به گزارش سلامت نیوز، با اتصال یک لیگاند به یک پروتئین غشایی موسوم به GPCR، این سوئیچ روشن می شود. در ادامه تغییرات محسوسی در نفوذپذیری غشا شروع می‌شود.

سوئیچ متصل‌شده به GPCR، در واقع یک کانال یونی غشایی است که جریان یون‌ها را از خلال غشا کنترل می‌کند؛ بنابراین می‌توان امیدوار بود که نسل جدیدی از زیست‌حسگرها ساخته شوند که توان انتخاب داروها را داشته باشند و در واقع می‌توان از داروها به‌ طور هدف‌داری استفاده کرد.

GPCR خانوادة بزرگی از گیرنده‌های سلولی موجود در انسان است كه برای کنترل پاسخ‌های سلولی در برابر محرک‌های بیرونی و ارتباطات بین سلولی بسیار ضروری است. به گزارش ستاد ویژه توسعه فن‌اوری نانو، به همین دلیل هدف اصلی بیش از 30 درصد از کل داروهای موجود در بازار، همین گیرنده‌های GPCR است.

این محققان فرانسوی این امکان را بررسی كردند که می‌شود یک GPCR را با یک کانال یونی جفت کرد كه در این صورت هر دوی آنها به هنگام فعال شدن، تغییر شکل می‌دهند. با این اتفاق کانال یونی باز شده و یک شارش یونی قابل اندازه‌گیری به راه می‌افتد.

مرحلة بعدی تحققات، جاسازی یک سیستم پروتئینی در غشاست تا نوعی سیستم خودکار بسازد که مثل زیست‌حسگر عمل کرده و توان انتخاب دارو را داشته باشد.