سلامت نیوز:از همین بالا می توان در کنار نورهای پر سویی که از خانه زرق و برق دار و خوشبخت به چشم می خورد، نورهای کم سویی هم دید که از حاشیه های تهران چشم را می نوازد و آن نورها چیزی نیست جز این که تصویرگر زندگی آدم هایی است که از صبح بچه هایشان را در حالی که چشمانشان گرم خواب است و نمی خواهند خواب صبح را با چیز دیگری عوض کنند، اما به زور آنها را بیدار کرده و برای کار راهی کوره های آجرپزی می کنند. آنها باید در این کوره ها سخت کار کنند تا لقمه نانی به دست بیاورند و شکم خواهر و برادر کوچک تر خودشان را نصفه و نیمه پر کنند تا کمتر بهانه پدر و مادرها را بگیرند که در گوشه ای از شهر مشغول انجام کارهایی با حقوق ناچیز هستند.
به گزارش سلامت نیوز، جام جم آنلاین در گزارشی نوشت: غروب است، قرار گذاشته‌ایم تا صبح نادیدنی‌های تهران را با هنرمندان ببینیم. قرار است از اتوبان‌های پت و پهن شمال تهران به کوچه‌های باریک و کج‌و‌کوله این شهر برویم . پس چشم دل باز کنیم تا آنچه نادیدنی است، آن ببینیم.
از فراز این پل با آن نورپردازی بی نظیر و فضای دلنشین، تهران را بهتر می توان دید. پلی که شب ها تصویر زیبایی از تهران نشان می دهد و پل «طبیعت» نامیده شده است. کافی است برای چند دقیقه بالای پل بایستیم تا از بالا مهمان طبیعت سر سبز پارک های آب و آتش و طالقانی شویم و اگر هم شانس بیاوریم و دانه های طراوات بخش باران دست نوازش بر سرمان بکشد، آن وقت است که زیبایی تهران برایمان بیشتر از قبل می شود، اما از همین بالا می توان در کنار نورهای پر سویی که از خانه زرق و برق دار و خوشبخت به چشم می خورد، نورهای کم سویی هم دید که از حاشیه های تهران چشم را می نوازد و آن نورها چیزی نیست جز این که تصویرگر زندگی آدم هایی است که از صبح بچه هایشان را در حالی که چشمانشان گرم خواب است و نمی خواهند خواب صبح را با چیز دیگری عوض کنند، اما به زور آنها را بیدار کرده و برای کار راهی کوره های آجرپزی می کنند. آنها باید در این کوره ها سخت کار کنند تا لقمه نانی به دست بیاورند و شکم خواهر و برادر کوچک تر خودشان را نصفه و نیمه پر کنند تا کمتر بهانه پدر و مادرها را بگیرند که در گوشه ای از شهر مشغول انجام کارهایی با حقوق ناچیز هستند.
سکانس شهر / شب / خارجی
گروه فیلمنامه نویسان و مجریان سوار اتوبوس شدند، چون با هم قرار گذاشتند نورهای کم سویی را که از بالای پل طبیعت نظاره گر بودند، دنبال کرده و به سراغ آدم هایی بروند که زندگی راحتی ندارند، اما صدایشان کمتر به گوش شنیده می شود، آدم هایی که دیگر توانی برای غر غر کردن از دست صاحب کارشان، اجاره خانه های بالا و ... ندارند و فقط به فکر لقمه نانی هستند که اگر تا شب بتوانند گیر بیاورند آنها را سر سفره ای بگذارند که در آن نه از گوشت و مرغ خبری است و نه از خورشت های پر چرب همراه با پلوی آبکش شده. فقط یک نان بیات شده و اگر هم خیلی خوش شانس باشند یک قالب کوچک پنیر در کنار نان قرار بگیرد و آن وقت است که همان پنیر می شود دنیای پادشاهی آنها که آن شب نان را با پنیر به دهان سق می زنند.
کات!
اتوبوس پشت چراغ راهنما می ایستد. در حالی که هنوز چشمک قرمز خودنمایی می کند و سبزی خودش را نشان نداده، زنی با سرعت در حالی که بچه چند ماهه اش را در بغل گرفته خودش را به اتوبوس می رساند و با دست محکم به شیشه های اتوبوس می زند. او می خواهد دستمال کاغذی هایی را که در دست دارد، بفروشد، اما همه مشغول صحبت با یکدیگر بوده و توجهی به او نمی کنند، بی آن که بدانند در فکر این زن چه می گذرد.
او نگران بچه های خردسالش است که تنها در خانه گذاشته است، بچه هایی که الان گرسنه و منتظر هستند تا او با دستمزد امروزش همراه نان یک خوراکی خوشمزه هم بخرد و به خانه بیاورد؛ خانه ای که در حاشیه تهران قرار دارد، جایی که پر از گرد و خاک است و به جای یک آپارتمان شیک و لوکس تا دلت بخواد زمین خاکی برای گل کوچیک دارد که اگر بچه ها زمین بخورند فقط دست و پایشان زخم نمی شود، چرا که به لحاظ نبود امکانات بهداشتی یک زخم کوچک می تواند به دلیل عدم رسیدگی، به مشکلات پوستی منجر شود، حتی پدر و مادرهای این بچه ها آن قدر دغدغه نان شب دارند که دیگر یادشان رفته قربان و صدقه بچه هایشان بروند و فقط یک جمله به آنها می گویند: «حالا می تونی فردا بری کوره آجرپزی کار کنی یا نه؟!»
