سلامت نیوز: آیا آموزگاری که تا نیم روز در مدرسه است، زنگ نخورده سازِ کار یا کلاس‌های عصرانه می‌کند، می‌تواند نقش آموزشی خویش را به درستی به انجام رساند؟
به گزارش سلامت نیوز، محمدرضا نیک‌نژاد؛عضو کانون صنفی معلمان در روزنامه آرمان نوشت: بسیاری از پدر و مادرها بر این باورند که بعضا کم‌کاری، کم‌توجهی و عدم سختگیریِ معلمان، مهم‌ترین عاملِ افت آموزشی فرزندانشان است. تا چه اندازه این داوری درباره آموزشگران می‌تواند درست باشد؟ ساختار آموزشی کشور دچار گرفتاری‌های نرم‌افزاری و سخت‌افزاری است.
از کمبود بودجه، درونمایه‌های آموزشی بی‌پیوند با زندگی روزمره، فراوانی درونمایه‌های آموزشی- چه در شمار کتاب‌ها و چه در گستردگی آنها، روش‌های آموزشی سنتی همانند سخنرانی و آموزگارمحوری، برنامه‌های آموزشی فشرده و پی‌ریزی‌شده بر پایه تست، نکته و معدل و البته فشارهای روانی برآمده از آنها و... گرفته تا کمبود فضای‌های آموزشی استاندارد، بعضا شمار بیش از اندازه دانش‌آموزان در هر کلاس، کمبود امکانات آموزشی نوین مانند آزمایشگاه و کارگاه و کلاس‌های هوشمند، کمبود فضاهای ورزشی، فضاهای آموزشی کسالت‌آور و یکنواخت، وجود حدود60 درصد مدرسه‌های فرسوده و کلاس‌های غیراستاندارد و.. همه و همه بعضا زمینه‌ساز کم‌میلی دانش‌آموزان و البته آموزگاران‌شان از درس، کلاس، مدرسه و در کل آموزش شده است. اگر دشواری‌های بالا را گرفتاری‌های درون‌سازمانی بدانیم، بی‌گمان نمی‌توان از گرفتاری‌های برون‌سازمانی چشم پوشید.
گرچه نمی شود به درستی خطی جداکننده میان این دو کشید اما به هر روی شاید عامل‌های بیرونی نقش پررنگ‌تری در دشواری‌های آموزشی دارند. برای نمونه کمبود بودجه که برسامانه آموزشی سایه افکنده است، پیامد کم‌توجهی به مهم‌ترین نهاد توسعه انسانی جهان نوین، یعنی آموزش و پرورش است که عاملی برون‌سازمانی به‌شمار می‌آید. آموزگار عاملی درون‌سازمانی و یکی از کارآترین‌های آنهاست. چه در روش‌های سنتی آموزش که آموزگار را دانایِ توانایِ همه چیزدان به‌شمار می‌آورد و چه به عنوان راهنما و یاری‌دهنده دانش‌آموز در فرآیند آموزش، نمی‌توان از نقش و فرادستی او در این فرآیند چشم پوشید. اما این مهم‌ترین ضلع آموزش، سال‌هاست که با دشواری‌های درون‌سازمانی و برون‌سازمانی مواجه است. آیا آموزگاری که تا نیم روز در مدرسه است، زنگ نخورده سازِ کار یا کلاس‌های عصرانه می‌کند، می‌تواند نقش آموزشی خویش را به درستی به انجام رساند؟
با این همه، بسیار آموزگارانی که با برنامه‌ریزی‌های آموزشی، زمینه یادگیری دانش‌آموزان خویش را فراهم می‌کنند. اما بی‌گمان این تلاش‌ها پیامد شایسته‌ای به همراه نخواهد داشت. زیرا «یک دست صدا ندارد»! هنگامی که دیگر عامل‌های موثر بر آموزش به‌روز نیست، هنگامی که ساختار به‌دلیل شمار دانش‌آموزان کلاس، از مهم‌ترین ابزار آموزش– یعنی معلم – به‌عنوان مبصر بهره می‌گیرند، شکی نیست که ساختار آموزشی دچار مسائلی است اما اگر تصمیمی برای بسامان نمودن آن اتخاذ نشود، دلنگرانی‌های فرهنگیان همچنان پا بر جا خواهد ماند.
نظر شما