سلامت نیوز:زلزله‌های متعدد در نپال مشکلات بسیاری را برای مردم این کشور رقم زده است و سیستم درمانی این کشور با سخت‌ترین چالش سال‌های اخیر خود روبرو شده است، در این میان برخی مسائل و مشکلات کار را برای پزشکان سخت‌تر هم کرده است.
به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه سپید، زلزله اصلی که به شدت 8/7 ریشتر بود، ده‌ها نفر را کشت و موجب مجروح شدن هزاران نفر شد،آمار اولیه حاکی از بیش از 6 هزار مجروح و مصدوم بود، اما با اتفاق افتادن چند پس لرزه و به‌خصوص زلزله دیروز به شدت 7/6 ریشتر ، به تعداد مرگ‌ومیرها و نیز زخمی‌ها افزوده شد و گروه‌های درمانی این کشور فقیر دچار چالشی سخت برای نجات صدها انسان شدند، اما حالا یک مشکل این گروه‌های پزشکی این است که آن‌قدر تعداد پس‌لرزه‌ها زیاد است که بسیاری ازمصدومان و مجروحان در هراس شدید از ماندن در زیر سقف فرار می‌کنند و برای همین پزشکان مجبور به مداوای آنان در داخل آمبولانس‌ها، چادرها یا حتی در فضای باز می‌شوند.
سکیر آچاریا، جراح بیمارستان تخصصی مغز و اعصاب آناپورنا می‌گوید که پارکینگ این بیمارستان پر از مجروحینی است که به رغم اصرار پزشکان در داخل بخش‌ها بستری نشده‌اند و درمان آنها روی برانکارها یا تخت‌های گذاشته شده در این محوطه در حال انجام است. این پزشک که از جمعه ظهر که زلزله اول رخ داد، حتی یک دقیقه نخوابیده، می‌گوید: «ما واقعا تعداد زیادی مجروح و مصدوم را جراحی کردیم که بیشتر آنها کودکان بودند. از میان این تعداد که بیشترشان دچار شکستگی بودند دو نفر فوت کردند و سه نفر هم در وضعیت خیلی بحرانی هستند، اما بقیه وضعیت ثابتی دارند، اما موضوع نگران‌کننده این است که خیلی از این افراد در بخش نمی‌مانند و برای همین خطر بروز عفونت در آنها بالا است و نمی‌توان رسیدگی مناسبی به آنها داشت.»
تا بعدازظهر دوشنبه آمار رسمی مرگ‌ها بالغ بر 3500 نفر بود، اما قطعا آمار کشته‌ها بسیار بیش از این است و حالا یک مشکل مهم هم نداتشن فضا و امکانات لازم برای نگهداری اجساد است. در بیمارستان بیر که قدیمی‌ترین بیمارستان کاتماندو است، اجساد بسیاری روی زمین، یا روی تخت‌ها هستند که تنها با پتو پیچیده شده‌اند. اگرچه مجوز فوت باید برای درگذشتگان صادر شود و بعد اجازه خروج اجساد به همراهان داده شود، اما نگهبان این بیمارستان می‌گوید که حداقل 100 جسد بدون اینکه جواز فوت دریافت کنند، از بیمارستان خارج شده است و اجسادی هم که همراهی نداشته‌اند، در محوطه بیمارستان رها شده‌اند.
هلن اسکوز، داروساز استرالیایی که در نپال است، می‌گوید: «برق قطع شده است. سیستم‌های ارتباطی از کار افتاده‌اند و بیمارستان‌ها با ازدحام وحشتناک روبرو شده‌اند. حالا ارائه خدمات مناسب به مجروحین و اندیشیدن سیستمی برای نگهداری اجساد بسیار مشکل شده است.»
سانتوش پودیل جراح قدیمی مرکز ترومای کاتماندو هم می‌گوید که تیم درمان این بیمارستان تاکنون بیش از یک هزار مصدوم را درمان کرده است: «حداقل 25درصد مجروحین دچار شکستگی‌ها و آسیب‌های شدید در ناحیه سر و قفسه سینه و دست‌ها و پاها بودند. بدترین موارد آنهایی هستند که دچار شکستگی‌های چندگانه شده‌اند و نیاز به مراقبت در بخش‌های ویژه دارند که حالا حتی برای راه‌رفتن در آنها هم جا نیست.»
جالب است که بسیاری از توریست‌های خارجی که در زمان زلزله در این کشور بوده‌اند حالا به نیروهای امداد پیوسته‌اند، برای مثال هلی کامارینای 28 ساله پرستار پرتغالی که به کمک مجروحان آمده: «من دوره‌های حوادث و احیا را گذرانده‌ام و در این جا توانستم، به چند مصدوم کمک کنم و از این بابت بسیار خوشحالم، من هر کاری از دستم بربیاید، حتی تیز کردن بخش‌ها، را انجام می‌دهم.»
در ساعات اولیه پس از زلزله مصدومان با هر وسیله ممکن، آمبولانس‌ها، اتومبیل‌های پلیس و موتورسیکلت به بیمارستان آورده می‌شدند، دیبش گواتام مالک یک ریکشا هم با ارابه‌ای که آن را با دست می‌کشد، چند مجروح را به بیمارستان آورده: «فکر می‌کنم در کل 35 مجروح را به بیمارستان‌های مختلف برده باشم، تمام سعی من این است که به دیگران کمک کنم، خودم هم ترسیده‌ام، اما این مهم نیست، مهم این است که به دیگران کمک کنی.»
سانوش شارما متخصص داخلی می‌گوید که برای بیمارانی که دچار ترس شدید هستند و وضعیت آنها بحرانی نیست، در داخل اتومبیل‌های پارک شده در محوطه بیمارستان درمان انجام می‌شود: «صندلی‌ها خوابانده شده و بیمار دراز می‌کشد و سرم او هم به دستگیره اتومبیل آویزان می‌شود، داروهای لازم هم سر ساعت مقرر به آنها داده می‌شود.»
نظر شما