سلامت نیوز: یكی از مشكلات اصلی اكثر كلانشهر‌های بزرگ دنیا همزمان با رشد شهرنشینی و جوامع صنعتی دور شدن افراد از یكدیگر است. به دلیل ترافیك و سختی كار در شهرها افراد خستگی و فشار روانی بیشتری را تجربه می‌كنند. در حالی كه، حجم كار و ساعات كاری برای بسیاری از افراد خسته كننده و ملال آور است فاصله محل كار تا منزل و بار ترافیكی حاصل از تردد خودروها هم مزید بر علت می‌شود و آستانه تحمل افراد را به صفر و زیر صفر می‌رساند.
به گزارش سلامت نیوز، آناهیتا خدابخش كولایی روانشناس و مدرس دانشگاه شهید بهشتی در روزنامه آرمان نوشت: این خستگی و ملال روزانه باعث می‌شود افراد تحمل پذیری كمتری در مواجهه با یكدیگر داشته باشند و با كمترین عامل خارجی و تحریك محیطی به خشم آمده و از خود واكنش نشان دهند. نزاع و زد و خورد چه در بعد اجتماعی یعنی بین افراد یك شهر و بیگانه، هم می‌تواند دلایل اجتماعی و هم فردی داشته باشد، فشار‌های اقتصادی و محیط اجتماعی عامل ایجاد خشم و استرس فروخورده‌ای می‌شود كه با كمترین دستاویزی این خشم به مرحله ظهور رسیده و تبدیل به نزاع می‌شود. اما از سوی دیگر باید گفت این تنها محیط و عوامل خارجی نیستند كه باعث ایجاد پرخاشگری و شكل‌گیری رفتار خشونت آمیز می‌شوند بلكه، نوع نگاه فرد و برداشت او از اتفاقات پیرامونی او نیز در ایجاد یا كنترل این خشم بی تاثیر نیست.
در حالی كه نمی‌توان منكر این شد كه در شهرهای بزرگ روح جمع گرایی و همدلی كمتر است و این خود باعث ایجاد حس تنهایی و بیگانگی و به تبع آن خشم در نهاد افراد می‌شود اما، همه افراد به این مساله به یك شكل واكنش نشان نمی‌دهند. برای مثال در تصادفات خودرو ما شاهدیم برخی افراد به سرعت با هم گلاویز شده و هیچ مجالی برای توضیح یا حضور و قضاوت پلیس در صحنه باقی نمی‌گذارند. در حالی كه برخی دیگر از شهروندان كه در همان شرایط محیطی به لحاظ ترافیك و خستگی شهرنشینی قرار داشته و موقعیت تصادف برایشان ایجاد می‌شود با صبر و بردباری برخورد كرده و هیچ درگیری و نزاعی ایجاد نمی‌شود. بنابراین باید گفت همه افراد در برابر عوامل محیطی یكسان واكنش نشان نمی‌دهند.
از سوی دیگر، باید گفت روحیه فردگرایی كه در اثر زندگی شهری و دور شدن انسان‌ها از یكدیگر ایجاد می‌شود تا حد زیادی باعث می‌شود افراد در همه موقعیت‌ها خود را محق بدانند و همه حق را به خود بدهند. افراد كمتر حاضرند مسئولیت رفتار خود را بپذیرند و حق را به طرف مقابل بدهند بنابراین، این عوامل فردی در كنار فاكتورهای اجتماعی باعث شده است ما در كشور خودمان به عنوان یك كشور در حال توسعه كه در مسیر گذار به سمت پیشرفت است شاهد درگیری و خشونت در خیابان و اجتماع و افزایش رفتارهای ناصحیح باشیم. برای اینكه این معضل برطرف شود یا راهكاری در این زمینه ارائه شود باید به دلایل پرداخت و بر اساس همان‌ها راهكار پیشنهاد كرد. بنابراین در دو سطح فردی و اجتماعی می‌توان برای كنترل خشم و كاهش درگیری افراد در خیابان راه‌حل مطرح كرد. در بعد اجتماعی بالطبع وقتی شرایط اقتصادی افراد و رفاه بیشتر شود استرس‌ها كمتر شده و برخورد ملایم و ملاطفت آمیز بیشتر می‌شود. برای مثال یكی از دعواهایی كه ما این روزها بین افراد شاهد آن هستیم دعوای راننده و مسافر سر قیمت كرایه و افزایش آن است كه اگر بررسی شود می‌توان گفت ریشه اقتصادی دارد. البته همه راهكارها اقتصادی نیست و باید روی مسائل فرهنگی و اجتماعی هم به شكل طولانی مدت سرمایه‌گذاری شود. اگر آموزش‌های لازم در زمینه كنترل خشم در كشور ما مانند بسیاری از كشورهای دیگر اجباری شود و افراد روح جمعی و حقوق شهروندی را آموزش دیده و به آن احترام بگذارند این مشكلات ریشه كن می‌شود
باید شرایطی ایجاد شود كه صبر و بردباری و رعایت حقوق دیگران به عنوان یك ارزش تلقی و نظم نهادینه شود. شهرهای بزرگ و پرجمعیت‌تری از تهران در دنیا وجود دارند كه این نزاع‌ها در آنها بی معناست و در شهرهایی نظیر توكیو ما شاهدیم نظم به شكلی ساختارمند در درون افراد نهادینه شده و همه به شكل اتوماتیك حقوق یكدیگر را رعایت می‌كنند. از سوی دیگر، زنان نیز در این زد و خورد و نزاع‌ها وارد شده و نقش دارند در حالی كه، در گذشته ما كمتر شاهد رفتارهای خشن از زنان در سطح اجتماع بودیم. دلیل آن هم افزایش حضور و مشاركت زنان در كشور است كه به همان نسبت كه این افراد در مشاغل مختلف حاضر می‌شوند به همان نسبت هم در معرض آسیب‌های آن قرارمی گیرند و این غیر قابل اجتناب است.
نظر شما