سلامت نیوز:انسولین- درمانی در موقع مصرف غذا باید سبب ایجاد جذب سریع انسولین و مدت زمان فعالیتی که بیشتر از جذب وعده غذایی نباشد گردد.

 
به گزارش سلامت نیوز به نقل از بنیاد بین المللی پیشگیری و کنترل دیابت ، در حالت عادی، ترشح انسولین به سرعت در پاسخ به دریافت غذا صورت گرفته و در نهایت، پس از3 تا 4 ساعت به حالت پایه باز می گردد. تقریباً دو سوم از این پاسخ انسولینی در 2 ساعت اول اتفاق می افتد. در بیماران مبتلا به دیابت پاسخ مرحله اول کاهش یافته و یا وجود ندارد که منجر به سطوح افزایش یافته گلوکز پس از غذا می شود. بنابراین، در افراد دیابتی، سطح زیر منحنی گلوکز خون در طول 4 ساعت اول بعد از صرف غذا، 5/2 تا 3 برابر بیشتر از افرادی است که مبتلا به دیابت نمی باشند.
 
از دست دادن پاسخ اولیه انسولین و سیر گلوکز بعد از غذا با هیپرگلیسمی و میزان بالای هموگلوبین A1c  یا HbA1c در ارتباط است. ارتباط نسبی گلوکز بعد از غذا با سطوح HbA1c ، در سطوح HbA1c زیر 8 درصد، بیشتر است. بنابراین ، کنترل گلوکز پس از غذا ، در رسیدن به اهداف درمانی دقیق، بسیار حایز اهمیت است. سطوح افزایش یافته گلوکز پس از غذا، خطر مرگ و میر ناشی از مشکلات قلبی- عروقی را در بیماران مبتلا به دیابت نوع 2 مستقل از سایر عوامل افزایش حاد گلوکز سبب ایجاد استرس اکسیداتیو شده که به نوبه خود با جراحات عروقی همراه است. بنابراین، کنترل گلوکز پس از غذا می تواند نقش مهمی در جلوگیری از خطرات قلبی- عروقی در دیابت داشته باشد.
 
انسولین- درمانی در موقع مصرف غذا باید سبب ایجاد جذب سریع انسولین و مدت زمان فعالیتی که بیشتر از جذب وعده غذایی نباشد گردد. متأسفانه، انسولین- درمانی های موجود مشخصات فارماکوکینتیک بهینه را ایجاد نمی کنند. جذب انسولین انسانی رگولار (RHI) که از طریق زیرجلدی تزریق می شود، بسیار آهسته و طولانی است تا به طور موثری آزادسازی اولیه انسولین را تقلید نماید. به علاوه، متغیر بودن جذب و فارماکودینامیک تزریقات زیرجلدی انسولین ، با اثرات غیرقابل پیش بینی کاهش گلوکز همراه است.
 
آنالوگ های سریع الاثر مختلفی از انسولین به منظور غلبه بر برخی از محدودیت های RHI  ایجاد شده است. با این وجود، شروع اثر آن ها هنوز در مقایسه با جذب گلوکز غذا آهسته بوده و مدت فعالیت آن ها همچنان از زمان برگشت به گلوکز طبیعی پس از غذا، بیش تر است. به علاوه در استفاده از آنالوگ های سریع الاثر انسولین، نبود پاسخ قابل پیش بینی انسولین ممکن است اتفاق بیفتد، چرا که جذب آن ها ممکن است به اندازه ی RHI تحت تاثیر مکانسیم های تزریق، محل تزریق و عوامل متابولیک قرار گیرد. میزان گوناگونی فعالیت انسولین اولیه در یک بیمار، برای فرمولاسیون های تزریقی کوتاه اثر ، بین 25 تا 30 درصد است.
 
انسولین غذایی ایده آل باید دارای مشخصات فارماکوکینتیکی باشد که دقیقا در پاسخ انسولینی طبیعی به یک وعده غذایی، مطابقت داشته و تجویز آن را به راحتی صورت پذیرد. توانایی انتقال انسولین غذایی از طریق استنشاق، انتخاب امید بخش جدیدی است که بر سد استفاده از سورن ها برای تجویز غلبه کرده است، این مزیت سبب افزایش میزان پذیرش بیمار برای دریافت انسولین درمانی می گردد.
 
آفرزا (AFREZZA) یک فرمولاسیون پودر خشک از انسولین نوترکیب انسانی است که در 27 ژوئن سال 2014 توسط سازمان غذا و داروی آمریکا (FDA)  به عنوان شکل استنشاقی انسولین مورد قرار گرفت. آفرزا که توسط شرکت MANNKIND تولید شده است، در واقع یک انسولین استنشاقی بسیار سریع الاثر می باشد که درست قبل از یک وعده غذایی تجویز می گردد و در کنترل قند خون بسیار موفق عمل می کند. مورد مصرف آفرزا در افراد بزرگسال بالای 18 سال مبتلا به دیابت نوع 1 و 2 است ؛ با این حال ، افراد مبتلا به دیابت نوع 1 باید آفرزا را همراه با انسولین طولانی اثر مصرف نمایند.

