سید عباس سید علیپور، كارشناس فیزیوتراپی در پژوهشی در این باره تاكید كرده است: معلم و والدین باید فرد صرعی را با تمام توانایی‌ها و محدودیت‌هایش بپذیرند و با توجه به توانایی‌هایش برنامه‌ریزی كنند و او را بدعادت و به اصطلاح نازك نارنجی نكنند چون این خود باعث كم شدن اعتماد به نفس می شود.
اكثر كودكان مبتلا به صرع از بهره هوشی طبیعی برخوردارند اما ممكن است برخی از نظر هوشی عقب مانده باشند و یا اینكه از نظر هوشی طبیعی بوده ولی عوارض داروها باعث شل شدن عضلات و چاقی وی شود و او را در عمل كند نماید، بنابراین نباید آنها را به انجام كارها و ورزش ها و حركات سریع وادار كرد. همچنین نباید اجازه داد كه وی از جمعیت دور بماند و ساكت بنشیند، بلكه باید زمینه تحرك وی را فراهم كرد.
والدین و یا معلم باید به دانش‌آموز صرعی آموزش دهند كه دارو را باید با دوز صحیح و به موقع مصرف كنند و از عوارض آن نگران نباشند و حتی دارو را خودسر قطع نكنند.
این دانش‌آموزان از انجام كارهای پراسترس و هیجان آور و سخت باید خودداری كنند، چون می تواند باعث بروز صرع شود.
همچنین كم خوابی و عدم استراحت كافی نیز می تواند موجب بروز تشنج شود، بنابراین استراحت كافی برای این قبیل افراد لازم است.
به طور كلی انجام كلیه ورزشها حتی دوچرخه سواری، كوهپیمایی، شنا و ... با حضور مربی و مطلع كردن او نسبت به بیماری باعث افزایش اعتماد به نفس دانش آموزان خواهد شد.
چگونگی رفتار معلم، والدین، اطرافیان و همكلاسی‌های فرد مبتلا به صرع اهمیت بسزایی دارد چرا كه با این افراد باید عاقلانه و متعادل برخورد كرد. توجه بیش از حد و یا بی توجهی زیاد چه در مدرسه و چه در منزل و یا اجتماع دارای عوارض منفی روی این افراد است.
نظر شما