صرع یك بیماری مزمن است كه در آن هر از چند گاه حملات غیر قابل پیش‌بینی به شكل یا اشكال خاصی ایجاد می‌شود.
صرع انواع مختلفی دارد كه برحسب چگونگی خصوصیات آن از لحاظ بالینی و یا الكتروفیزیولوژیك (كه در نوار مغزی نشان داده می‌شود)، طبقه‌بندی می‌شود.
به طور كلی صرع به دو دسته كلی منتشر و موضعی طبقه‌بندی می‌شود. در هر دسته نیز انواعی از صرع گنجانیده می‌شوند كه صرع گراندمال (صرع بزرگ)، پتی مال (صرع كوچك)، میوكلونیك، آتونیك، انواع صرع‌های منتشر (كلی) یا ژنرالیزه هستند.
وجه مشترك صرع‌های منتشر علیرغم علائم بالینی متفاوت، تخلیه الكتریكی غیرطبیعی از كل قشر مغز در حین حمله می‌باشد كه در آنها هوشیاری فرد مختل می‌شود.
صرع‌های موضعی انواع بسیار متنوع و زیادی دارند. همان گونه كه از نام آنها برمی‌آید، تخلیه الكتریكی غیرطبیعی از یك قسمت خاص قشر مغز می‌باشد، در این نوع صرع‌ها بیمار هوشیاری خود را از دست نمی‌دهد اما در نوع خاصی از صرع موضعی، كه صرع موضعی مركب (Complex Partial) خوانده می‌شود، هوشیاری نیز به طور گذرا اختلال پیدا می‌كند و در آن فرد، علائم پیچیده خاصی به نام اتوماتیسم را از خود نشان می‌دهد.
شیوع صرع در جوامع مختلف بین 5/0 الی یك درصد جمعیت آن جامعه گزارش شده است. صرع در كودكان و كهنسالان بیشتر است و در زنان و مردان تقریباً به یك نسبت دیده می‌شود.
شیوع علل بروز صرع در سنین مختلف، متفاوت است. مثلاً در سنین كودكی، علل ایدیوپاتیك، مادرزادی و عفونت‌ها بسیار شایع‌تر از علل عروقی مغزی هستند. در صورتی كه در كهنسالی شایعترین علت بروز صرع، علل عروقی (سكته مغزی) و سپس بیماری‌های تحلیل برنده مغزی هستند. عفونت‌ها و ضربه‌های مغزی از علل شایع صرع هستند.
به گزارش ایسنا، همان گونه كه از علل صرع برمی‌آید با برطرف كردن علت زمینه‌ای، درصد قابل توجهی از موارد صرع را می‌توان درمان كرد یا نیاز به داروهای ضد صرع را كم كرد. ولی در كل می‌توان گفت كه درمان اصلی صرع (بویژه در انواع ایدیوپاتیك) دارویی است.
انواع زیادی از داروهای ضد صرع وجود دارند و برحسب نوع حملات صرع، سن، جنس، معاینه بالینی و پاراكلینیك، هزینه دارو و شرایط خاص فردی، پزشك نوع داروی مناسب برای فرد را انتخاب و تجویز می‌نماید.
طول مدت درمان حداقل دو الی سه سال می‌باشد. نوع و علت صرع، معاینه بالینی و یافته‌های پاراكلینیك، تعیین كننده مدت زمان درمان می‌باشند و گاهی سالیان سال و حتی تا آخر عمر نیاز به دارودرمانی وجود دارد. صرع در 25 الی 30 درصد موارد، مقاوم به درمان دارویی است كه در این موارد روش‌های غیردارویی (جراحی، VNS و ...) بكار گرفته می‌شود.
وقتی با بیمار حین حمله تشنج مواجه می‌شوید، چهار نكته اصلی ذیل را بخاطر بسپارید:
- خونسردی خود را حفظ و زمان تشنج را اندازه‌گیری كنید. اگر تشنج بیشتر از 5 دقیقه طول كشید با اورژانس تماس بگیرید و از شلوغ شدن اطراف بیمار جلوگیری كنید
- تمام وسایل خطرناك همانند میز و صندلی را از اطراف وی دور و یقه او را شل كنید. هیچ چیزی حتی هر نوع دارویی را در دهان وی نریزید
- تا زمان اتمام تشنج در كنار فرد بمانید و سعی در متوقف كردن تشنج نداشته باشید
- به محض اتمام تشنج فرد را به پهلو بخوابانید و زیر سر وی متكا یا چیزی نرم قرار دهید. وقتی فرد هوشیاری خود را بدست آورد به وی اطمینان خاطر دهید.
دكتر پروین پورطاهریان در مقاله‌ای از انجمن صرع ایران آورده است: علل بروز صرع در 11 درصد عروقی، 8 درصد مادرزادی، 6 درصد ضربه‌های مغزی، 4 درصد تومورهای مغزی، 3 درصد بیماری‌های تحلیل برنده یا دژنراتیو مغزی مانند آلزایمر و 2 درصد عفونت‌های مغزی عنوان شده است.
نظر شما