سلامت نیوز: از قدیم گفتند وقت طلا است و غنیمت شمارید؛ اما تا چه میزان این حرف  که میراث گذشتگان ما است به  الگوی رفتاری در میان جامعه ی ما رسیده است. ما به واسطه ی مسلمان بودن هم بارها و به بیان های مختلف  از اهمیت وقت و زمان در احادیث و آموزه های دینی و مذهبی خود شنیده ایم و با این مقوله آشنایی شفاهی داریم؛ مشکل اساسی اجرایی شدن این آموزه ها در زندگی روزمره است.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از ایسکانیوز، برنامه ریزی در هر مقطعی از زندگی در نظم بخشی و هدایت انسان ها در رسیدن به اهداف و پیشرفت های گوناگون موثر است. توصیه می شود برنامه ریزی را از دوران کودکی به کودکان خود بیاموزیم و به آن ها  در کنار سایر فعالیت هایی که آموزش می دهیم، مدیریت زمان را هم قرار دهیم.

نحوه صحیحی برنامه ریزی در طول روز موضوع مهمی است که اگر از سال های اولیه ی زندگی،  فرزندان را به آن عادت دهیم آن ها در سال های بعدی زندگی خود به راحتی می توانند به کارهای خود برسند و با کمبود وقت مواجه نشوند.

کودکان باید بدانند که هر زمانی مناسب هر کاری نیست و هر کاری را باید در زمان مخصوص به خود انجام داد. از اواخر دو و اوایل سه سالگی کودکان معنای وقت را می توانند بفهمند و این وظیفه بر دوش والدین آن ها است که به درک آن ها از زمان جهت بدهند.  و آن ها بفهمند که  در چه زمانی باید از تخت خواب بلند شوند و به سراغ صبحانه بیایند و درکنار اعضای دیگر خانواده بشینند، چه زمانی می توانند از تلویزیون و بازی های کامپیوتری استفاده کنند و چه اوقاتی را باید به تکالیف و افزایش مهارت های آموزشی بپردازند. برای هر وعده یا میان وعده غذایی چه میزان وقت دارند و آیا در هر زمانی می توانند تقاضای غذا بکنند؟همچنین  باید برای آن ها تفهیم شود که نمی توانند تا هر زمانی پای برنامه های تلویزیونی بشینند و تمام فیلم ها را ببینند.

اگر این برنامه برای آن ها عادت شود در سال های بعدی که به مدرسه می روند قدر زمان های خود را می دانند و راحت تر از دنیای بازی های خود جدا و به محیط آموزشی و اجرای تکالیف مدرسه راضی می شوند؛ ضمنا می دانند که برای نوشتن و انجام دادن تکالیف خود تا آخر شب وقت ندارند و باید زمان را برای خود برنامه ریزی کنند در عین حال حمایت و هدایت والدین هنوز ادامه دارد و به برنامه ریزی زمانی فرزند خود کمک می کنند.

اما از اواخر دوره های کودکی و سال های دبستان، آموزش و برنامه ریزی زمانی برای آن ها باید به اتمام برسد و آن ها قادر باشند که به تنهایی زمان خود را مدیریت کنند. این روال ادامه پیدا می کند تا کودکان به دختران و پسران جوان تبدیل می شوند که باید زمان خود را برای آموزش و تحصیلات تکمیلی، شغل، خانواده، دوستان،تفریحات و غیره مدیریت کنند و اگر این روند از ابتدایی ترین سال ها برای آن ها اجرایی نشده باشد و آن ها عادت به برنامه ریزی زمانی نداشته باشندهمیشه باید با  بی نظمی ، بهم ریختگی زمانی  و کمبود وقت مواجه باشند.

ما متاسفانه پرسنل زیادی را در انواع مشاغل مختلف داریم که توان برنامه ریزی زمان خود و استاندارد سازی زمانی برای فعالیت های روزمره خود را ندارند. آن ها ممکن است افراد متخصص و توانمندی باشند اما یک امری که بر عهده ی آن ها گذاشته می شود برای انجام آن نیاز به زمان باز دارند و نباید آن ها را از لحاظ زمانی محدود کرد زیرا تحمل و توان انجام کار محوله را در زمان محدود ندارند در نتیجه استرس شغلی آن ها افزایش پیدا می کند و هم از کیفیت کار کاسته می شود و هم فرسودگی شغلی به کمین آن ها می نشینند و سلامت و بهداشت روانی آن ها را تهدید می کند.

استانداردسازی زمان به دستیابی به اهداف در تمام مقاطع و مراحل زندگی کمک می کند. حتی برنامه ریزی یک روزه  از صبح تا شب به افراد کمک می کند که قدر تک تک دقایق روز خود را بدانند و آن ها را به هدر ندهند و از زمان خود مراقبت کنند. تکلیف مدار شوند و به کارهای خود تمام و کمال برسد.