سلامت نیوز: جمعیت امام علی (ع) غایب بزرگ جشن بخشش،در بیان دلایل خود برای عدم حضور در این جشن به سنگ اندازی‌هایی که برای فعالیت آنها درمورد عفو و بخشش می‌شود اشاره کرد و گفت:در میان تعداد اعدام‌هایی که انجام می‌شود، جشن گرفتن برای چند بخشش در گوشه و کنار ایران، شوخی تلخی است.

 شنبه 17 خرداد ماه وزارت ورزش و جوانان جشنی را برای تجلیل از فعالانی که برای گرفتن رضایت در پرونده‌های محکومان به اعدامی که در یک نزاع و یا حادثه مرتکب قتل شده بودند با عنوان «جشن بخشش» برگزار کرد.

در این مراسم از برخی فعالان این عرصه همچون هنرمندان،ورزشکاران،مسولان قوه قضاییه،مسولان ستاد دیه و سیاستمداران تجلیل شد،همچنین از زهرا رحیمی،مدیر عامل جمعیت دانشجویی – مردمی امام علی (ع) نیز دعوت شده بود که وی در این مراسم حضور پیدا نکرد.

این جمعیت که تاکنون برای رهایی 15 انسان از اعدام تلاش کرده است در پاسخ به پیگیری ایلنا در مورد دلایل عدم شرکت این جمعیت در «جشن بخشش» متن زیر را ارسال کردند که به شرح زیر است:

دلایل عدم شرکت در همایش بخشش

از ما می‌پرسند چرا در همایش بخشش شرکت نکرده‌ایم؟ سوال خوبی است و البته جواب ساده و دلنشینی ندارد

می پرسند چرا جمعیت امام علی که تا به امروز 15 اعدامی را به زندگی بازگردانده و به صورت فعال و پیگیر، از جمله از طریق اجرای آیین «طفلان مسلم» در ایام محرم، به دنبال تغییر برخی قوانین از جمله لغو صدور حکم اعدام برای افراد زیر 18 سال بوده است، در چُنین همایشی شرکت نکرده است؟!

پاسخ را باید از سیستمی پرسید که گویا دچار فراموشی و شیدایی است و رفتار امروز و دیروز و فردایش مثل بازی های تیم ملی!!!، غیرقابل پیش بینی است. سیستمی که البته از خُلق و خوی فرهنگی ما ناشی شده است.

فرهنگی که متاسفانه باید اقرار کرد ما را نه به حق و حقیقت، بلکه به باد موافق و مخالف پایبند ساخته است. هر کس در این جامعه آموخته که هر سویی باد وزید همان سو حرکت کند و مقصود و مطلوب خود را در همرنگی با جماعت بجوید. حال به نظر می‌رسد حال و هوا و جَوِّ جدیدی بر این دیار خیمه زده است. حال و هوایی که تجربه 15 ساله ما نشان می دهد، مثل توده هوای ناپایداری است بر آسمان این مُلک!

این گونه است که یک روز ما را تا دل کانون اصلاح و تربیت همراهی می کنند و روز بعد، حتی سوی یک پرونده قتل گام زدن را منوط می سازند به اخذ مجوز از یک دیوانسالاریِ پیچیده و تو در تو و دادگاه و سوال و جوابهای چند ساعته و سوالی که در ترویج بخشش در جامعه با آن روبرو هستیم. مجوزتان کجاست برای ورود به این پرونده در کنار سازمانهای عریض و طویلی که خود را یکه تاز این عرصه می دانند؟

انگار این همه آدم که در ترویجِ شرِ خشونت و مخدر دست اندر کارند، هر روز در صف مجوز می ایستند که ما برای جزء به جزء فعالیتی که برای نجات یک زندگی و برای تداوم روح زندگی در جامعه و دوری از خشونت تعریف شده است باید پاسخ بدهیم به این همه مورد سوال و شکایت واقع شویم و و پس از نجات ده ها کودک با جرائمی چون قتل، درگیری، دزدی و... از کانون اصلاح و تربیت و مراقبهای بعدی از وضعیت ایشان، به جای تشکر و قدردانی مورد شکایت کانون اصلاح و تربیت قرار گرفته و به دادگاه برویم.

