سه‌شنبه ۱۵ بهمن ۱۳۹۲ - ۱۶:۵۴
کد خبر: 105091

شنیدن خبر آلوده‌بودن به ویروس ‌ایدز، برای هیچ‌كس خوشایند نیست و معمولا تاثیر عمیق روانی روی فرد مبتلا می‌گذارد اما قبل از هرچیز، نكته مهم این است كه بدانیم واكنش‌های عاطفی و هیجانی‌ای كه بعد از شنیدن این خبر به ما دست می‌دهد، كاملا طبیعی است و به‌ هیچ‌وجه نشانه ضعف نیست.

چگونه از ابتلا به ایدز با دیگران حرف بزنیم؟

سلامت نیوز: شنیدن خبر آلوده‌بودن به ویروس ‌ایدز، برای هیچ‌كس خوشایند نیست و معمولا تاثیر عمیق روانی روی فرد مبتلا می‌گذارد اما قبل از هرچیز، نكته مهم این است كه بدانیم واكنش‌های عاطفی و هیجانی‌ای كه بعد از شنیدن این خبر به ما دست می‌دهد، كاملا طبیعی است و به‌ هیچ‌وجه نشانه ضعف نیست.


همه آدم‌ها در مواجهه با خبرهای خیلی‌ بد در مورد سلامتشان واكنش‌های مشابهی بروز می‌دهند. اولین واكنش، انكار است.  فردی‌كه متوجه می‌شود آزمایش ایدزش مثبت شده، اولین چیزی كه به‌نظرش می‌رسد این است كه شاید نتیجه آزمایش اشتباه باشد و ممكن ‌است تلاش كند دوباره آزمایش دهد. این انكار به‌فرد زمان می‌دهد تا كم‌كم بتواند خود را با شرایطش تطبیق دهد. البته گاهی به واكنش خطرناكی هم تبدیل می‌شود؛ یعنی ممكن‌ است دایمی شود و فرد از ترس بیماری، پیگیر درمان و انجام آزمایش‌هایش نشود و طوری رفتار كند كه انگار هیچ اتفاقی نیفتاده و در این‌باره با هیچ‌كس حرف نزند. در این صورت، انكار حتما آسیب‌رسان خواهد بود. واكنش بعدی، خشم است و طرح این سوال كه «چرا من؟»، «چرا من باید به این بیماری مبتلا شوم؟» گاهی وقتی بیمار می‌داند كدام رفتارش باعث ابتلا به این بیماری شده، نسبت به خود خشمگین می‌شود و اگر رابطه جنسی باعث بروز بیماری شده باشد، خشم نسبت به همسر هم شایع است. واکنش بعدی، غم‌واندوه است که واكنشی طبیعی است به آن‌چه رخ داده. در كنار تمام این دوره‌ها، همیشه ترس‌و‌اضطراب هم وجود دارد؛ ترس از این‌كه طول عمرم چقدر خواهد بود؟ چه عوارض جسمی‌ و روانی‌ای را تجربه خواهم كرد؟ چقدر زمان برای انجام كارهایی كه همیشه دوست داشتم انجام دهم، دارم؟ آیا میزان ناتوانی جسمی‌ام آن‌قدر خواهد بود كه از انجام كارهای روزانه‌ام باز بمانم؟ آیا باید به دیگران خبر دهم؟ به چه‌كسی بگویم؟ واكنش همسر، پدر و مادر و فرزندم چه خواهد بود؟ آیا اطرافیانم دراین‌باره رازدار خواهند بود؟


