این ماكروملكول با هدف روشن شدن مكانیزم عمل پپتیدها به منظور استفاده از خواص ضد سرطانی و ضد باكتریایی آنها در داروسازی توسط یك دانشجوی دكتری زیست شناسی (بیوفیزیك) سنتز شد.

صفیه صوفیان در خصوص هدف تحقیق خود، گفت: آیورین 1،2 یك پپتید 13 اسید آمینه‌یی است كه خواص ضد سرطانی و ضد باكتریایی آن قبلا ثابت شده بود و در این تحقیق برای اولین بار در ایران سنتز شد. هدف نهایی این پژوهش گردآوری اطلاعات بیشتر برای طراحی دارو از پپتیدهایی است كه پتانسیل دارویی بالایی دارند.

این دانش‌آموخته دانشگاه تربیت مدرس در ادامه تاكید كرد: هر ماكرومولكول كه دارای خواص دارویی باشد تا زمان تبدیل شدنش به دارو مراحل بسیاری را طی می‌كند و از شروع مراحل اولیه تحقیق در آزمایشگاه تا بازار مصرف حداقل 15 سال طول می كشد.

پپتید مورد سنتز این تحقیق، ماكرومولكولی است كه توجه بسیاری را به خود جلب كرده است و در اشل آزمایشگاهی نیز بسیار تاثیر گذار بوده است به هر حال در این پژوهش برای نخستین بار، خودمان روش سنتز ماكرومولكولها را یافته‌ایم كه گامی در جهت دستیابی به داروهای ضد سرطان بر گرفته از پپتیدها خواهد بود كه بسیار گران و پر هزینه می‌باشند.

وی با اشاره به همكاری دو گروه شیمی و بیوفیزیك در كنار یكدیگر در این پژوهش در خصوص مراحل تحقیق خود گفت: برای برسی دقیق‌تر دو ماكرومولكول شبیه به پپتید طبیعی تولید كردیم و یك آنالوگ معكوس را نیز مورد بررسی قرار دادیم.

در مطالعات صورت گرفته متوجه شدیم كه آنالوگ G1F3/RW به علت وجود اسید آمینه آرژنین و ایجاد میانكنش قویتر با بار منفی غشاء فعالتر از آنالوگ F3W است. آنالوگ F3W با ایجاد تغییرات اندك از فعالیت بهتری برخوردار شد. اما آنالوگ معكوس غیر فعال بود در بخشی از تحقیق بر آن شدیم تا علت فعال نبودن آنالوگ معكوس را بیابیم . برای توضیح تفاوت در عملكرد پپتید طبیعی و‌ آنالوگ معكوس، شبیه سازی دینامیك مولكولی در راستای بررسی ساختاری این آنالوگ و فرم طبیعی در مخلوط آب و TFE انجام شد.

نتایج نشان داد كه معكوس كردن باعث می‌شود كه فعالیت پپتید از دست برود همچنین تحقیق نشان داد كه عواملی كه باعث پایداری پپتید می‌شود می‌تواند به كاهش فعالیت منجر شود.

وی در پایان افزود: هم اكنون دانشجوی دیگری در دانشگاه تربیت مدرس بر روی ماكرومولكول‌های دیگر تحقیق می‌كند.

گفتنی است، این تحقیق در قالب رساله دكتری تخصصی صفیه صوفیان به راهنمایی دكتر حسین نادری منش و با مشاوره دكتر عبدالعلی علیزاده و دكتر محمد نبی سربلوكی انجام شد.