حاضر هم کمرشکن تر شود. آیا در چنان وضعی ، امکان بروز ناآرامی های اجتماعی و حتی سیاسی وجود نخواهد داشت؟ آیا حتی از منظر امنیت ملی نیز نباید امروز کنترل سرطان را به عنوان یک راهبرد اساسی مد نظر داشت و در سطوح عالی بدان پرداخت؟

از زاویه دید توسعه انسانی هم شیوع گسترده سرطان ، آسیب های جبران ناپذیری بر فرایند توسعه دارد .
می دانیم که بار اصلی توسعه بر دوش نیروی انسانی دانا و کارآمد است. فرض کنید یک پزشک حاذق یا استاد دانشگاهی که هزینه های کلانی برای نیل او بدان مقام علمی شده است ، در میانسالی بر اثر سرطان فوت کند ، یا یک کارآفرین ، مغلوب سرطان شود ، یا یک مدیر موفق صنعتی ، قربانی این سونامی شود. آیا فقدان اینان ، به راحتی قابل جبران است؟

مرگ زودهنگام افراد ، می تواند بنا به موقعیت ، آسیب های اجتماعی دیگری هم داشته باشد:چه کسی می تواند بگوید یتیم شدن مکرر کودکان یا بیوه شدن گسترده زنان در یک جامعه ، نمی تواند منشأ بسیاری از مشکلات تربیتی و اخلاقی در برخی خانواده ها باشد.

بی هیچ تعارفی باید گفت که برای مقابله و کنترل سرطان ، در دقیقه 90 هستیم و اگر امروز برنامه جدی و جامعی برای مقابله با این پدیده مرگبار اتخاذ و اجرا نشود ، با شکسته شدن سد ، همه ما را آب خواهد برد.