سلامت نیوز: محققان انگلیسی موفق به ساخت نانوذرات مغناطیسی پوشش داری شدند که موجب بهبود ترمیم استخوان درناحیه آسیب دیده می شود، نتایج آزمون انجام شده روی استخوان ران مرغ بسیار رضایت بخش بوده است.

به گزارش ایرنا از ستاد ویژه توسعه فناوری نانو، پژوهشگران دانشگاه کیله با همکاری محققانی از دانشگاه ناتینگهام موفق به ارایه نانوذرات مغناطیسی شدند که برای ترمیم استخوان های آسیب دیده بسیارمناسب است.
این نانوذرات، پوششی از جنس پروتئین دارند که سلول های بنیادی را به تولید استخوان تحریک می کند، این گروه تحقیقاتی سلول های بنیادی را مستقیما به بخش آسیب دیده وارد نموده و با استفاده از نانوذرات، تخصصی شدن آن ها را کنترل نمودند، این نانوذرات با استفاده از پروتئین های سطحی خود، فرآیند تولید استخوان را مدیریت می کنند.
در حال حاضر برای ترمیم استخوان هایی که به حالت عادی امکان ترمیم شان وجود ندارد، از روش پیوند استخوان استفاده می شود، مشکل این روش آن است که بسیاردردناک بوده و نیاز به برداشتن استخوان از قسمت دیگری از بدن است.
از سوی دیگر در برخی بیماران، قسمت آسیب دیده به حدی بزرگ است که نیاز به پیوند استخوانی بزرگ به ناحیه آسیب دیده وجود دارد، همچنین برخی بیماران به دلیل مشکلات سلامتی یا ناهنجاری های استخوانی امکان تأمین استخوان برای پیوند به ناحیه آسیب دیده را ندارند.
برای حل این مشکل، از سلول های بنیادی استفاده می شود که به ناحیه آسیب دیده تزریق می شود، چالش موجود در این روش آن است که باید به نوعی سلول های بنیادی را برای تخصصی شدن تحریک نمود تا استخوانی با کیفیت بالا تولید شود.
جیمز هنستوک از محققان این پروژه می گوید: درمان به روش تزریق سلول های بنیادی مزیت های زیادی داردن ما در این پروژه از نانوذرات مغناطیسی پوشش دار برای این کار استفاده نمودیم. این نانوذرات، پوششی پروتئینی دارند و به دلیل خاصیت مغناطیسی خود امکان کنترل از راه دور آن وجود دارد. ما از این نانوذرات برای کنترل عملکرد سلول های بنیادی استفاده نمودیم.
این گروه تحقیقاتی، دو مدل مختلف را مورد آزمایش قرار دادند، ران مرغ و هیدروژل کلاژن مهندسی شده، در هر دو مدل، استفاده از این نانوذرات موجب افزایش تشکیل استخوان شده و بدون نیاز به فشار مکانیکی خارجی، دانسیته استخوان افزایش می یابد.
جیمز هنستوک می افزاید: این پروژه نشان داد که استفاده از نانوذرات مغناطیسی و سلول های بنیادی می تواند تأثیر به سزایی در رشد استخوان داشته باشد. این روش می تواند راهبردهای مهندسی بافت را بهبود دهد.