دکتر همایون امینی، متخصص روانپزشکی و عضو هیات علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران در گفت وگو با ایسنا، روان درمانی به گروهی از روش‌های درمانی اطلاق می‌شود که در آن برای درمان بیماران روانپزشکی مستقیماً از عوامل بیولوژیک (مثلاً دارو و الکتروشوک) استفاده نشود. این تعریف، بسیار وسیع روان درمانی است و در واقع در تعریف وسیع آن چیزی که با صحبت بین روان درمانگر و بیمار صورت می گیرد و در جهت درمان بیمار استفاده می‌شود تحت عنوان روان درمانی خوانده می‌شود.
وی ادامه داد: معمولاً زمانی که از روان درمانی صحبت می‌شود منظور روان درمانی تحلیلی یا روان درمانی‌های مبتنی بر روان درمانی پویا است. این گروه خاص از انواع روان درمانی بر نظریات فروید در مورد ذهن خودآگاه و ناخودآگاه استوار است. پس در تعریف باریک روان درمانی، بیشتر آن دسته از روان درمانی های پیرامون روانکاوی مدنظر است.
این متخصص روانپزشکی در ادامه افزود: از دیگر شاخه‌های روان درمانی می توان از شناخت درمانی و رفتار درمانی نام برد.
وی درخصوص موارد استفاده از روان درمانی گفت: بسته به نوع بیماری و شرایط بیمار از لحاظ تحصیلات، سن و حتی وضعیت اجتماعی و اقتصادی روش های متفاوتی از روان درمانی مورد استفاده قرار می گیرد و نمی توان برای همه بیماران نسخه واحد پیچید، برای مثال در افسردگی عموماً از روان درمانی شناختی یا روان درمانی‌های بین فردی استفاده می‌شود ولی در وسواس ما عموماً از رفتار درمانی استفاده می کنیم.
این عضو هیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران در مورد میزان کارآیی این روش در مقایسه با روش‌های بیولوژیک تصریح کرد: این مساله به بیمار و شرایط بیمار بستگی دارد. برای مثال در اختلالات روان پریشی (سایکوتیک) و دوقطبی معمولاً درمان ابتدایی و اصلی دارویی است و در زمان فروکش کردن علایم حاد از بعضی از انواع روان درمانی استفاده می شود ولی در بعضی موارد دیگر همچون فوبیاها (ترس‌های بی مورد) بعضی از روان درمانی‌ها همچون رفتار درمانی در مرتبه اول قرار می‌گیرند.
روان درمانی، شیوه‌ای درمانی مستقل از عوامل بیولوژیک است که در بیماری‌های روانپزشکی مختلف بسته به شرایط بیمار و بیماری مورد استفاده قرار می گیرد و انواع گوناگون دارد.
نظر شما