سلامت نیوز: چند سالی است به این باور رسیدیم كه قانون جامع دارای ضعف‌ها و مشكلاتی است كه شاید دلیل اصلی عدم اجرای آنها بوده است و لذا با همكاری برخی تشكل‌های معلولین و افراد صاحب‌نظر پیش‌نویس دوباره‌یی برای لایحه حمایت از حقوق معلولین تدوین شد ولی باید بگویم با مطالعه مفاد آن به وضوح جای خالی بخش‌هایی از قبیل سهم اشتغال و تقویت تعاونی‌های معلولین و بازنشستگی دیده می‌شود و برخی مواد آن نیز ابهام دارد كه حتما بایداصلاح شود.

به گزارش سلامت نیوز، اصغر شیرزادی،مدیرعامل تعاونی معلولان ایران و رییس هیات‌مدیره انجمن تخصصی معلولان ایران در روزنامه اعتماد نوشت: در ارتباط با جمعیت افراد دارای معلولیت به استناد آمارهای ارایه شده متاسفانه شاهد هستیم كه رشد فزاینده داشته است به‌گونه‌یی كه طی قریب به یك دهه قبل تعداد معلولان در كشورهای مختلف حدود ١٠ درصد جمعیت كشور برآورد و اعلام می‌شد، حال آنكه امروزه این آمار ١٥درصد جمعیت كشورها برآورد و اعلام می‌شود. البته در كشور خودمان نیز معلولیت‌های ناشی از تصادفات، حوادث حین كار، بیماری‌های ژنتیك و... نیز متاسفانه رشد فزاینده‌یی تاكنون داشته است. یعنی می‌توان ادعا كرد تاكنون دستگاه‌های مختلف با ضعف عملكرد یا كم‌توجهی خود معلول‌ساز بوده و در افزایش این جمعیت مشاركت و دخالت موثر داشته‌اند و چه بسا این  مسائل و اتفاقات یا نادیده گرفته شده یا كمتر در رفع آنها اهتمام و چاره‌اندیشی شده است. به نظر می‌رسد اگر عزم جدی به كار گرفته شود و هریك از دستگاه‌ها و عوامل دخیل در ایجاد معلولیت برای شهروندان جامعه، تاوان و خسارت ضعف‌ها و قصورات خود را بپردازد احتمالا شاهد كاهش تعداد افراد دارای معلولیت در آینده خواهیم بود.
موضوع دیگر وضع موجود این قشر در جامعه است كه عموما به لحاظ محرومیت‌های اجتماعی از وضعیت نامناسبت معیشتی رنج می‌برند. بارها شاهد بوده‌ام كه معلولان ابراز كرده‌اند با وجود داشتن تحصیلات عالی و تخصص‌های حرفه‌یی نتوانسته‌اند شغل و درآمدی مناسب داشته باشند. وقتی در ارتباط با این افراد موضوع چنین است دیگر تكلیف آن عده دیگر كه به دلایل مختلف هنوز بیكارند معلوم است. اغلب مسوولان در صحبت‌های خود حفظ شأن و كرامت این قشر را متذكر می‌شوند ولی وقتی به خود همین مسوولان محترم گفته می‌شود آیا حاضرید از خود شروع كنید و تعدادی از معلولان واجدشرایط را در مجموعه خود به كاربگیرید به شكلی طفره می‌روند. به قول سعدی دو صد گفته چون نیم كردار نیست. تا قبل از سال ٨٤ ما قانونی‌ جامع در خصوص افراد دارای معلولیت نداشتیم. از آن تاریخ تاكنون هم با وجود تصویب قانون جامع حمایت از معلولان و پیوستن به كنوانسیون رعایت حقوق معلولان متاسفانه هنوز به نظر می‌رسد در ابتدای راه هستیم و مشكلات همچنان پیش‌رو است.
البته كارهایی انجام شده خصوصا در حوزه مناسب‌سازی و ایاب و ذهاب و تامین وسایل توانبخشی و مسكن و... ولی پیشرفت آنها كم بوده و  تا تحقق رفع مشكل هنوز مسیر طولانی داریم. قرار بر این بود از محل هدفمندی یارانه‌ها به صورت موثر به رفع مشكلات معلولین نیز پرداخته شود ولی در عمل متاسفانه بیمه تكمیلی، سوخت و كمك هزینه سوخت، و كمك به بنگاه‌های اشتغال‌زا نیز قطع شد و بار این هزینه‌ها نیز بر زندگی این افراد تحمیل شد.
چند سالی است به این باور رسیدیم كه قانون جامع دارای ضعف‌ها و مشكلاتی است كه شاید دلیل اصلی عدم اجرای آنها بوده است و لذا با همكاری برخی تشكل‌های معلولین و افراد صاحب‌نظر پیش‌نویس دوباره‌یی برای لایحه حمایت از حقوق معلولین تدوین شد ولی باید بگویم با مطالعه مفاد آن به وضوح جای خالی بخش‌هایی از قبیل سهم اشتغال و تقویت تعاونی‌های معلولین و بازنشستگی دیده می‌شود و برخی مواد آن نیز ابهام دارد كه حتما بایداصلاح شود. در نظر داشته باشیم كه ارایه پیشنهاد تا مرحله تصویب قانون یا لایحه، پروسه طولانی را سپری می‌كند پس باید دقت لازم و كافی در مفاد این لایحه كرد تا حداقل تا ١٠ سال آینده جوابگوی نیازهای معلولین از هر حیث باشد... البته بنابه اظهار كمیسیون اجتماعی مجلس شورای اسلامی دولت لایحه را هنوز ارایه نكرده تا در مجلس تصمیم‌گیری شود ما انتظاری كه از دولت تدبیر و امید داریم این است كه امید به زندگی با نشاط و طراوت و باامنیت و آرامش فكری را در كنار جامعه برای این قشر فراهم آورد.

از رییس‌جمهور فرهیخته ومسوولان محترم نیز تقاضا داریم در كنار بازدید از مراكز نگهداری كه درصد ناچیزی از كل جمعیت معلولان را در خود جای داده است به بازدید مراكز توانمندسازی و اشتغالزای معلولین نیز بیایند تا ان‌شاءالله به این وسیله در گسترش وتقویت آنها اهتمام شود. حمایت و تقویت تعاونی‌های تشكیل شده توسط معلولان كه همسو با ارتقای ٢٥ درصدی سهم بخش تعاون در جامعه است توفیقات بسیاری در حوزه‌های اشتغالزایی و كاهش نرخ بیكاری، پرورش و بروز استعدادها و توانایی‌های معلولان و شناسانیدن آنها به جامعه و نیز دخالت و مشاركت خود این افراد در مدیریت زندگی را به همراه خواهد داشت و دیگر نیازی به مستمری‌های ناچیز نخواهند داشت.