سلامت نیوز:  پژوهشگران دانشگاه شفیلد انگلستان از یک روش تحلیل «مکالمه‌ای» بهره می‌گیرند که به ایجاد تمایز میان زوال عقل و سایر علل کاهش حافظه کمک می‌کند. 

 به‌ گزارش سلامت نیوز به نقل از  آنا، تحقیقات جدید نشان داده است که شیوه سخن گفتن بیماران در مورد مشکلات حافظه‌شان می‌تواند نشان دهد که آیا آنان به آلزایمر مبتلا شده‌اند یا از سایر مشکلات حافظه، مثل مشکلات موقتی ناشی از افسردگی یا اضطراب رنج می برند. به نوشته تلگراف، پژوهشگران در بیمارستان‌های آموزشی وابسته به دانشگاه شفیلد انگلستان متوجه شده‌اند که شیوه صحبت افراد در مورد مشکلات حافظه‌شان سرنخ‌هایی اساسی در مورد علت بیماری آنها به‌دست می‌دهد.
این دانشمندان تکنیک جدید خود را تحلیل مکالمه‌ای (CA) نامیده‌اند که با استفاده از تجربیات بیماران در مورد لغزش‌های حافظه‌ای آنها کمک می‌کند تا میان زوال عقل و مشکلات دیگر تمایز قائل شوند.
به گفته پروفسور مارکوس روبر، عصب‌شناس و استاد دانشگاه شفیلد مشکلات حافظه ممکن است نشانه اولیه بیماری زوال عقل باشد که یک بیماری ارگانیک است؛ اما احتمال دارد ناشی از عوامل غیر ارگانیک مانند اضطراب یا افسردگی باشند که در این صورت اختلال عملکردی حافظه (FMD) نام دارد و کمتر ممکن است که با مرور زمان بدتر شود.
پروفسور روبر پیش از این در آلمان از تکنیک تحلیل مکالمه‌ای به عنوانیک ابزار تشخیصی استفاده کرده و معتقد است که این روش به احتمال 85 درصد در تشخیص بیماری موفقیت‌آمیز است.
این محقق و گروه پژوهشی وی در یک تحقیق اولیه در بیمارستان سلطنتی هالامشایر با تهیه نوارهای ویدئو از مصاحبه با 100 بیمار و بررسی الگوهای گفتاری آنها به نتایج مشخصی رسیده‌اند.
یک تفاوت مشخص میان افرادی که تشخیص داده شد مبتلا به زوال عقل هستند و افراد مبتلا به FMD نحوه پاسخگویی آنها به پرسش‌هایی ترکیبی مانند این بود: «شما اصالتاً هل کجا هستید و کی به کالج رفتید؟» فرد مبتلا به زوال عقل قادر به نگه‌داری هر دو پرسش در ذهن خود نیست و نمی‌تواند به هر دو پاسخ بگوید. به گفته پروفسور روبر، «شخصی که مشکلات حافظه ناشی از علت‌های دیگر دارد، به‌هر حال می‌تواند به‌نحوی به این پرسش‌ها پاسخ بدهد.»
یک سرنخ دیگر استفاده از عبارت «همان‌طور که گفتم...» یا «گفته بودم که...» است که نشان دهنده وجود «حافظه فعال» در جریان مکالمه است. پروفسور روبر می‌گوید: «بیماران مبتلا به زوال عقل تمایلی به استفاده از این عبارت‌ها ندارند.»
وقتی در مورد آخرین مرتبه‌ای که حافظه دچار مشکل شده است، از بیمار سؤال می‌شود، افراد مبتلا به FMD می‌توانند به‌یاد بیاورند و اغلب داستانی با جزئیات تعریف می‌کنند. افراد مبتلا به آلزایمر نمی‌توانند جزئیات این موقعیت را به‌خاطر بیاورند.
از دیگر تفاوت‌ها می‌توان به این نکته اشاره کرد که افرادی که خود نگران این قضیه هستند و به پزشک مراجعه می‌کنند، کمتر احتمال دارد به زوال عقل دچار شده باشند تا افرادی که به تشویق اعضای خانواده خود برای مشاوره آمده اند.
اگر یک دوست یا عضو خانواده هنگام مصاحبه حضور داشته باشند، افراد مبتلا به آلزایمر اغلب خود پاسخ نمی‌دهند و به همراهشان رجوع می‌کنند و افراد دچار  FMD به تأیید همراه خود وابسته نیستند.
گروه پژوهشی دانشگاه شفیلد مشغول توسعه تکنیک خود است تا آن را به شکلی نظام‌مند در اختیار پزشکان و مشاوران قرار دهد. به گفته پروفسور پل درو، استاد رشته تحلیل مکالمه‌ای از دانشگاه لوگبورو که در این پژوهش به پروفسور روبر کمک کرده است: «از هیچیک از این تفاوت ها نمی‌توان به یک نتیجه‌گیری صد درصدی رسید، اما این موارد را در کنار هم و به‌عنوان یک مجموعه می‌توان برای تشخیص مورد استفاده قرار داد.»