سکانس خانه های خارج از شهر / شب / داخلی
از دید آدم های منطقه کوچه است، اما اگر ما بخواهیم نامش را بگذاریم حتما خواهیم گفت یک جای بسیار کوچک در حاشیه تهران که دور تا دور آن نه از مرکز خرید خبری است، نه از پارک و نه از شهربازی! فقط و فقط تا چشم کار می کند زمین خاکی است. فقط چند اتاق کوچک کنار هم قرار گرفته که هر کدام از آنها به عنوان خانه بچه هایی محسوب می شود که در کوره پز خانه ها کار می کنند.
گروه فیلمنامه نویسان از اتوبوس خارج می شود تا سری به خانه ها بزند. بچه ها در حالی که خوشحال هستند ـ حتما امشب پدر و مادرهایشان زود به خانه برگشته اند ـ دزدکی از لای پرده های توری پاره نگاهی به اطراف می اندازند تا ببینند پدر و مادرها آمدند یا نه! بعضی از آنها که بیشتر از بقیه گرسنه هستند بدون پوشیدن دمپایی با سرعت به سمت در خانه می آیند، اما خبری از کسی نیست، فقط چند آدم غریبه هستند که برای سر زدن به آنها آمده اند! از لای پنجره های شکسته و پرده های نازک توری هم می توان داخل اتاق ها را دید. یک فرش کهنه پهن است و چند دست رختخواب در گوشه اتاق خودنمایی می کند. انگار بچه ها برای سرگرم شدن روی آن پریده اند و بازی کرده اند. از تلویزیون خبری نیست.
بچه ها با آمدن غریبه ها جلو می آیند و سلام می کنند. بچه های کوچک تر هم مرتب از لای پرده با بقیه دالی بازی می کنند! برایشان مهم نیست که بقیه آنها را با لباس های مندرس ببینند یا این که به خاطر نداشتن دمپایی، پاهایشان با خاطر گرد و خاک محل زندگی، کثیف باشد. به این فکر می کنند که چند نفر آمده اند تا با چند جمله محبت آمیز آنها را نوازش کنند و خنده های بلند سر دهند.
آنها آن قدر بی توقع هستند که از پدر و مادرشان نمی خواهند هزینه های چند میلیونی متقبل شوند تا در مدرسه غیرانتفاعی ثبت نام شان کنند یا برایشان تبلت یا آخرین مدل گوشی را بخرنند، حتی بلد نیستند این واژه ها را بیان کنند. فقط دوست دارند به مدرسه بروند و درس بخوانند، ولی پدر و مادرها از آنجا که نمی توانند شکم آنها را سیر کنند قید مدرسه را هم زده اند.
انتهای کوچه به یک سرویس بهداشتی و حمام منتهی می شود که همه از آنها استفاده می کنند. داخل حمام یک بشکه آب قرار دارد که زیر آن چراغ نفتی گذاشته شده تا آب را گرم کند و بتوانند با آب به اصطلاح نیمه گرم لباس ها را بشورند.
کات!
کمی جلوتر از این خانه ها چند خانواده افغانی هستند. آنها با چند تکه چوب و کشیدن موکت روی این چوب ها برای زندگی یک اتاق کوچک درست کرده اند. زندگی آنها هم با جمع کردن پلاستیک ها از داخل سطل های زباله و کار کردن روی ساختمان ها می گذرد. زنها هم در خانه سبزی پاک می کنند تا بتوانند از این طریق کمک خرج زندگی باشند. در کنار آنها، اتاق های کوچک تر برای خانواده های ایرانی است. یک زن در حالی که چادر مشکی کهنه ای به سر دارد، از خانه بیرون می آید.
دل او پر از درد است. او از بیماری قلبی پسرش می گوید که مجبور شده برای معالجه، زندگی اش را بفروشد و حالا در گوشه ای از حاشیه شهر تهران زندگی می کند، اما با وجود این توکل به خدا را فراموش نکرده و باز هم راضی است. در خانه او خبری از یخچال نیست، اما خدا را شکر می کند که پسرش زنده است. مشکل پسرش هنوز کاملا حل نشده و نمی تواند کار سنگین انجام بدهد.
پسرش قبل از بیماری درس می خواند و در کنارش کفاشی می کرد، ولی الان نه خانواده هزینه درس خواندنش را دارد و نه این که او دیگر قادر به کفاشی است، چون بعد از انجام دادن کار سنگین دست چپ اش درد می گیرد. او می گوید پسرم دوست دارد درس بخواند تا دکتر مغز و اعصاب شود، اما نمی تواند هزینه تحصیلش را فراهم کند...
