شنبه ۲۲ شهریور ۱۳۹۳ - ۱۳:۱۰

دردناك ترین اتفاق شاید همین باشد كه یك انسان از زنده بودن خود دست شسته و داوطلب و عامدانه به استقبال مرگ برود.

سلامت نیوز: دردناك ترین اتفاق شاید همین باشد كه یك انسان از زنده بودن خود دست شسته و داوطلب و عامدانه به استقبال مرگ برود.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه اعتماد، اما تعداد طرفداران همین اتفاق در ایران، به تایید مسوولان جمعیت پیشگیری از خودكشی به 5 الی 6 نفر در 100 هزار نفر جمعیت می رسد و سالانه رقمی بیش از 45 هزار نفر دست به خودكشی می زنند كه البته كمتر از 10 درصد این افراد در اقدام خود موفق شده و نام شان به فهرست متوفیان گورستان های شهرها افزوده می شود و باقی، در حالی نجات می یابند كه بیش از سایر آحاد جامعه مستعد اقدام دوباره برای خودكشی هستند چنانچه سید كاظم ملكوتی، رییس جمعیت پیشگیری از خودكشی هشدار می دهد كه شانس اقدام دوباره به خودكشی در این افراد، 20 برابر بیشتر از سایرین است.
    ملكوتی كه روز پنجشنبه در سمینار نقش اورژانس اجتماعی در پیشگیری از خودكشی سخن می گفت، به تیم درمانی توصیه كرد كه از قضاوت درباره افرادی كه اقدام به خودكشی می كنند پرهیز كنند و افزود: «كار درمانگر، قضاوت بر مراجعه كنندگان خودكشی نیست و فقط باید كاری كند كه آنها نمیرند. اجازه دهید كه مراجعان حرف بزنند و هیجانات خود را تخلیه كنند.»
    موانع فرهنگی در ایران یكی از عوامل مهم در پنهان ماندن پدیده خودكشی، متوقف شدن نظام ثبت موارد خودكشی از سال 1380 و كمرنگ شدن اقدامات درمانی برای افرادی بوده كه مرتكب خودكشی های ناموفق شده اند چنانكه ملكوتی هم هشدار داد كه حداكثر، 5 درصد افرادی كه مرتكب خودكشی شده اند به اورژانس های روانپزشكی ارجاع داده می شوند.
    در عین حال، بالابودن آمار مبتلایان افسردگی در كشور هم می تواند نگرانی متولیان رصد وضعیت خودكشی در اورژانس های روانپزشكی و شعبات پزشكی قانونی را نسبت به بالارفتن موارد خودكشی های موفق افزایش دهد چنانكه جعفر بوالهری، رییس انستیتو روانپزشكی تهران هم در این سمینار هشدار داد: «افسردگی شایع ترین اختلال روانپزشكی است و باید نشانه ها و علل افسردگی در كشور به مردم شناسانده شود و در پی آن تشخیص، همدردی و اقدام به درمان نیز صورت گیرد. در حالی كه خودكشی، خشونت علیه خود تعریف می شود، اگر به فردی فرصت حرف زدن ندهیم یا برای حضورش احترام قائل نباشیم، در صورت سازگار نبودن با محیط، خشم و پرخاشگری را علیه خود پیاده می كند. خودكشی، فریادی برای كمك است كه باید آن را شنید. اگر فردی بگوید خدا مرگم دهد باید آن را جدی بگیریم زیرا قضیه جدی است و به این معناست كه فرد خودكشی را جزو مكانیسم های ارتباطی و اجتماعی خود به كار گرفته است حتی بعید نیست كه این خشونت را علیه دیگران به كار گیرد. در حالی كه خودكشی، پدیده یی پیچیده و جدی در بخش سلامت است متاسفانه خودكشی مشكل پنهان به شمار می رود تا جایی كه مسوولان، بیمه ها و خانواده ها آن را گزارش نمی كنند و حتی تلاش می كنند خودكشی به رسانه ها كشیده نشود»
  

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha