سلامت نیوز: انجام عملیتهای مختلف جهت سودجویی های بیشتر و تحت پوشش طرحهای توسعه پایدار روستایی در دور دسترین مناطق جنگلی و كوهستانی با عناوینی از قبیل توسعه و گسترش راهها، برق رسانی به مناطق با لادستی و ....جاده كشی های بی ضابطه و اثرات تخریبی آن مانند از بین رفتن یگانگی طبیعت و فرو پاشی چرخه حیات محیط زیست ،نابودی زیستگاه جانوری و گیاهی، كاهش ارزشهای زیباشناسی و جزیره ای شدن با حجم زیاد خاكبرداری آسیب دیدگی مناطق حساس و عبور این راهها از مناطق مستعد فرسایش و رانش و لغزش كه با هر بارندگی و ریزشهای جانبی دامنه راهها عریضتر شده و این امر دائما ادامه پیدا میكند.

ایمان کفایی‌مهر، کارشناس ارشد برنامه ریزی شهری در خبرآنلاین نوشت: عوامل مخرب و تهدید محیط جنگلها و كوهستانهای شمال كشور امروزه دیگر بر هیچ انسان متعهدی پوشیده نیست. انسانی كه همزیستی مقرون و صلح آمیز خودرا با طبیعت شكننده و ظریف از دست داده است.همچنین عوامل طبیعی دیگر مانند سیل، زلزله، تغییرات نابهنگام آب و هوایی، حركتهای توده ای زمین، انهدام گونه های گیاهی و جانوری و ...... ناشی از كنش متقابل و قانون مند جنگل و كوهستان در مقابل بهره برداری بی رویه و خودخواهانه و در نهایت خود ستیز انسان از منابع بیكران كه آنرا به چالش گرفته است مزید بر علت است. بدیهی است ضعف و بازسازی و ترمیم پذیری این منابع و آسیب پذیری آنها كه هنوز به باور ما ننشسته است علی رغم چهره مقاوم جنگلها و كوهستانها قطعی و جدی به نظر میرسد.

تخریبی كه ناآگاهانه و گاه آگاهانه آنچنان صدمات جبران ناپذیری به طبیعت بكر و زیبا وارد کرده است كه شاید تا چند دهه دیگر اثری از آن باقی نماند. نكته جالب توجه در این مهم بكار بردن كلمات و اصطلاحات بزرگ و موجه توسط متولیان امر جهت توجیه قصوریست كه در امر حراست و حفاظت از این سرمایه ملی مرتكب میشوند .كلمات و اصطلاحاتی از قبیل آمایش سرزمین ، آمایش استان، توسعه پایدار، و... كه اگر به دقت به این موضوع نگریسته شود واقع امر چیز دیگریست.

عواملی همانند قطع درختان به بهانه تولید چوب و تبدیل اراضی كه متاسفانه در سالهای اوایل انقلاب و اوایل دهه 60 در حد گسترده ای صورت گرفت و بعدها به شكل خزنده و پنهان و با استفاده از اهرمها و مجاری گوناگون ادامه یافت و جای آنها ویلاها و ساختمانهای گرانقیمت برای اقشار مرفه جامعه ساخته شد . این امر بقدری گسترش یافت كه امروزه كمتر جای از مناطق جنگلها و كوهستانهای شمال كشور و حتی سایر نقاط خوش آب و هوای كشور را میتوان یافت كه با تخریب منابع طبیعی تبدیل به شهركهایی با عنوان شهرك پزشكان، شهرك مهندسین،شهرك اساتید و غیره ... نشده باشد.از جمله شهرك پزشكان در آبسرد دماوند.

آنچه تحت عنوان اراضی كشاورزی جای منابع طبیعی را گرفته بود امروز كمتر اثری از آن باقی مانده است كهعوارض آنرا بوضوح در ارتفاعات منطقه چه در كوه پایه ها و چه در آخرین رویش جنگل و چه در پایین ترین حد شروع جنگل و چه در اعماق جنگلها همه جا بفور میتوان دید.

انجام عملیتهای مختلف جهت سودجویی های بیشتر و تحت پوشش طرحهای توسعه پایدار روستایی در دور دسترین مناطق جنگلی و كوهستانی با عناوینی از قبیل توسعه و گسترش راهها، برق رسانی به مناطق با لا دستی كه گاها دارای چند كلبه موقت فصلی برای دامداران است( تنها مدت كوتاهی مورد استفاده آنان قرار می گیرد) و ....جاده كشی های بی ضابطه و اثرات تخریبی آن مانند از بین رفتن یگانگی طبیعت و فرو پاشی چرخه حیات محیط زیست ،نابودی زیستگاه جانوری و گیاهی، كاهش ارزشهای زیباشناسی و جزیره ای شدن با حجم زیاد خاكبرداری آسیب دیدگی مناطق حساس و عبور این راهها از مناطق مستعد فرسایش و رانش و لغزش كه با هر بارندگی و ریزشهای جانبی دامنه راهها عریضتر شده و این امر دائما ادامه پیدا میكند.