فناوری به کار رفته در این فرمالاسیون ، فناوری تکنوسفر و ذرات انسولین فرمولی شده در آن ذرات انسولین تکنوسفری (TI®) نام دارند. پس از استنشاق، ذرات TI به ریه ها رسیده و در تماس حل شده و به دنبال آن به سرعت جذب گردش سیستمیک می گردند. آفرزا به عنوان یک انسولین فوق سریع الاثر، دارای شروع اثری بین 12 تا 15 دقیقه، پیک حدود 60 دقیقه و طول مدت فعالیت 5/2 تا 3 ساعت است.
 
فناوری تکنوسفر شرکت Mannkind با ابداع فناوری تکنوسفر یک سیستم انتقال دارویی را ایجاد نموده است که مشخصات فارماکوکینتیک تجویز داخل شریان را تقلید می کند. فناوری تکنوسفر امکان تجویز ریوی داروهایی که در حال حاضر به صورت تزریقی استفاده می شوند، را فراهم ساخته و نسبت به سایر سیستم های ریوی انتقال دارو مزایای متعددی دارد. فناوری تکنوسفر قابلیت استفاده با داروهایی با ویژگی های فیزیکوشیمیایی متعدد از قبیل داروهای آنیونی و کاتیونی، هیدورفیل و هیدروفوب، پروتئین ها، پپتیدها و مولکولهای کوچک را دارا است. مطالعات بالینی در استفاده از این تکنولوژی برای داروهای متعددی همچون انسولین ، sCT ، PTH ، 1-GLP انتقال دارو را به اثبات رسانده است.
هرچند فناوری تکنوسفر در حال حاضر بر انتقال ریوی دارو برای جذب سیستمیک متمرکز شده است، مطالعات تحقیقاتی نشان می دهد که پلتفرم تکنوسفر قابلیت کاربرد برای انتقال موضعی ریوی دارو جذب سیستمیک متمرکز شده است، مطالعات تحقیقاتی نشان می دهد که پلتفرم تکنوسفر قابلیت کاربرد برای انتقال موضعی ریوی و سایر راه های تجویز دارو را دارا می باشد.

مزایای فناوری تکنوسفر عبارتند از : قابلیت استفاده برای دامنه وسیعی از داروها، جذب سریع دارو که مشابه انتقال داخل شریانی است، فراهمی زیستی عالی، پذیرش خوب توسط بیمار به دلیل کاربرپسند بودن و عدم وجود نیدل ، عدم وجود متابولیسم عبور اول کبدی و تخریب در گردش محیطی.
 
انسولین تکنوسفر

پودر استنشاقی تکنوسفر (شرکت Mannkind کالیفرنیا) یک پلتفرم جدید و قابل تطابق برای انتقال دامنه وسیعی از داروها است که امکان تجویز ریوی داروهایی را که به طور معمول تزریق می شوند، فراهم می سازد. حامل تکنوسفر زمانی شکل می گیرد که صفحات میکروکریستال شده فوماریل دی کتوپیپرازین (FDKP) (یک مولکول شناخته شده ارگانیک کوچک) تحت خودگردهمایی قرار گرفته و میکرو ذرات تشکیل شوند. 
 
مولکول های FDKP پس از خودگردهمایی میکروذراتی را ایجاد می کنند که دارای سطح بسیار زیاد و تخلخل داخلی بالا هستند. این ذرات با قطر 2 تا 3 میکرون، که برای رسیدن به عمق ریه دارای اندازه ایده آل هستند، پس از این مرحله به صورت پودر خشکی لیوفیلیزه می شوند تا برای تجویز از راه استنشاقی مورد استفاده قرار گیرند.
این ذرات هم چنین دارای خصوصیات ایده آلی برای جذب سطحی مولکول های بزرگ بوده و انسولین تکنوسفر (TI) با استفاده از این فناوری ایجاد شده است. انسولین بر سطح این ذرات جذب شده و منجر به ایجاد فرمولاسیونی از RHI گردید که به گونه ای اختصاصی برای تسهیل انتقال موثر ریوی طراحی شده است. 
 
