سلامت نیوز:با نگاهی گذرا به ظاهر پسران در کوچه و بازارهای شهر می‌توان به رواج استفاده از لوازم آرایشی در میان برخی از آنان پی برد؛ پسرانی که چنان حرفه‌ای آرایش می‌کنند که بسیاری از دختران هم به پای آنها نمی‌رسند. به این ترتیب باید گفت لوازم آرایشی به کیف بعضی از پسرها هم راه پیدا کرده است.
 
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه آرمان، آمارها از مصرف بالای لوازم آرایشی در کشور ما حکایت دارند. ایران رتبه هفتم مصرف لوازم آرایشی در دنیا را به خود اختصاص داده است. در خاورمیانه بعد از عربستان رتبه دوم مصرف لوازم آرایشی با مصرف 29 درصد متعلق به کشور ماست؛ آمارهایی که همیشه پای لنگی دارند. به‌دلیل قاچاق فراوان لوازم آرایشی در کشور ما در دقیق بودن این آمارها هم شبهه‌های زیادی وارد است. احتمال اینکه مصرف لوازم آرایشی بسیار بیشتر از چیزی باشد که تخمین زده می‌شود وجود دارد. اما حلقه گمشده و گنگی در مصرف لوازم آرایشی در کشور ما هست که به دقت و توجه بیشتری نیاز دارد. هفت درصد از مصرف لوازم آرایشی در کشور ما متعلق به پسران است. بدون رجوع به دنیای رقمی آمارها و فقط با یک نگاه ساده و گذرا به ظاهر پسران در خیابان‌های شهر به خوبی می‌توان این مساله را دید. بسیاری از پسران در جمع‌های دوستانه خود این رفتارها را مشاهده و آنها هم به سوی این رفتار گرایش پیدا می‌کنند.
 پرداختن به مساله از ابعاد مختلف
هنگام عبور این پسران آرایش کرده از کنار مردم کوچه و بازار با اخمی که در نگاه مردم می‌نشیند و نگاه‌های تعجب‌آور و بعضا همراه با خنده‌ای که به این افراد می‌شود، می‌توان به قبح این مساله در جامعه ما پی برد. با توجه به اینکه جامعه ما یک جامعه سنتی است و معیارهای مشخص و تعریف‌شده‌ای برای رفتار و ظاهر مردانه در آن وجود دارد، آرایش مردان به‌راحتی پذیرفته نشده و درسطح جامعه و خانواده برخورد‌های خوبی با این افراد صورت نمی‌گیرد. در خانواده و جامعه این عمل آنها با عکس‌العمل‌های گوناگونی مواجه می‌شود. آرایش‌کردن پسران و میل به داشتن ظاهر زنانه در میان آنها می‌تواند به‌دلایل مختلفی رخ دهد و همین پرداختن و قضاوت درمورد ابعاد گوناگون آن را سخت می‌کند. یک کارشناس مسائل اجتماعی در این‌باره به  «آرمان» می‌گوید: در پرداختن به این مساله نباید زود به جوانان انگ زد و آنان را مجرم خواند بلکه باید مساله را از زوایای مختلف مورد بررسی قرار داد. هویت مردی که آرایش می‌کند باید از منزلگاه عصب شناسی، روانشناسی، جامعه‌شناسی و... مورد بررسی قرار گیرد. در پرداختن به این مساله باید به تفاوت‌های فردی توجه کرد. حسن عشایری می‌افزاید: این جوان‌ها با خود مشکل دارند. زمانی که فرد با خود و بدن خود قهر باشد، سعی می‌کند آن را تغییر دهد. این مساله در جوان‌ها تا حدی طبیعی است. تغییراتی که به‌دلیل سن بلوغ در افراد رخ می‌دهد آنها را به داشتن رفتار متفاوت هدایت می‌کند. جوان می‌خواهد جلب توجه کند اما از یک جایی به بعد این مشکل صورت واقعیت‌گریزی به خود می‌گیرد. فرد از خود گریزان است و سعی در تغییر آن دارد.
