دكتر قاسم دستجردی در گفت‌وگو با ایسنا اظهار داشت:‌ روان شناسان معتقدند بازی در كودكان معادل صحبت كردن در بزرگسالان است بنابراین نمی‌توان بازی را منحصر به دوره كودكی دانست بلكه بازی در تمام عمر انسان با اشكال مختلف وجود دارد همچنان كه در فرهنگ اسلام و سخنان ائمه هم بر بازی در كودكان تاكید فراوانی شده است.

این متخصص اعصاب و روان ادامه داد: بازی در سلامت كودك و رشد اجتماعی او نقش بسزایی دارد؛ به طوری كه ثابت شده است بازی می‌تواند یك نوع تجربه رقابت برای كودك باشد. پذیرش پیروزی و شكست را به او آموزش دهد. همچنین نوعی همانند سازی و الگو برداری، ابراز وجود، آموزش ارتباط با دیگران، كشف محیط پیرامون خود و ارضاء حس كنجكاوی كودك آموخته می‌شود.

این روان شناس با اشاره به تاثیر بازی در رشد ذهنی كودك تصریح كرد: یادگیری زبان، تقویت هوش و آموزش مفاهیم (یادگیری اشكال، ‌فضا و حجم) از جمله این تاثیرات است. همچنین بازی سبب رشد عاطفی كودك می‌شود به عبارتی با بازی حس برتری جویی كودك ارضاء می‌شود، احساسات او بروز پیدا كرده و در نهایت كودك را برون گراتر می‌كند و تنشها و اضطرابهای كودك از طریق بازی تخلیه و نوعی كسب لذت، امتناع نیازها و افزایش اعتماد به نفس در كودك را ایجاد می‌كند.

وی گفت: بازی سبب تقویت ارتباط والدین با كودك می‌شود به شرط این كه پدر و مادر در بازی مشاركت كرده و دخیل باشند و در حین بازی سعی كنند مسئولیت پذیری و اصول اخلاقی و تربیتی را به فرزندشان آموزش دهند.

دستجردی، انواع بازیها را به بازیهای فیزیكی، تقلیدی، نمایشی، سمبلیك یا نمادی، آموزشی و خلاقیتی تقسیم كرد و در پایان توصیه كرد: والدین باید به بازی كودكان اهمیت بدهند، بازیها باید با فرهنگ و ارزش‌های خانواده متناسب باشد، والدین در بازی دخالت نكنند بلكه بر آن نظارت كنند و بر مكان بازی از نظر امنیت فیزیكی و روانی توجه كرده و در انتخاب هم بازی و تنوع بازیها دقت نمایند.