یکشنبه ۱۹ بهمن ۱۳۹۳ - ۱۲:۰۳

«حقوق زنان در محیط‌های کار رعایت نمی‌شود و آنها با دستمزد و حقوق کم و پایین استخدام می‌شوند که باید با این امر مقابله کنیم.» گرچه دولت كمی دیر به این نتیجه رسیده اما همین كه «علی ربیعی»، وزیر تعاون کار و رفاه اجتماعی به این مشكل در جامعه اعتراف كرده، خودش كلی است.در دولت نهم و دهم حتی یك مسئول دون‌پایه هم حاضر نشد به این آسیب در جامعه اعتراف كند و تنها فعالان حقوق زنان بودند كه داد سخن سر می‌دادند و مسئولان را نسبت به آسیب‌های این اتفاق در جامعه، هشدار می‌دادند.

فریاد زنان شنیده می‌شود؟

سلامت نیوز: «حقوق زنان در محیط‌های کار رعایت نمی‌شود و آنها با دستمزد و حقوق کم و پایین استخدام می‌شوند که باید با این امر مقابله کنیم.» گرچه دولت كمی دیر به این نتیجه رسیده اما همین كه «علی ربیعی»، وزیر تعاون کار و رفاه اجتماعی به این مشكل در جامعه اعتراف كرده، خودش كلی است.در دولت نهم و دهم حتی یك مسئول دون‌پایه هم حاضر نشد به این آسیب در جامعه اعتراف كند و تنها فعالان حقوق زنان بودند كه داد سخن سر می‌دادند و مسئولان را نسبت به آسیب‌های این اتفاق در جامعه، هشدار می‌دادند.

به گزارش سلامت نیوز، روزنامه قانون در ادامه نوشت: اما به نظر می‌رسد زمان این داد زدن‌ها سر رسیده و دولت یازدهم می‌خواهد كاری كند كه این آسیب اجتماعی از زندگی زنان محو شود. چیزی كه فاطمه راكعی، فعال حقوق زنان هم به آن اذعان می‌كند.
در ایستگاه اتوبوس ایستاده و اخم‌هایش در هم است. تا كنارش می‌نشینید یكدفعه شروع می‌كند به حرف زدن. بدون اینكه اجازه بگیرد یا علایم اشتیاق در صورت شما دیده باشد. اصلا از اول هم معلوم بود كه دلش پر است و با اولین نفری كه بهش نزدیك می‌شود باب حرف زدن را باز می‌كند. لابه‌لای حرف‌هایش می‌فهمید كه اسمش تاراست و 28 سال دارد. لیسانس مهندسی كامپیوتر از دانشگاه امیركبیر دارد. از آن بچه درس‌خوان‌هاست. 5 سال است در شركتی كامپیوتری كار می‌كند و تازه دوسال است كه حقوقش 200 هزار تومان بیشتر شده. اما مشكل اینها نیست. بیشتر كه ادامه می‌دهد معلوم می‌شود از چه می‌سوزد. پسری جوان به تازگی به شركتشان آمده و تارا فهمیده كه او در همان اول با حقوقی بیشتر از حقوق فعلی خودش، قراردادش را بسته. دلش می‌سوزد. می‌خواهد ول كند و درسش را ادامه دهد. یك دفعه قطره اشكی جلوی ادامه درددل هایش را می‌گیرد. اتوبوس می‌آید و او سوار می‌شود و شما به گم شدن اتوبوس در خیابان نگاه می كنید. امتداد نگاه‌تان گره می‌خورد با آگهی‌ای كه روی شیشه ایستگاه اتوبوس چسبیده: «استخدام كارگر در چاپخانه، ترجیحا خانم»...
اصلا داستان غریبی نیست، آنقدر تكرار شده انگار به صورت قانون نانوشته‌ای درآمده كه دستمزد زنان باید كمتر دستمزد مردان باشد. اصلا همین تكرار مكررات باعث شده یك فاجعه برای مردمان جامعه تبدیل به یك اتفاق روتین شود و دیگر كسی از آن تعجب نكند. اینكه زن‌ها سوژه‌های بهتری برای استخدام در شركت‌ها هستند چون به حقوق كمتر راضی‌اند. چون مثل مردها نمی‌توانند حقشان را بگیرند و خیلی «چون‌های» دیگر. یك زمانی برای شنیدن این حرف‌ها قلب‌ها به درد می‌آمد و تك و توك از گوشه‌و‌كنار صدای اعتراضی بلند می‌شد، اما این روزها همه به شنیدن این حرف‌ها عادت كرده‌اند. به گفته مسئولان كشوری، نیمی از جمعیت كشور را زنان تشكیل می‌دهند اما چرا هیچ‌وقت به این مشكل‌شان رسیدگی نشده است؟ چرا از زبان هیچ‌كدام از مسئولان حرف امیدواركننده‌ای درباره رسیدگی به این مشكل شنیده نشده؟ مگر كیفیت كار زن‌ها و مردها در یك شغل مشخص با هم متفاوت است؟ چرا زن‌ها باید مورد اجحاف جنسی قرار گیرند؟ چرا كسی كمكشان نمی‌كند؟ وقتی زنان در این امر، مسئولان‌شان را پشت‌سر نمی‌بینند، دست از داد و بیداد بیجا می‌كشند و دیگر حرفی نمی‌زنند. همین است كه این اتفاق در جامعه ما به یك امر بدیهی بدل شده است.