  الگوهای آن‌طرف مرزها
رسانه‌ها در ابعاد مختلفی زندگی ما تغییرات بسیاری را ایجاد کرده‌اند. رسانه‌ها هر روز الگوی جدیدی برای ظاهر و رفتار عرضه می‌کنند. بسیاری از این الگوهای رسانه‌ای متعلق به جامعه ما نیستند و با هنجارهای اجتماعی ما تفاوت‌های بسیاری دارند. آرایش مردان را هم می‌توان به الگوبرداری از ظاهر و آرایش عجیب بعضی از ستاره‌های هنری دنیا مرتبط دانست؛ ستاره‌های مردی که آرایش می‌کنند، لباس‌های نامتعارف می‌پوشند، محبوب هستند و طرفدارن زیادی دارند. مجموعه این ملاک‌ها در جوانان جامعه ما میل به همانندی با آن رفتار‌ها را ایجاد می‌کند. عشایری در این مورد می‌گوید: بسیاری از این الگوهای آرایشی را جوانان، از خارج از مرزهای کشور می‌گیرند. میل به همانندسازی با یک فرهنگ دیگر باعث می‌شود که مرزهای موجود در جامعه را بشکنند. رسانه‌ها در آشنایی جوانان با این الگوها و پیروی از آنها تأثیر دارند.
  مرد  که «آرایش» نمی‌کند!
در دنیای مثل‌ها می‌گفتند: مرد که گریه نمی کنه! آن مرد که زمانی گریه نمی‌کرد و گریه‌کردنش زشت و ناهنجار بود، الان آرایش می‌کند و هزار کار عجیب و غریب دیگر که با مرد تعریف‌شده در فرهنگ ایرانی بسیار تفاوت دارد. معیارهای مردانگی در جامعه تغییرات فراوانی پیدا کرده‌اند. ریش، صدای کلفت و هیکل قوی زمانی ملاک مردانگی در جامعه ما بود اما، در این ملاک‌های آن روزی، روزبه‌روز تغییرات بیشتری رخ داد. آرایشگاه‌های مردانه هم تغییر کردند. خدمات جدیدتری هم به مشتریان خود ارائه می‌دهند. بسیاری از آرایشگاه‌های مردانه نه‌تنها چیزی کمتر از آرایشگاه‌های زنانه ندارند بلکه از آنها مجهزتر هم هستند. بعضی اوقات این تغییر رفتار بعضی پسرها و آرایش کردن آنان داد خانواده‌ها را درآورده است. عشایری در پاسخ به اینکه چه باید کرد، می‌گوید: طرح مسأله کلید حل مساله است. باید فهمید که جوانان چه نیازهایی دارند که باعث می‌شود چنین رفتاری بکنند. برای حل بیماری باید باکتری که تب را ایجاد می‌کند پیدا کنیم. در خانواده، جامعه و دانشگاه باید به این بحران پرداخت و برای آن راه‌حل پیدا کرد. جوان هیجان‌خواه است و می‌خواهد مرزهای متعارف و هنجارها را بشکند. این هنجارشکنی باید در محدوده هنجارهای متعارف جامعه باشد. درصورتی که این رفتار از حدود هنجارهای مورد قبول جامعه خارج شود، سرکوب می‌شود. بسیاری از این رفتارهای نامتعارف در حدود خود باقی نمی‌مانند و معمولا با خود بحران‌ها و مشکلات دیگری هم به همراه دارند. پسرانی که آرایش می‌کنند به رفتارهای دیگر مانند مصرف سیگار و موادمخدر و سایر رفتارهای غیرمتعارف گرایش پیدا می‌کنند. برای همین لازم است چرایی مساله را یافت و برای آن راه‌حل پیدا کرد. برای حل این مشکل باید از نظر فرهنگی روی جوانان کار کرد و به مرور زمان به حل آن پرداخت. باید نیاز‌های جوانان را شناخت و برخورد درست با این نیاز‌ها داشت. وقتی نیازهای جوانان برطرف شوند آنها دست از این رفتارها می‌کشند.