موضوع را با همسرتان در میان بگذارید

اولین سوالی كه در ذهن فرد مبتلا به ایدز پیش می‌‌آید این است كه باید دراین‌باره به همسرم چیزی بگویم یا نه؟ جواب این است كه حتما باید دراین‌باره با همسر صحبت كرد و او حق دارد بداند شریك زندگی‌اش دچار چه‌ مشكلی است. همزمان باید به او آموزش داد. 
حتی اگر قبل از این‌كه بدانید به ‌ایدز مبتلا هستید، رابطه زناشویی داشته‌اید، حتما باید همسرتان را در جریان قرار دهید و از او بخواهید آزمایش دهد. البته خیلی‌وقت‌ها با رابطه زناشویی ایدز منتقل نمی‌شود و درواقع شانس انتقال ویروس ایدز با یك‌ بار رابطه زناشویی، ۱۳درصد است بنابراین خیلی نترسید. گاهی وقتی این مساله در خانواده مطرح می‌شود، بیمار احساس می‌كند نكند بار اضافی روی دوش دیگران است و اعضای خانواده را به‌زحمت می‌اندازد در حالی كه اعضای خانواده دوست دارند وقتی‌ كسی دچار مشكلی می‌شود، به او كمك كنند و هنگام مراجعه به پزشك و انجام آزمایش‌ها همراهش باشند و این‌گونه تعامل، باعث عمیق‌ترشدن رابطه‌ها هم می‌شود. خیلی مهم است كه بتوانید موضوع بیماری‌تان را با یك دوست صمیمی‌ كه از قبل، دوستی او به شما ثابت شده و به او اطمینان دارید، درمیان بگذارید. مطالعه‌ها نشان داده‌اند بازگویی این مساله با یك دوست صمیمی، بیشتر اوقات باعث نزدیك‌شدن رابطه می‌شود، نه دوری. هر چند باید از قبل آمادگی ذهنی داشته باشید كه احتمال دارد با واكنش بدی هم مواجه شوید، اما یادتان باشد این فقط واكنش یك فرد است، نه همه جامعه و نه همه دوستانتان. به‌هر‌حال این خبر خوشحال‌كننده نیست ولی بهتر است در‌این‌باره سكوت نكنید و موضوع را مثل یك راز پیش خودتان نگه ندارید و با یكی، دو نفر از دوستان نزدیكتان مطرح كنید.


مطمئنا اولین سوالی كه در ذهن آنها نقش می‌بندد، درباره آینده، سلامت و طول عمر شماست پس باید درباره ایدز به آنها اطلاعات كافی بدهید. در عین حال، هم از آنها حمایت كنید و هم از آنها حمایت بخواهید. درخواست حمایت بسیار اهمیت دارد چون آنها به ‌احتمال زیاد تردید پیدا می‌كنند كه آیا لازم است به شما كمك كنند یا نه. خیلی از افراد، در این مواقع از ترس این‌كه نكند رفتارشان ناشی از ترحم باشد، ممكن ‌است از بیمار دوری كنند بنابراین باید به آنها خبر دهید كه به كمكشان نیاز دارید.


خیلی وقت‌ها كمك آنها ممكن ‌است كار خیلی بزرگ و مهمی نباشد و مهم‌ترین كاری كه می‌توانند انجام دهند گوش دادن به حرف‌ها و درددل‌های شماست. ممكن‌ است لازم باشد تصمیم بگیرید درباره این مساله با پدر و مادرتان صحبت كنید یا نه. طبیعی است در صورتی كه به آنها بگویید تا از حمایتشان بهره‌مند شوید، اولین واكنش‌شان ابراز نگرانی شدید خواهد بود اما در جریان گذاشتن پدر، مادر، خواهر و برادر، روشی دارد؛ باید خیلی ساده، مستقیم و واضح در این‌باره با آنها صحبت كنید. ولی قبل از آن بدانید چرا می‌خواهید از این موضوع مطلع شوند. هركس دلیلی برای خودش دارد؛ یكی به حمایت نیاز دارد، یكی می‌خواهد خانواده‌اش بدانند تا الگوی ارتباطشان را با روش‌های دیگری در پی بگیرند و...
منبع: روزنامه شهروند

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha

نظرات

  • علی علاقبند ۲۳:۴۲ - ۱۳۹۲/۱۱/۲۴
    0 0
    لطفا ارسال بفرمایید