به گزارش ایسنا ، پروفسورسانک مالیک در بخش فارماکولوژی دانشگاه داکوتای شمالی، هدایت پروژه‌ای تحقیقاتی را بر عهده دارد که در آن از نانوذرات به‌عنوان ابزاری برای انتقال هدفمند داروها استفاده می‌کنند.

این نانوذرات از مولکول‌های سریم اکساید ساخته شده‌اند. سدهای خونی-مغزی ممکن است مانع عبور داروها و رسیدن آنها به بافت هدف دارو شوند ولی نانوذرات آنقدر کوچک هستند که می‌توانند از سدهای خونی-مغزی عبور كنند.

وی معتقد است که این نانوذرات سمی نیستند؛ ولی، داروهایی که به این نانوذرات متصل می‌شوند می‌توانند سمی باشند، پس هدف‌گیری صحیح مولکول‌های دارو اجتناب ناپذیر است.

این نانوذرات علاوه‌بر این در تصویربرداری نیز استفاده می‌شوند؛ بدین صورت که می‌توان مولکول‌هایی به آنها متصل کرد که پس از آنکه به هدف- مانند سلول‌های سرطانی- رسیدند از خودشان نور ساطع کنند.

در درمان بیماری‌های چشمی، محققان بایستی ابتدا مطمئن شوند که نانوذرات برای انتقال موثر داروها اولا در آب محلول هستند و ثانیاً موجب تحریک و آسیب به قرنیه نمی‌شوند. بیماری آب سیاه یا گلوکوم در صورت درمان نشدن موجب نابینایی می‌شود.

براساس آمار رسمی در آمریکا حدود چهار میلیون نفر مبتلا به گلوکوم هستند و تنها نیمی از این افراد از بیماری خود اطلاع دارند. همچنین بیماری تخریب لکه زرد بینایی نیز موجب آسیب‌های جبران ناپذیر به بینایی و در نهایت نابینایی در سنین بالاتر از 50 سالگی می‌شود.

بیش از دو میلیون نفر در آمریکا به این اختلال مبتلا هستند.

به گزارش ستاد ویژه توسعه فن‌آوری نانو، تحقیقات این تیم شامل اتصال داروهای ضد سرطان به نانوذرات و هدایت آنهاست به ‌طوری که فقط وارد سلول‌هایی شوند که به درمان نیاز دارند. همچنین آنها درصدد هستند تا بازدارنده‌هایی چند شاخه را از نانوذرات لیپیدی برای آنزیم متالوپروتئیناز ماتریکس تولید كرده و از نانوذرات برای تشخیص ایزوزیم‌های این آنزیم استفاده كنند.