و گروه دیگر که خوش خیالانه فکر می کنند قرار است یک NGO دربست خودش را وقف پوشاندن کم کاری های ارگان هایی کند که نبودشان در کنار کودکان و نوجوانان محلات معضل خیز، منجر به بروز و ظهور و شیوع خشونت در جامعه شده است. زبانِ حق گوی ما را – که نه به کم کاری ها و فسادهای داخل باج می دهیم و نه به سواستفاده های بعضی منفعت طلبان خارج نشین - نمی خواهند و تنها مایلند از اعتبارمان نزد مردم برای رفع و رجوع مشکلاتی استفاده کنند که بابت رفعش، حقوق و مزایا می گیرند!

زبان جمعیت امام علی، زبانی است صریح در نقد تمام عللی که معضلات حاد اجتماعی را ایجاد می کند و تعمیق می بخشد؛ و از آن جمله خشونت. و این با دست پیش کشیدن و با پا، پس زدن، سهم ماست در دادگاه ها و زندان هایی که دردمندانه و بی هیچ چشمداشتی، همنشین و همکلام مردمان زجردیده اش می شویم.

و اما همایش بخشش در میان اعدام های پُرشماری که انجام می شود، جشن گرفتن برای چند بخشش در گوشه و کنار ایران (که اغلب نیز پای چوبه دار صورت می گیرد و به عذاب و کابوس ابدیِ نجات یافته تبدیل می شود)، شوخی تلخی است؛ خشونت این روزها مثل هوا دم دست است. با این تفاوت که هوا اگر آلوده است، خشونت در نهایت عریانی و خلوصش جلوه گر است و دنبال بهانه ای ناچیز برای ورود به ریه های حیات اجتماع ماست.

یک تصادف، یک نگاه تند، یک بحث ساده بر سر کرایه تاکسی، ده هزار تومان پول گمشده و یک شک بی جا و... این روزها، هر یک از این بهانه های کودکانه، برای ریخته شدن ِ خونی بر زمین، کافی است. خروارها اطلاعات بیهوده در دوران تحصیل در مغزمان فرو بُرده اند و در بین آنها مهارتی برای کنترل خشم و دوری از خشونت نبود، ابر و باد و مه و خورشید و فلک، یکی تا کنون از دست کودک بی گناه جنوب شهر که اسباب بازی کودکی اش چاقوی ضامن دار است تیزی را نگرفته است و قلمی به دستش نداده است.

در چُنین فضایی، البته شاید از چند موفقیت مختصر سخن گفتن، دلخوشی اندکی باشد برای ادامه راه؛ که خب، جمعیت امام علی مبنای کارش دلخوشی و تشویق های کوچک و بزرگ و زرق و برق نیست؛ مبنای کار جمعیت، بر اساس میل به عدالتی است فراگیر و تا روزی که این عدالت محقق نشود، دلیلی برای نشستن و از کار دست کشیدن ندارد.

ما هنوز داغدار جوانان بسیاری هستیم که بر اثر یک غفلت(و نه با نقشه و توطئه)، خونی ریختند و بَر دار شدند...

البته لزوم برگزاری چنین همایش هایی یقینا از برگزاری بسیاری همایش های دیگر بیشتر است. همایش هایی که همه کم و بیش می دانیم هزینه هایش از دستاوردهایش بسیار بیشتر است و اعمال نیکی را نیز ترویج نمی کند. اما جمعیت امام علی در شرایط حاضر و بحران فراگیر خشونت در اجتماع، در همایش هایی حاضر می شود که به قصد ریشه یابی و ریشه کنی خشونت برگزار گردد و با نگاهی واقع بین، ابتدا مسائل حاد را معاینه و تایید کند و سپس به ارائه راه حل توسط متخصصان و فعالان اجتماعی اختصاص یابد.

از قدیم گفته اند که بخشش از بزرگان است، گرچه در جامعه ما هم اکنون این موج توسط مردم ایجاد و راهبری گردیده است و امید می رود که این حرکتها همچنان مردمی بماند و در فضاهای مختلف مورد بهره برداری های غیر اجتماعی قرار نگیرد.»