دکتر منصور امیجی و همکارانش در موسسه ملی سرطان آمریكا نشان دادند که اگر داروی پاکلی‌تاکسل و تاموکسیفن را در یک پایة نانوپلیمری به تومورها برسانیم، می‌توانیم به مقاومت در مقابل هر دو دارو در سرطان تخمدان انسانی در مدل موش غلبه کنیم.
در این تحقیق نشان داده شده که اگر تاموکسیفن به‌وسیلة نانوذرات پلیمری به سلول‌های تومور رسانده شود، میزان سرامید داخل سلولی ـ که یک مو لکول چرب است ـ را بالا می‌برد. این عمل باعث می‌شود که پاکلی‌تاکسل ـ که به وسیلة نانوذرات به تومور رسانده شده ـ آپاپتوز ایجاد کند.
مطالعات اولیه روی سلول‌های سرطانی تخمدان انسان ـ که مقاوم به دارو هستند ـ نشان داده که ترکیب پاکلی‌تاکسل و تاموکسیفن که روی یک نانوذره قرار گرفته، مرگ ذاتی سلول را در تومورهای مقاوم برمی‌انگیزد.
پژوهشگران در مطالعات بعدی تومورها را در حیوانات نهاده، آنها را با این دو نانوذره مواجه کردند، همچنین برای کنترل به یک‌سری از موش‌ها هیچ دارویی ندادند و یک‌سری را تنها با پاکلی‌تاکسل مواجه کردند. پس از سه هفته اندازة تومور مورد مطالعه، 3/1 اندازه تومورهای کنترل بود و تجویز دوز دوم، رشد تومور را خیلی بیشتر سرکوب کرد. این مطالعات نشان داد که همراهی این دو نانوذره عوارض جانبی کمی را به‌دنبال دارد.
در تحقیقی مشابه، دکتر روبرتسون و همکارانش از دانشگاه پنسیلوانیا، از نانوذرات برای رساندن خود سرامید به سلول‌های سرطانی استفاده کردند. به گزارش ستاد ویژه توسعه فن‌آوری نانو، این محققان داروی ضد سرطان سورافنیب و سرامید را در یک لیپوزوم نانومقیاس قرار داده، آن را با سلول‌های سرطان سینه وملانوم مواجه کردند. قرار دادن در محفظه‌ای به ابعاد نانو به سرامید این اجازه را می‌دهد تا از غشای سلول عبور کرده، وارد سیتوپلاسم شود.
در کارآزمایی‌های بالینی گذشته، سورافنیب اثربخشی درمانی لازم برای درمان ملانوم و سرطان سینه را نداشت؛ اما همراهی این دارو با سرامید داخل یک نانولیپوزوم اثرات سمی قابل توجهی روی این دو سرطان دارد.
تجویز این درمان ترکیبی در حیواناتی که ملانوم و تومور سینة انسانی را حمل می‌کردند، رشد تومور را به‌طور مشخصی کاهش می‌دهد.
عوارض جانبی هم یا به وجود نمی‌آید یا بسیار کم است.
دکتر مک‌نیل و همکارانش از موسسه ملی سرطان (NCI)، روی چگونگی رفتار سرامید لیپوزوم‌شده در بدن تحقیق کردند.
این پژوهشگران با استفاده از سرامید لیبل‌شده به وسیلة کربن 14 ـ که در نانولیپوزوم لیبل‌شده با تریتیوم قرار گرفته بود ـ توانستند وضعیت و بازده ذرات را در بدن ردیابی کنند.
نتایج نشان می‌دهد با اینکه قسمت اعظم نانوذرة لیپیدی در گردش خون می‌ماند، قادر به فرستادن سرامید به داخل سلول‌هاست.
ساز و كار این عمل احتمالاً جابه‌جایی سرامید از غشای لیپیدی دولایة نانوذره به غشای لیپیدی دولایة سلول تومور است. نتیجة این جابه‌جایی توزیع بافتی سریع سرامید بدون اثرات جانبی مشهود است؛ این در حالی است که میزان قابل توجه سرامید قبل از رسیدن به تومور از لیپوزوم خارج شده‌است.
برای حل مشکل نشت سرامید، دکتر بانهولز و همکارانش از یک پلیمری لیپیدی برای ساخت لیپوزوم‌ها استفاده کردند.
این نانوذرات نسبت به لیپوزوم‌های قبلی پایدارتر بوده، می‌توانستند میزان بالاتری از سرامید را به سلول توموری برسانند و در نتیجه باعث افزایش اثربخشی درمانی تجویز سرامید می‌شوند، همچنین این لیپوزوم‌ها زمانی که انبار می‌شوند، پایدارترند كه این خصوصیتی مفید برای استفاده از این فرمولاسیون در انسان است.
یکی از اصلی‌ترین مشکلات در درمان سرطان، افزایش مقاومت تومورها در مقابل گسترة وسیعی از داروهاست. محققان اصلی‌ترین ساز و كاری را که سلول‌های سرطانی برای خنثی کردن اثر سایتوتوکسیک داروهای ضد سرطان دارند، شناسایی کردند. پژوهشگران هم اینك در حال استفاده از فناوری‌نانو برای کمک به از بین بردن مقاومت به دارو و افزایش شانس درمان موفق سرطان هستند.
نظر شما