چگونگی رفتار معلم، والدین، اطرافیان و همكلاسیهای فرد مبتلا به صرع اهمیت بسزایی دارد چرا كه با این افراد باید عاقلانه و متعادل برخورد كرد. توجه بیش از حد و یا بی توجهی زیاد چه در مدرسه و چه در منزل و یا اجتماع دارای عوارض منفی روی این افراد است.
اكثر كودكان مبتلا به صرع از بهره هوشی طبیعی برخوردارند اما ممكن است برخی از نظر هوشی عقب مانده باشند و یا اینكه از نظر هوشی طبیعی بوده ولی عوارض داروها باعث شل شدن عضلات و چاقی وی شود و او را در عمل كند نماید، بنابراین نباید آنها را به انجام كارها و ورزش ها و حركات سریع وادار كرد. همچنین نباید اجازه داد كه وی از جمعیت دور بماند و ساكت بنشیند، بلكه باید زمینه تحرك وی را فراهم كرد.
والدین و یا معلم باید به دانشآموز صرعی آموزش دهند كه دارو را باید با دوز صحیح و به موقع مصرف كنند و از عوارض آن نگران نباشند و حتی دارو را خودسر قطع نكنند.
این دانشآموزان از انجام كارهای پراسترس و هیجان آور و سخت باید خودداری كنند، چون می تواند باعث بروز صرع شود.
همچنین كم خوابی و عدم استراحت كافی نیز می تواند موجب بروز تشنج شود، بنابراین استراحت كافی برای این قبیل افراد لازم است.
به طور كلی انجام كلیه ورزشها حتی دوچرخه سواری، كوهپیمایی، شنا و ... با حضور مربی و مطلع كردن او نسبت به بیماری باعث افزایش اعتماد به نفس دانش آموزان خواهد شد.
نظر شما