سلامت نیوز:پارك ملی سیاه كوه، كه تا 7 سال پیش نام پارك به خود نگرفته بود، تا كمتر از دوماه دیگر به كم آبی دچار خواهد شد: كم آبی ای كه گونه های جانوری منطقه را در معرض خطر قرار می دهد.

این منطقه كه در سال 86 طبق مصوبه شورای عالی محیط زیست عنوان پارك ملی را از آن خود كرد و قبل تر از آن در سال 80 به مناطق حفاظت شده پیوست، طبق گزارشات فعالان محیط زیست منطقه، از مشكل كمبود آب برای گونه های جانوری برخوردار است و تمهیدات درنظر گرفته شده برای آبرسانی به حیات وحش منطقه تاكنون مورد پیگیری مسوولان منطقه قرار نگرفته است. این پارك با مساحت بیش از 80 هزار هكتار در محدوده بین استان های یزد و اصفهان واقع شده كه بخش های جنوبی این منطقه از نظر تقسیمات سیاسی كشوری در استان یزد و بخش های شمالی آن در استان اصفهان قرار دارد.

سیاه كوه از بكرترین پارك های ملی كشور به شمار می رود و با وجود ده ها گونه نادر جانوری و گیاهی از جمله ناشناخته ترین مناطق حفاظت شده دنیا و یكی از بلامعارض ترین مناطق در كشور است. اما دكتر محمدرضا اقبالی، كه از فعالان محیط زیست منطقه محسوب می شود، اراده مسوولان محیط زیست استان برای رساندن آب به حیات وحش پارك را ناچیز می داند. او پارك ملی را تنها پارك ملی كاغذی می داند كه مسوولان ذی ربط با بی توجهی به آن، امكان از دست دادن چند گونه باقیمانده یوزپلنگ آسیایی در این پارك را دارند. او كه پزشك است و به خاطر دغدغه های محیط زیستی اش و پیگیری هایی كه به عمل آورده، توانسته در ثبت منطقه به عنوان پارك ملی سهم داشته باشد، با گلایه از كم لطفی محیط زیست استان می گوید: «25 سال بود كه می خواستیم منطقه ارزشمند سیاه كوه به پارك ملی تبدیل شود كه در نهایت موفق به انجام این كار شدیم.

این پارك مشكلات زیادی به همراه دارد، از جمله این مشكلات می توان به مشكل كم آبی كه استان همیشه در فصل گرم سال با آن مواجه بوده اشاره كرد، مشكلی كه حیوانات پارك را فراری می دهد و در جست وجوی آب به مناطقی كه برایشان مشكل ایجاد می كند، می روند.»او به گونه های جانوری ارزشمند منطقه اشاره می كند و می گوید: «امسال در سرشماری 1300 راس گزارش شده است. اتفاق خوب دیگر شناسایی هفت قلاده یوزپلنگ آسیایی است كه از آنها فیلمبرداری و عكسبرداری شده است و مدارك مستند وجود دارد. گربه پالاس، زاغ بور، هوبره و 10 گونه در خطر انقراض هم در این منطقه وجود دارد كه نشان دهنده اهمیت سیاه كوه است. البته به جز اینها، گونه های جانوری و حتی گیاهی بسیار ارزشمند دیگری در پارك زندگی می كنند. می توان به راحتی گفت 10 گونه نایاب ایران در این پارك زندگی می كنند. این پزشك كه برای رفع مشكلات آبی پارك و از بین نرفتن حیوانات، چاه آبی وقف كرده و آن را در اختیار محیط زیست استان قرار داده است، از چاه وقفی اش می گوید: «چاه آبی وقف كردیم اما كاغذ بازی های اداری مانع از این می شود كه آب از این چاه به پارك ملی برسد. مسوولان باید همت و 20 كیلومتر لوله كشی آب كنند تا آب به پارك برسد، كه از همین كار هم دریغ كرده اند.

از این رو هر سال كلی حیوان تلف می شوند یا در جاده ها تصادف می كنند. علت این اهمال را هم می توان در رقابت های شهرهای استان دید.»دكتر اقبالی احمدآبادی كه از او به عنوان پدر پارك ملی سیاه كوه یاد می شود از چگونگی از بین رفتن گونه های جانوری می گوید: «به علت گرما آب و برف منطقه در دو، سه ماه اول سال تبخیر شدید می شود، در نتیجه بسیاری از حیوانات در سال یا به خاطر تشنگی می میرند یا به مناطق دیگر می روند و شكار می شوند و از بین می روند. متاسفانه ما هر سال شاهد لاشه حیوانات در دره هستیم و این فاجعه هر سال تكرار می شود.»اما دبیر انجمن حامیان میراث كهن اردكان از خشك بودن منطقه و كم آبی كه به زودی گریبانگیر یزدی ها خواهد شد سخن به میان آورد. نادر پیری اردكانی با اشاره به چشمه ها و سنگ آب های منطقه كه تامین كننده آب سیاه كوه هستند، گفت: «تامین آب پارك ملی سیاه كوه از چشمه ریز آب، قاسم وزیر، سنگ آب های چهل تغار و نردبان تامین می شود. آب منطقه محدود است، سنگ آب ها زیادند اما حداقل متوسط بارندگی در استان 50 میلیمتر در سال است. بارندگی در بهار كه تمام می شود سنگ آب ها هم كم كم محل ذخیره شان تمام می شود، چشمه ها هم كه محدودند تا 20 لیتر آب بیشتر نمی دهند، در واقع میزان ورودی آب شان به قطر یك لوله خودكار است، گوسفند ها كه برای آب خوردن می آیند تمام می شود.»او به چاهی دیگر كه در اطراف پارك ملی سیاه كوه است، اشاره كرد و گفت: «در نزدیكی پارك، چاه آبی دیگری هم هست كه كافی است كارهای اداری اش تمام شود، چاهی كه قبلامتعلق به اداره راه بوده و الان تعطیل شده است اما هنوز آب دارد. فاصله اش از پارك هم 15 تا 20 كیلومتر است. راه دیگری كه می شود به آن فكر كرد این است كه از انرژی اتمی كه آب شهر را تامین می كند بخواهند كه خط لوله آب به پارك بكشد.»اما فرمانده یگان حفاظت محیط زیست