ذرات TI استنشاق شده به طور یکسان در سرتاسر عمق ریه توزیع می شوند .  در PH فیزیولوژیک عمق ریه، میکروذرات TI به سرعت حل شده و انسولین از طریق اپیلیوم ریه به گردش سیستمیک جذب می شود. مولکول های FDKPکه به گردش خون می رسند، پاک و دفع می گردند. هیچ متابولیکی از FDKP در ادرار یا مدفوع شناسایی نشده است.
اینهالر پودر خشک (شرکت Mannkind) برای استفاه با کارتریج های حاوی TI فرموله شده به صورت پودر خشک کریستاله تولید شده است. این اینهالر دستی، جمع و جور ، و جیبی به راحتی قابل حمل و استفاده بوده و در حقیقت ، وسیله ای با مقاومت ظاهری بالا و کم فشار است که با قدرت نفس کار می کند. کارتریج های یک بار مصرف حاوی TI به داخل اتاقک پخش اینهالر وارده شده ، و بیماران، انسولین را با یک نفس عمیق دریافت می کنند. از آن جا که این وسیله با نیروی نفس کار می کند، نیازی به مشارکت بیمار در زمان بندی فعال سازی اینهالر نیست.
 
عرضه آفرزا

آفرزا به دو صورت عرضه می شود 4 واحدی (کارتریج آبی) و 8 واحدی (کارتریج سبز) که هر دو  در بسته بندی های فویلی ارائه شده اند. هر بسته حاوی 2 بلیستر کارت، با 15 کارتریج در هر بیستلر کارت (در مجموع 30 کارتریج) است . بیماران پس از خارج کردن یک استریپ (3 کارتریج در هر استریپ)، و خارج نمودن کارتریج از استریپ، کارتریج را در اینهالر خود قرار داده و استفاده می نمایند.
 
در صورتی که بیمار نیاز به انسولین موقع غذا قبل از 3 وعده غذایی در روز داشته باشد، 1 استریپ در روز مصرف خواهد شد. با این حال، در صورتی که بیمار تعداد کارتریج کمتری در روز مصرف نماید هر کارتریجی از یک استریپ باز شده، باید در مدت 3 روز مصرف شود.

در صورتی که دوز تجویز شده، بیشتر از 8 واحد با هر وعده غذایی باشد، بیمار بیش از یک کارتریج نیازمند خواهد شد. به عنوان مثال ، در صورتی که بیمار نیاز به 12 واحد قبل از هر وعده غذایی داشته باشد، در این صورت یک کارتریج آبی و یک کارتریج سبز با یک اینهالر استفاده خواهد شد. تمای کارتریج ها ( چه در بسته های بلیستر و چه در استریپ های استفاده شده در آن روز) باید در یخچال نگهداری شوند. با این وجود، کارتریج و اینهالر را می توان به مدت 10 دقیقه قبل از استفاده در دمای اتاق قرار داد. بیماران همچنین می توانند استریپ ها و بلیستر کارت های بسته را در دمای اتاق نگهداری نمایند؛ در این صورت کلیه کارتریج ها باید در مدت 10 روز استفاده شوند.
 
اینهالر آفرزا را می توان در یخچال یا در دمای اتاق در مکانی خشک و تمیز نگهداری نمود ولی پس از 15 روز استفاده، باید آن را جایگزین نمود (برای اطمینان از زمان دقیق تعویض، بهتر است که در تقویم علامت گذاری نمود). فضای بیرونی اینهالر را می توان با استفاده از یک دستمال خشک و تمیز پاک کرد اما به هر دلیل نباید آن را شست.
 
موارد احتیاط در استفاده از آفرزا
 
1-    آفرزا  دارای منع مصرف در بیماری مزمن ریه ) مانند آسم، (COPD است، زیرا برنکواسپاسم حاد در این بیماران گزارش شده است. اسپیرومتری به منظور تعیین FEV1 و بنابراین، شناسایی بیماری احتمالی ریه در ابتدا ، 6 و 12 ماه  بعد از استفاده و در نهایت هر سال، پیشنهاد می شود. در صورتی که FEV1≥ 20 درصد کاهش ( نسبت به ابتدا ) داشته باشد، باید دارو قطع شود. در صورتی که بیمار علائمی همچون تنگی نفس ، ویزینگ ، یا سرفه های زیاد را به کرات تجربه نماید، لازم است که ارزیابی عملکرد ریوی در این فرد به دفعات بیش تری انجام شود و در صورت تداوم علایم آفرزا قطع شود.
 
2-    عوارض جانبی آفرزا که بیماران باید به آن توجه ویژه داشته باشند عبارتند از : سرفه، تحریک یا درد ناحیه گلو ، افزایش وزن و هیپوگلیسمی.
 
3-    منع مصرف در بیماران دارای سرطان ریه یا افراد در معرض خطر ابتلا به سرطان ریه.
 
4-    در افراد سیگاری یا افرادی که اخیرا ترک سیگار کرده اند ، پیشنهاد نمی شود.
 
5-    آفرزا در گروه c  مصرف در بارداری قرار دارد و دارای منع مصرف در کودکان ، خانم های باردار و یا شیرده ، یا بیماران دارای کتواسیدوز دیابتی می باشد.