گروهی از محققان بین المللی به سرپرستی تیم دانشگاه شیکاگو تحقیقاتی را برای بررسی در خصوص ایده ای انجام داده اند که برپایه آن زبانی که استفاده می شود به طور اجتناب ناپذیری منطبق بر روشی است که افراد زمانی که حرف نمی زنند با آن فکر می کنند.

این محققان در این تحقیقات نشان دادند که مغز یک سیستم همگانی دستوری در شرح حوادث است که در آن فاعل و مفعول بر فعل اولویت دارند.

این عصب زبانشناسان که نتایج یافته های خود را در مجله علمی "شرح مباحثات آکادمی ملی علوم آمریکا" (PNAS) منتشر کرده اند در این خصوص اظهار داشتند: "زیاد شگفت انگیز نیست که افراد با زبانهای مادری مختلف حوادث و رویدادها را براساس سیستم خاص در کنار هم قرار دادن واژگان که در زبان خود از پیش نوسته شده است شرح می دهند اما این شگفت انگیز است که وقتی از همین افراد خواسته می شود با دستها و نه با صدا حرف بزنند این نظام نقض می شود و همگی آنها از یک روش واحد برای بیان جزئیات یک واقعه استفاده می کنند."

در این تحقیق به 40 فرد گویشور به چهار زبان مختلف انگلیسی، چینی، اسپانیایی و ترکی فیلمهایی نشان داده شد که سلسله های ساده ای از عملکردها را نشان می داد و سپس از آنها خواسته شد که اول با کلام و بعد با زبان اشاره ها (حرکات دست) این سلسله ها را شرح دهند.

تمام این افراد از ترتیب واژگانی برای شرح این فیلمها استفاده کردند که به صورت از پیش نوشته شده در قاموس زبانی خود داشتند و روش بیان آنها برپایه سیستم دستوری زبان خود بود. به طوری که انگلیسی، اسپانیایی و چینی زبانان از سیستم فاعل- فعل- مفعول و ترک زبانها از سیستم فاعل- مفعول- فعل استفاده می کردند اما زمانی که به تشریح رویدادهای فیلمها با زبان اشاره ها پرداختند همگی به طور مستقل از زبان مادری خود از سیستم فاعل- مفعول- فعل استفاده کردند.

به گفته این محققان، دستور زبان زبانهای مدرن براساس فاکتورهای فرهنگی بسیار متفاوت و پیچیده تکامل یافته اند اما این تحقیق نشان می دهد که تمام این زبانها هنگامی به صورت یک زبان اشاره متجلی می شوند ساختار یکسانی برپایه سیستم فاعل- مفعول- فعل پیدا می کنند.

این نشان می دهد که مغز به طور واحد دارای یک دستور زبان همگانی است که ترتیب آن براساس "فاعل- فعل- مفعول" استوار شده است.