دکتر پروین پورطاهریان معاون آموزشی انجمن صرع در این پژوهش آورده است: بیماران صرعی باید توجه داشته باشند در صورت تجویز دارو توسط پزشک طول دوره درمان بلندمدت خواهد بود و اگر افراد مصروع به مدت چند سال هیچ حمله ضد تشنجی نداشته باشند پزشک آنها بایستی تصمیم به کاهش تدریجی و نهایتاً قطع دارو می گیرد.

وی با بیان اینکه هدف از درمان دارویی قطع یا به حداقل رساندن تعداد حملات تشنج، بدون ایجاد عوارض جانبی جدی و خطرناک است؛ می افزاید: در درمان دارویی صرع باید بین کنترل صرع و عوارض دارویی تعادل مناسب ایجاد شود.

نسل جدید داروهای ضد صرع اغلب در درمان صرع های مقاوم به درمان استفاده می شوند. در 70 درصد موارد حملات صرع با یک دارو به طور کامل کنترل می‌شود، در 10 درصد موارد شدت و فرکانس حملات کاهش یافته و در 20 درصد باقیمانده نیز علیرغم درمان های مناسب دارویی، حملات غیرقابل کنترل و مداوم باقی می مانند.

به گزارش ایسنا، این پژوهشگر تاکید دارد: در درمان دارویی انتخاب دارو مهم است و بستگی به عوامل مختلفی مانند سن بیمار دارد، برخی از داروهای ضدصرع در دوره های سنی مختلف عوارض متفاوت و خاصی را نشان می دهند مانند سدیم والپروات که در نوزادی و شیرخوارگی احتمال عارضه کبدی بیشتری نسبت به سنین جوانی و میانسالی دارد. نوع تشنج نیز در تجویز دارو مؤثر است مانند داروی اتوسوکسیماید، بر روی حملات صرع کوچک تاثیر بهتری نسبت به حملات صرع بزرگ دارد.

تداخل دارویی و سهولت مصرف در تجویز دارو نقش دارند به طوری که گاهی پزشکان مجبور به تجویز دو یا چند داروی ضد صرع به صورت همزمان هستند در این موارد نوع خاصی از داروها می توانند اثرات جانبی همدیگر را تشدید کنند، برای حل این مشکل داروهایی باید انتخاب شوند که تداخل کمتری با هم دارند.

بیماران باید دقت داشته باشند که مصرف صحیح دارو با در نظر گرفتن تمام عوارض آن ضروری و اساسی است و قطع خودسرانه آن می تواند عواقب جبران ناپذیری داشته باشد.

گفتنی است صرع یک بیماری نیست بلکه یک نشانه است هر چند که به عنوان یک بیماری مجرد شناخته و مطرح می شود.