این پژوهشگران خانواده‌ای از ژن‌ها را شناسایی كرده‌اند كه در تنظیم نقش سایر ژنها در مغز دخالت دارند و در نهایت نیز همین ژنها مسوول كمك به افراد برای مقابله با ورودی‌های خارجی از قبیل استرس هستند.

بر اساس این گزارش، یافته‌های اخیر پژوهشگران سوئدی از جنبه دیگری نیز حائز اهمیت است؛ چرا كه می‌تواند توضیح دهند چرا برخی افراد بیشتر مستعد ابتلا به اضطراب و افسردگی نسبت به دیگران هستند.

در این تحقیقات پژوهشگران مركز EPFL و مركز ملی «مرزهایی در ژنتیك» روی نقش خانواده‌ای از ژنها موسوم به KRAB-ZEP مطالعه كرده اند. آنها دریافتند كه این ژنها شبیه به گروهی از حسگرهای ژنتیكی عمل می‌كنند به طوری كه به شكل گزینشی فعالیت برخی از ژنهای دیگر را متوقف می‌نمایند.

این بیان كننده‌های صفات ژنی حدود دو درصد از مواد ژنتیكی را در بدن ما تشكیل می‌دهند.

به گزارش ایسنا، پژوهشگران می‌گویند؛ در حال حاضر درباره چگونگی پروسه‌های خاموش كردن ژنها، عواقب بلند مدت آنها و حتی این كه چه ژنهایی در این پروسه‌ها مورد هدف قرار می‌گیرند، ‌اطلاعات بسیار اندكی در دسترس است.

برای انجام این تحقیق، پژوهشگران موشهایی را پرورش دادند كه فاقد هیپوكامپ بودند. هیپوكامپ قسمتی از بخش پیشانی مغز است كه در حافظه كوتاه مدت و اقدامات بازدارنده نقش دارد. این قسمت از مغز درعین حال هم یك فاكتور همراه كلیدی است كه از سوی خانواده ژنی KRAB مورد استفاده قرار می‌گیرد.

مطالعه روی این موشها كه دچار تغییرات ژنتیكی شده بودند نشان داد؛ این جانوران همواره به طور كاملا طبیعی عمل می‌كنند، ‌مگر زمانی كه در یك موقعیت استرس زا قرار می‌گیرند. در این شرایط موشهای آزمایشگاهی با دستكاری‌های ژنتیكی بیش از موشهای عادی از خود اضطراب نشان می‌دهد و بی نهایت پریشان می‌شوند. هرچند موشهای عادی به سرعت خود را با شرایط هماهنگ وسازگار می‌كنند ولی موشهای تغییر یافته به لحاظ ژنی هرگز نمی‌توانند به استرس خود فائق آیند و مضطرب می‌مانند و حتی برای تكمیل ساده‌ترین عملكردهای ذهنی ناتوان هستند.

شرح این تحقیق در نسخه آنلاین مجله نورون به چاپ رسیده است.