زن همسایه همراه با فرزندش که خوابیده بیرون می آید و او هم از نداری هایش می گوید. قصه های زندگی شان آن قدر تلخ است که هر شنونده ای را ناراحت می کند، ، ولی زمانی قصه تلخ تر می شود که مادران پا روی مهربانی هایشان می گذارند و بچه های کوچکشان را از خواب بیدار می کنند و به بغل می گیرند تا بتوانند از این طریق، دل حاضران را به درد بیاورند و پولی دریافت کنند؛ بچه های بیگناهی که ناخواسته وارد این زندگی شده اند و مجبور به ادامه آن هستند. همسران آنها معتاد هستند و دیگر خبری از آنها ندارند.
سکانس معتادان در خیابان های پایین شهر / شب / خارجی
عقربه های ساعت عدد 2 بامداد را نشانه گرفته است. همه راحت در خانه هایشان خوابیده اند، اما شهر هنوز هم شلوغ است، انگار بعضی ها خواب ندارند و تازه کارشان شروع شده است. به هیچ وجه نمی توان درک کرد که الان 2 ساعت از بامداد گذشته است. مردان و زنان زیادی در خیابان ها مشغول مصرف و تزریق مواد مخدر هستند. آن قدر در توهم کشیدن شیشه، کراک و دیگر مواد مخدر هستند که متوجه آدم های اطرافشان نمی شوند. به تنها چیزی که فکر می کنند این است که نشئگی شان نپرد.
یکی از آنها بعد از کشیدن مواد در گوشه ای می نشیند. وقتی حاضران از او می پرسند چند سالش است، می گوید 35 سال. آن قدر مواد مخدر چهره او را خراب کرده که همانند یک مرد 50 ساله به نظر می رسد و نه یک جوان 35 ساله. او می گوید از سر بدبختی به مواد پناه برده است.
مرد میانسال دیگری در کنار او نشسته و می گوید من روزی برای خودم برو بیایی داشتم، اما بعد از ورشکست شدن همه چیز را از دست دادم و حالا تنها پناهگاهم مصرف مواد مخدر است. او سال هاست خانواده اش را ندیده است.
می گوید: نمی دانم زن و 2 فرزندم الان کجا هستند. دلم برایشان خیلی تنگ شده است. روی برگشتن به خانه را ندارم. راستش بعد از چند سال برگردم و به آنها بگویم که سوغات سال های دوری از شما اعتیاد است؟ نه نمی توانم...
قطرات اشک از گونه مرد سر می خورد، اما او باز هم ترجیح می دهد به جای ترک کردن، غرق در مواد مخدرش باشد، چون می گوید من به ته خط رسیده ام و ته خط یعنی...
ساقی ها با موتور مشغول گشت زدن هستند تا ببینند به چه کسی می توانند جنس بفروشند. در کنار آنها ماشین های مددکاران اجتماعی شهرداری مشغول جمع آوری کارتن خواب ها هستند تا آنها را به گرمخانه ها ببرند که یک شب غذای گرم بخورند و با آسودگی بخوابند.
البته کارتن خواب ها و معتادان گاهی راضی نمی شوند به گرمخانه ها مراجعه کنند، چون بیم آن دارند تا مبادا موادشان را بگیرند، مددکاران با آن که هر شب در معرض آسیب های فراوان از طرف این افراد هستند، اما این سختی را به جان می خرند و سعی می کنند هر شب در نهایت آرامش با این افراد حرف بزنند تا آنها را راضی کنند تا همراهشان به گرمخانه ها بروند. آنها با یک دست آسیب های تهران را حل می کنند، اما دلسرد نیستند و هر روز امیدوارند تا دست های دیگر هم برای حل این مشکلات به کمک آنها بروند.
سکانس گرمخانه خاوران / شب / داخلی
گرمخانه خاوران، بزرگ ترین گرمخانه تهران است که هر شب میزبان بیش از 400 نفر است. یک سوله بزرگ که با تخت های 3 طبقه پر شده است. مسئولان این گرمخانه قبل از راه دادن معتادان یا افراد بی خانمان ـ که از طریق مددکاران اجتماعی شهرداری راهی این مرکز شده اند ـ آنها را ثبت نام می کنند و بعد از آنها می خواهند حمام کنند و یک وعده شام به آنها داده می شود.
یکی از مسئولان این گرمخانه می گوید از آنجا که معتادان مواد زیادی مصرف می کنند باید غذای شام آش یا سوپ باشد، چون غذای سنگین به اوردوز کردن آنها منجر می شود. او می گوید افراد معتاد و کارتن خواب بعد از شام می توانند بخوابند و فردا صبح بعد از خوردن صبحانه باید گرمخانه را ترک کنند. در واقع پذیرش آنها از ساعت 5 عصر شروع می شود و تا صبح خواهد بود. راه اندازی این گرمخانه ها به این دلیل است که شاید معتادان بعد از مراجعه به این مرکز با خودش تصمیم بگیرند هنوز هم امیدی هست و هنوز هم راهی برای تغییر وجود دارد...
نظر شما