از سویی دیگر وجود مناظری بدیع و تفرجگاهای مختلف و چشم اندازهای خیره كننده در جنگلها و كوهستانهای شمال كشور و خصوصا البرز غربی و مناطقی مانند رامسر، تنكابن، عباس آباد و كلاردشت به كانون جذب گردشگران داخلی (خصوصا)و تا حدودی خارجی گردیده است .هوای پاك و معتدل مناظر باشكوه والهام بخش آمیخته با فرهنگ كم نظیر و تماس با میراث فرهنگی جوامع مقیم در این مناطق موجب جذب هزاران نفر از این گردشگران به ارتفاعات شده است.

تجارت مربوط به این حوزه موجب بوجود آمدن پدیده هایی مانندایجاد هتلها، رستورانها، تله كابین و ... می شود.كه آخرین مورد قبل از هر چیز با تخریب گیاهان و تهدید جانوران با احداث راهها و نصب دكلها همراه می شود.كاهش گونه های بومی، تخریب زیست گاها، تغییر رفتار و عادت حیات وحش آلودگی زیست محیطی و رها شدن زباله های تجزیه ناپذیر، انهدام و سوزاندن درختچه ها شاخه ها و اختلال در روش زندگی ساكنین بومی جنگلها و كوهستانها، تهدید گویشهای محلی و الگوهای باستانی زندگی ،آلودگی صوتی، فشار فزاینده جمعیت مهمان برمنابع محدود منطقه شمال، استفاده از شیوه های تقلیدی غیر منطبق با شرایط اقلیمی موجود (خصوصا احداث تله كابین با استفاده از شیوه های سایر كشورها ) همانند تله كابین نمك آبرود / تله كابین رامسر كه اگر با نگاه تخصصی و جامع به آن نگریسته شود در پیش و پس طرح اجرا شده ،معظلات و تبعات بسیاری دیده میشود كه در زمان تنظیم طرح به آن توجه نشده است.

از جمله گسترش بی رویه اقامتگاهای دوم و موقت، ایجاد هتلها، خاكبرداری غیر اصولی، هجوم دلالان زمین و مسكن (ویلا)، ایجاد مشاغل كاذب، هجوم گردشگران انبوه كه ساختار منطقه ظرفیت پذیرش آنها را ندارد، گسترش سریع و بی رویه حریم شهرها، افزایش سكونتگاهای غیر رسمی و ... شاید بتوان گفت مدیران و برنامه ریزان پروزه های این چنینی به اسم اجرای طرح گردشگری پایدار علیه هرچه گردشگریست اقدام میكنند.

با اینكه گردشگری یكی از پرشتاب ترین بخشهای اقتصاد جهان امروز است ، متاسفانه از كمترین قانونمندی های لازم برخوردار است.سازمانهای دولتی و غیر دولتی میتوانند از طریق آموزش و اجرای روشهای گردشگری مسئولانه نسبت به كسب حقوق گردشگری برابر كمك نمایند.همچنین باسازماندهی و مدیریت صحیح و مسئولانه اكوتوریسم، میتوان ابزار ارزش مندی ضمن حفظ منابع ملی به گسترش صنعت گردشگری سرعت بخشیده و منافع اقتصادی مردم منطقه را بهبود بخشید تا از افتادن آنان در دام زمینخوران و دلالان آنها جلوگیری کرد.كافی است سری به جاده عباس - آباد كلاردشت، جاده دو هزار، سه هزار، جاده جواهر ده و... بزنید و زباله های انباشته در حاشیه این جاده ها و مناطق را كه یكی از عواقب این داستان تاسف بار است از نزدیك نظاره گر باشید.

امروزه كمتر كسی در سطح مدیریت منطقه یافت می شود كه در لابلای صحبت آن تكرار اصطلاح توسعه پایدار را نتوان شنید كه این آگاهی بسیار دلگرم كننده وباعث امیدواریست.لازم به یادآوریست یكی از اركان اصلی اصطلاح یادشده حفظ محیط زیست ومنابع طبیعی و ایجاد طرحها و پروزه های است كه بیشترین سازگاری با طبیعت را دارا باشند و یا لااقل كمترین آسیب را به آن وارد نمایند اما وقتی به حوزه اجرا این طرحها مینگریم گویا حكایت چیز دیگریست ....اصرار بر اجرای طرحهای عمرانی بدون داشتن پیوستهای كارشناسی در حوزه محیط زیست از جمله احداث راهها، ساختمانها، تغییرات كاربریهای بی رویه، احداث تله كابینهای نزدیك بهم در شهرهای غرب استان مازندران و ..... از این دست موارد است.

باید باورمان شود جنگل، كوه، مرتع و ... منابع محدودی‌است كه خداوند به امانت در اختیارمان قرار داده است و علاوه بر ما، نسل های دیگر و حتی دیگر مخلوقات خداوند، نیز حق استفاده و بهره مندی از آنرا دارد و نباید با خودخواهیهای عامدانه و جاهلانه این ثروت به یغما رفته و نابود شود. بیاییم شكر این نعمت پروردگار را باحفظ و نگهداری مسئولانه بجا آوریم.