سلامت نیوز :کارتن خواب یا بی خانمان یک زشتی رفع نشدنی ست، با احداث مددسرا یا گرمخانه و مراکز ماده 16 در سال های اخیر نهاد های مختلفی سعی کردند این زشتی را پاک کنند و دست آخر به انتقال سازماندهی شده آنها به فضاهای سبز جنوب شهر اکتفا کردند تا حداقل مرکز و بالای شهر از این موجودات مزاحم در طول روز خلاص شود. برایشان مناطق امن در بوستان های پایین شهر تدارک دیده شده و هیچ نیروی انتظامی هم مزاحم کار آنها نمی شود.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه ابتکار آزاد هستند گردهمایی های خود را برگزار کنند و در مکان های عمومی تزریق کنند، اما حق ورود به نقاط دیگر شهر را ندارند و اگر دیده شوند شامل طرح جمع آوری معتاد های پرخطر می شوند.

البته خودشان هم می دانند که برای بخشی از مردم خطر دارند وهیچ خطری از طرف آنها متوجه ساکنان جنوب شهر نیست. و طبقه متوسط و مرفه است که ممکن است با دیدن این انسان های رنج کشیده و بدبخت متاثر شود و نیروی انتظامی برای رفع این صحنه های تاثر انگیز مناطقی امن در جنوب شهر برای معتاد های پرخطر و بی خانمان تعیین کرده است. اما کارتن خواب یا بی خانمان هم انسان است و نمی شود که او را کشت درست است که از بسیاری از حقوق اجتماعی محروم شده، شناسنامه ندارد و نمی تواند یارانه بگیرد، دفترچه بیمه ندارد، از خدمات محروم است اما نمی شود او را کشت.

جامعه، کارتن خواب را به خاطر جانش انسان به شمار می آورد، چون زنده است وگرنه یک مزاحم به تمام معنی ست که قانونی برای از بین بردنش وجود ندارد. بسیاری از بی خانمان ها روزگاری خانه داشتند، جدا از قصه هایی که درباره کارتن خواب ها ساخته شده و روایات دکتر و مهندس هایی که به خاطر عشق کارشان به کارتن خوابی کشیده، بیشترشان از همان اول در خیابان به دنیا نیامده اند.

چه مردم و نهادها بخواهند و چه نخواهند کلان شهر بدون کارتن خواب نمی ماند. از بین هزاران نفری که به امید پیدا کردن کار و زندگی بهتر وارد پایتخت می شوند درصدی هم کارشان به کنار خیابان خواهد کشید. در کنار کارگرانی که به خانه و ماشین در شهرک های اطراف پایتخت می رسند و آرزوهایشان برآورده می شود درصدی هم کارتن خواب خواهد شد. کارتن خواب انسان است؛

دل خیلی ها هم به حالش می سوزد اما همه روی این توافق کرده اند که او هیچ حقی ندارد و فقط اجازه دارد زنده بماند.سال 67 قانون مبارزه با مواد مخدر به تصویب رسید و کاملا مشخص بود که موضوع ساماندهی و درمان اعتیاد در دستور کار جدی قرار دارد.

دین پرست معاون کاهش تقاضا و مشارکت‌های اجتماعی ستاد مبارزه با مواد مخدردر گفتگو با ایسنا می گوید:” در آن زمان به مقامات قضایی اجازه داده شد تا معتادانی را که اقدام به درمان نمی‌کنند تا 12 سال روانه زندان کنند، تا سال 89 تقریبا تمام راهکارهایی که تصور می‌شد در این حوزه تاثیرگذار باشد را از جمله ایجاد و راه‌اندازی اردوگاه کاردرمانی، حرفه‌ آموزی، توسعه مراکز بازپروری، جمع آوری و انتقال معتادان به جزایر متروکه و غیره به اجرا گذاشتیم، اما هیچ یک اثر بخش نبود.

دین پرست عدم شناخت جنبه‌های پنهان اعتیاد و نادیده گرفتن برخی الزامات و ضرورت‌های لازم برای تکمیل چرخه اعتیاد را علت موثر نبود این راهکارها عنوان کرد و گفت: در پایان سال 92 تعداد مراکز درمان و کاهش آسیب به 6341 مورد رسید و در مجموع 764 هزار نفر در این مراکز پذیرش شدند که 92 درصد این مراکزغیردولتی بوده است

.”جرم دانستن اعتیاد و مبارزه مجرمانه با این پدیده و به دنبال آن بیماری دانستن اعتیاد و سعی در درمان هیچکدام نتوانست شیوع اعتیاد را کنترل کند. تا سال ها تصور اغلب مردم از معتاد کسی بود که کنار خیابان می خوابد؛ در سال های اخیر با نفوذ اعتیاد در جامعه مردم بیشتر با این پدیده آشنا هستند و حالا تصور از معتاد کارتن خواب نیست ؛

کارتن خوابی مرحله آخر اعتیاد به حساب می آید وقتی فرد به مرور همه چیز را از دست می دهد و به جز لباس های تنش دارایی دیگری ندارد و به جز مکان های عمومی وارد مکان دیگری نمی توند بشود. به همین خاطر در سطح شهر زندگی می کند. تا چند سال قبل کارتن خواب ها را می شد در بیشتر جاهای شهر دید اما شهرداری و نیروی انتظامی همت به خرج داده و این انسان های مزاحم زیبایی شهر را به پارک ها و میادین جنوب شهر انتقال دادند وخاطر شهروندان در پارک لاله یا ملت با دیدن کارتن خواب سیاه و چرک با کیسه ای بر دوش آزرده نمی شود اما بوستان های حوالی ترمینال جنوب ودروازه غار و راه آهن و شوش برای این گروه بزرگ مجاز است و ایرادی ندارد این به انتهای خط رسیده ها در کنارمردم این مناطق زندگی کنند. 

دیدن مادری که کودکش را برای بازی به پارک آورده و کنار دهها انسان نیمه زنده در حال تزریق اوقات فراغتش را می گذراند صحنه جالبی ست، اما برای ساکنان اغلب نواحی جنوب شهر این صحنه به لطف شهرداری و نیروی انتظامی عادی شده است. چند سال قبل طرح برای اسکان این ولگردها تهیه و اجرا شد؛ بر اساس برآوردها تهران نزدیک بیست هزار معتاد بی خانمان دارد.این مراکز کارایی خود را به خوبی نشان دادند و حضور معتادهای بی خانمان به هیچ وجه کم رنگ تر نشد. هدف از راه اندازی این مراکز جمع آوری معتاد های بی خانمان و کسانی بود که امیدی به بازپروری آنها نیست و تنها نیت این بود که از سطح شهر جمع شوند و جلوی مرگ و میرشان در سرمای زمستان گرفته شود. بعد از جرم تلقی کردن و بیمار تلقی کردن باید نشست و دید جامعه شناسان، کارشناسان و قانونگذاران قدم بعدی را برای جلوگیری از شیوع اعتیاد – آمار رسمی در تهران 2.93- چگونه خواهند برداشت.