  حالا اما به نظر می‌رسد ورق برگشته. وزیر تعاون کار و رفاه اجتماعی در میان خبرنگاران از حق زنان دفاع می‌كند و می‌گوید چون مشاغل در بخش خدماتی به سمت زنانه شدن پیش رفته‌اند باید حقوق‌شان را در نظر گرفت. گرچه حمایت از بدیهی‌ترین حقوق زن‌ها در دولت حاضر، اتفاق محیرالعقولی نیست و حتی ما از زبان رئیس‌جمهور هم بارها حرف‌هایی شنیده‌ایم اما اینكه وزیر دولت وعده‌ای بدهد، یعنی اتفاق بزرگی در راه است. علی ربیعی در حاشیه امضای یادداشت تفاهمنامه وزارت تعاون، کار و رفاه اجتماعی و امور زنان و خانواده ریاست‌جمهوری با بیان اینکه در دولت یازدهم در گسترش هم‌افزایی میان دستگاه‌ها تاکید داریم، گفت: «امروز مبانی انقلابی ما این پتانسیل را دارد تا بتوان با کمک آن مشکلات زنان را کم کرد. حضور زنان ایرانی در جنگ تحمیلی چشمگیر بود و در هیچ کجای دنیا زنان چنین حضوری در جنگ نداشتند. توانمندسازی زنان در فرآیند توسعه کشور در برنامه ششم توسعه مدنظر است و مباحثی را درخصوص آن دنبال می‌کنیم. یکی از بندهای این تفاهمنامه به افزایش تعاونی‌های زنان در شهرهای کوچک و روستایی تاکید دارد. در این راستا از منابع بانک توسعه تعاون استفاده می‌کنیم.» تك تك این كلمات امیدواركننده است؛ «فاطمه راكعی» فعال حقوق زنان هم همین نظر را دارد. او می‌گوید: «این صحبت‌ها را به فال نیك می‌گیرم چون تا قبل از این صحبت‌ها، هیچ كدام از مسئولان دولت‌های دهم و نهم آن‌هم در حد وزیر مملكت، چنین حرف‌هایی نزده‌اند. همین‌كه وزیر دولت یازدهم چنین حرفی می‌زند یعنی مشكلات زنان در حال دیده شدن هستند.» او ادامه می‌دهد: «با شناختی كه از خانم ملاوردی، معاون امور بانوان ریاست‌جمهوری دارم و با توجه به اینكه خود  ایشان هم حقوقدان هستند و هم حامی حقوق زنان، به نظرم به خوبی می‌توانند به این امور رسیدگی كنند. این صحبت‌ها می‌تواند نقطه عطفی در تغییر و تحولات در حقوق زنان باشد.»


  سال‌ها فریاد به جایی نرسید
«سال‌ها فعالان حقوق زنان از حقوق‌شان دفاع كردند و از دستمزد نابرابر در مشاغل گله كردند. در بسیاری از جاها، فرقی هم نمی‌كند كه چه شغلی باشد و چه نوع كاری باشد، ولی پرداخت‌ها برای زنان كمتر بوده. فعالان حقوق زنان كارهای زیادی كردند اما هیچ‌گاه هیچ مقام دولتی‌ای درباره این قضیه اظهارنظری نكرد. همین باعث شد حق زنان كارگر بسیار پایمال شود.» راكعی می‌گوید، وقتی وزیر در میان خبرنگاران این حرف را زده پس یعنی قرار است اتفاقی بیفتد: «امیدوارم این حرف فقط در حد حرف نماند و به عمل تبدیل شود. به نظرم دولت تدبیر و امید سعی دارد مباحث تبعیض‌آمیز و غیرانسانی درباره زنان حذف شود و در این‌باره تمام تلاشش را هم انجام می‌دهد.» این فعال حقوق زنان معتقد است در دولت‌های دهم و نهم با كسانی روبه‌رو بودیم كه اساسا به مشكلات زنان اعتقادی نداشتند.


  نگاه‌های تبعیض‌آمیز به زنان زیاد بود
«در دولت‌های نهم و دهم با كسانی روبه‌رو بودیم كه نظرشان این بود كه توجهی به حقوق زنان نداشته باشند. قوانینی وضع می‌كردند كه هرچه بیشتر زنان را محدود كنند. قوانینی كه فقط چند بخش كوچكش تفكیك جنسیتی ادارات و تفكیك جنسیتی در دانشگاه‌ها بود.» راكعی یكی از مشكلات زنان در دولت‌های قبل را توجه نكردن مسئولان به زنان می‌داند. طبق صحبت‌های او می‌رسیم به تصمیماتی كه در اواخر دولت قبل گرفته شد. اینكه بعضی رشته‌های دانشگاهی جنسیتی شد، بعضی ادارات تفكیك جنسیتی شدند و حتی دوركاری زنان مطرح شده بود. گرچه در بسیاری موارد این قوانین را به نفع زنان می‌دانستند و معتقد بودند این كارها برای حفظ شانیت زنان است، اما این قوانین به تعبیر بسیاری از زنان، تبعیض فاحش جنسیتی بود. راكعی ادامه می‌دهد: «نگاه به مسئله زنان در دولت‌های گذشته بسیار بد بود. مقررات گذرنامه كه درباره زنان وضع شد بسیار فاجعه‌آمیز بود. مسئولان تصمیم گرفته بودند همه قوانین واپس‌گرایانه را برای زنان وضع كنند. انگار طبق قانون نانوشته‌ای می‌خواستند همه زنان را خانه‌نشین كنند. به نظرم می‌رسد در این دولت این‌طور نباشد. امیدوارم صحبت‌های آقای ربیعی فقط در حد حرف باقی نماند و بابی باز شود برای اینكه حقوق زنان بیشتر از پیش رعایت شود.»

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha