لاله قاسمی مبارکه، هدف از انجام این پژوهش را كه در قالب بخشی از تحقیقات رساله دكتری‌اش انجام شده، به‌ کارگیری نانوالیاف در مهندسی بافت بیان کرد و افزود: «یكی از معضلات بزرگی كه علم پزشكی از دیر باز با آن درگیر بوده، ارائه درمان قطعی برای بازسازی بافت‌های از كار افتاده و معیوب است. متداول‌ترین شیوه در درمان این نوع بافت‌ها روش پیوند است كه خود با مشكلات عدیده‌ای از جمله كمبود عضو اهدایی، هزینه بالا و اثرات جانبی حاصل از پیوند بافت بیگانه مواجه است. مهندسی بافت روشی نوید بخش جهت بازسازی بافت‌های آسیب‌دیده ارائه كرده است. »

وی ادامه داد: «داربست‌های نانوالیاف گزینه مناسبی برای اتصال، تکثیر و عملکرد سلول‌ها نسبت به سایر داربست‌هایی است که به طور رایج مورد استفاده قرار می‌گیرند. داربست‌های نانوالیاف دارای نسبت سطح به حجم بالا و تخلخل زیادی هستند که این امر باعث افزایش چسبندگی سلول‌ها به سطح آنها می‌شود. همچنین نتایج تحقیقات انجام شده حاکی از آن است که سلول‌ها به خوبی در اطراف الیافی با قطری کمتر از سلول (در حد نانومتر) چسبیده و ارگانیزه می‌شوند. »

گفتنی است؛ در این پژوهش از پلیمر پلی‌کاپرولاکتون (پلیمری زیست سازگار و زیست تخریب‌پذیر در بدن) و روش الکتروریسی برای تهیه داربست نانوالیاف استفاده شده است.

به گزارش ایسنا، در این تحقیق رفتار سلول‌های Vero بر داربست نانوالیاف بررسی و نتایج حاکی از آن است که این سلول‌ها به خوبی روی داربست نانوالیاف رشد و تکثیر پیدا می‌کنند.

بنابر اعلام ستاد ویژه توسعه فن‌آوری نانو، جزئیات این پژوهش که در قالب بخشی از پروژه دکتری لاله قاسمی‌مبارکه با راهنمایی دکتر محمدحسین نصر اصفهانی، دکتر محمد مرشد، دکتر حسین بهاروند، دکتر علی زادهوش و با همکاری خدیجه کربلایی و مهرآفرین فشارکی در دانشکده نساجی دانشگاه صنعتی اصفهان انجام شده، در مجله پزشكی یاخته (جلد10، صفحات 184-179، سال2008) منتشر شده است.