استان یزد در خصوص كمبود آب شرب حیوانات سیاه كوه گفته های فعالان این منطقه را رد و اعلام كرد آب شرب برای حیات وحش سیاه كوه تامین شده است. علی اكبر كارگر، در این خصوص به زیست بوم گفته است: «در منطقه سیاه كوه 14 آب انبار ساخته شده است كه تمامی نقاط منطقه را پوشش می دهد و مشكل كم آبی نداریم.» او در خصوص چاه وقفی دكتر اقبالی و درخواست لوله كشی فعالان منطقه گفت: «دكتر اقبالی زحمت كشیده اند و 12 سال پیش چاهی را به محیط زیست اهدا كرده اند و سندش به نام محیط زیست خورده است. اما این چاه تا پارك ملی سیاه كوه 21 كیلومتر فاصله دارد و اگر قرار باشد از آن چاه استفاده كنیم باید ایشان و دیگران كمك كنند و ما هم حمایت می كنیم تا با لوله كشی آب را وارد منطقه سیاه كوه كنیم.» آب انبارهایی كه فرمانده یگان حفاظت محیط زیست، آنها را تامین كننده آب مورد نیاز حیات وحش منطقه می داند از نگاه فعالان محیط زیست منطقه كفاف نمی دهند، آب انبارهایی كه شاید برخی حیوانات تنها برای نوشیدن آب به آن مراجعه می كنند و آبی برای دیگر حیوانات باقی نمی گذارند.

اقبالی در خصوص اظهارات فرمانده یگان حفاظت محیط زیست یزد گفته است: « 14، 15آب انبار در این منطقه ساخته شده كه تنها به درد استفاده موقت می خورند. برای شترهایی كه ورودشان به پارك ملی ممنوع است پروانه چرا گرفته اند، هر شتر به اندازه 100 تا 200 حیوان كوهی آب می خورد و در واقع تمام آبی كه برای حیوانات این منطقه در نظر گرفته شده را تمام می كند. لوله كشی كردند اما حیوان پایش می رود روی آن و مقدار زیادی از آن تخلیه می شود. خیلی جزیی كفاف منطقه را می دهد. در ثانی، یوزپلنگ كه نزدیك آب انبار نمی شود و از آن آب نمی خورد.»او هزینه برآورد شده لوله كشی آب در منطقه را جزیی اعلام كرد و گفت: «این رقم در پنج سال پیش 200 تا 300 میلیون تومان برآورد شده بود. این هزینه در مقابل هزینه های بیهوده یی كه هدر می رود چیزی نیست، آنچه دیده می شود این است كه عزمی برای این كار وجود ندارد.

آنچه مسلم است این است كه اگر یك هوبره از این پارك را به یك عرب بدهیم حاضر است دورتادور پارك را لوله كشی كند. یا اگر یكی از یوزپلنگ هایمان را به دنیا دهیم حاضرند معادلش به ما طلادهند. باید چیزی برای نسل آینده به جا بگذاریم، ما حاضریم روی پیراهن تیم ملی نقش یوزپلنگ را بیندازیم و مجسمه آن را در شهر نمایش دهیم اما خودش را كه آخرین بازمانده های این گونه است، حفظ نكنیم. ما باید بدانیم كه خداوند دیگر از این حیوان خلق نخواهد كرد.»او معتقد است اگر مسوولان واقعا اینقدر از یك لوله كشی آب برای نجات گونه در معرض انقراضی كه همه دنیا به ما چشم دوخته اند، عاجزند و نمی توانند 20 كیلومتر را لوله كشی كنند از صندوق حیات وحش جهانی كمك بگیرند. اما مشكلات پارك تنها بی آبی در فصل گرم سال نیست، اقبالی كمبود امكانات حفاظتی را از دیگر مشكلات پارك عنوان می كند و می گوید: «این پارك ملی كاغذی مورد بی مهری مسوولان قرار گرفته است، فقط مشكلات كم آبی ندارد، امكانات حفاظتی این پارك به عنوان منطقه حفاظت شده هم ضعیف است، پارك نه مامور دارد و نه پاسگاه.»
منبع:روزنامه اعتماد