دکتر همایون امینی، دانشیار دانشگاه علوم پزشکی تهران در گفت وگو با ایسنا با بیان این مطلب افزود: در این گروه از بیماری‌ها حتی ممکن است فرد نسبت به بیماری خود نیز آگاهی نداشته باشد و در واقع بینش لازم را در موارد گوناگون از دست می‌دهد.

وی ادامه داد: بیماری‌های روان پریشی درصد کمی از بیماری‌های پزشکی را شامل می‌شوند و تنها پنج درصد بیماری‌های روانپزشکی در این مقوله قرار دارند و در کل جمعیت شیوعی در حدود یک درصد دارند.

این روانپزشک تصریح کرد: روان پریشی‌ها به پنج دسته تقسیم بندی می شوند: دسته اول اسکیزوفرنی و بیماری‌های مرتبط با اسکیزوفرنی هستند. دسته دوم روانپریشی‌های خلقی هستند یعنی فرد افسردگی شدیدی که واقعیت سنجی‌اش دچار اختلال می‌شود؛ بنابراین در فرد مبتلا به دو قطبی نیز امکان ابتلا به روان‌پریشی وجود دارد.

وی ادامه داد: دسته سوم، روان پریشی‌های کوتاه و گذرا هستند که با درمان یا بدون آن بهبود می‌یابند. در دسته چهارم فرد به دنبال ابتلا به یک بیماری جسمی دچار یک سری علائم روان پریشی می‌شود؛ به طوری که با درمان بیماری جسمی علائم روان پریشی هم مرتفع می‌شود. دسته دیگر هم روان پریشی‌های مرتبط با مصرف مواد روانگردان هستند. برای مثال گروهی از آمفتامین‌ها و محرک‌ها (که در جامعه تحت عنوان شیشه یا اکس شناخته می‌شود) سبب بروز علائم روان پریشی می‌شود.

دکتر امینی افزود: بسته به نوع بیماری، روان پریشی در همه گروه های سنی دیده می شود ولی معمولاً به طور شایع در دهه دوم و سوم بروز می‌کند و همچون عمده بیماری‌های پزشکی علت دقیق و قطعی برای این بیماری شناخته شده نیست و مجموعه عواملی دست در دست هم داده و سبب بروز آن می‌شوند.

وی در ادامه گفت: برای مثال در بیماری همچون اسکیزوفرنی جنبه ژنتیک و ارثی اهمیت فوق العاده دارد و در واقع فرد به دنبال بیماری دچار آسیب پذیری ‌شده و شرایط محیطی، خانوادگی، اقتصادی، اجتماعی و استرس‌های همراه زندگی سبب نمود آن آسیب پذیری به صورت بیماری می‌شود.

این عضوهیأت علمی دانشگاه علوم پزشکی تهران در گفت‌و‌گو با ایسنا تأکید کرد: نکته مهم در پیشگیری از این بیماری‌ها شرایط تربیتی فرد در خانواده و بعد از آن در مدرسه است. با آموزش فرد در خانواده و آموزش مهارت‌های زندگی در مدارس می توان توانایی او را در مقابله با استرس‌های دوران نوجوانی، جوانی و میانسالی افزایش و احتمال بروز بیماری را کاهش داد.

وی ادامه داد: در 50 سال گذشته پیشرفت‌های شگفت انگیزی در درمان (خصوصاً درمان دارویی) بسیاری از اختلالات و از جمله روانپریشی‌ها صورت گرفته و در بالای 70 تا 80 درصد مواردی که به روان پریشی دچار می‌شوند می‌توان علائم و عوارض را با درمان دارویی به طرز قابل ملاحظه ای کاهش داد و تنها حدود10 تا 20 درصد بیماران از هیچ درمانی سود نمی برند.

دکتر امینی اظهار داشت: در بسیاری از موارد انتظار خانواده‌ها از درمان، ریشه کنی است؛ در حالی كه در بسیاری از بیماری‌های طبی همچون دیابت و پرفشاری خون هم به درمان به معنای ریشه‌کنی نمی رسیم و بیماری این افراد تا پایان عمر همراه آنها بوده و درمان‌های آن صرفاً کنترل کننده است و تنها از عوارض و بیماری‌های بعدی همچون سکته مغزی و قلبی پیشگیری می‌کند.

وی افزود: در بیماری‌های روانی نیز در برخی موارد درمان باعث ریشه‌کنی بیماری می‌شود و در بسیاری از موارد کنترل بیماری می تواند عوارض خانوادگی، اجتماعی، تحصیلی و شغلی را کاهش دهد.