سلامت نیوز:بخشش در حرفه پزشكی بسیار محترم است. بیمار برای یك عمل جراحی در بیمارستان بستری می‌شود اما بر اثر عارضه ایجاد شده بعد از جراحی باید ٢٠ روز در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شود و این اتفاق به معنای یك صورتحساب سرسام آور در زمان ترخیص بیمار است زیرا هزینه هر شب بستری در بخش مراقبت‌های ویژه، بدون اغراق، حداقل یك میلیون و ٥٠٠ هزار تومان است. در این شرایط، همكار جراح من باید از حق خودش بگذرد و دستمزد پزشك از این صورتحساب خط بخورد و بیمارستان هم در صورت امكان با بضاعت بیمار همراهی كند.

كاظم عباسیون،دبیر اجرایی جامعه جراحان ایران در روزنامه اعتماد نوشت: در یك نگاه بی‌اغراق، نحوه ارایه خدمات پزشكی در كشور، سال به سال دارد بهتر می‌شود چون همگام با دنیا در حال پیشرفت در عرصه پزشكی هستیم. علاوه برآنكه مراكز درمانی‌مان به امكانات تشخیصی جدیدتر و تجهیزات به‌روز مجهز شده‌اند، خدمات نگهداری و مراقبت از بیمار هم رو به پیشرفت است كه البته این بخش را مدیون زحمات پرستاران عزیز هستیم.

در شرایطی كه تمام امكانات و پیشرفت‌ها ما را مهیای این كرده كه از توریسم درمانی استقبال كنیم و وزارت بهداشت هم اقداماتی در این زمینه برای پذیرش بیمار از كشورهای همسایه كه دچار فقر پزشكی هستند در دست اجرا دارد، بد نیست كه توجهی هم به گلایه‌های پیدا و پنهان ارایه‌دهندگان خدمات سلامت و جامعه پزشكی داشته باشیم. پزشكان را شاید بتوانیم فرهیخته‌ترین گروه جامعه بدانیم، اگر میزان تحصیلات و تجربیات‌شان را به مدت زمانی كه به مواجهه با بیماران‌شان اختصاص می‌دهند اضافه كنیم كه شاید سایر گروه‌ها و اصناف، تمام این ویژگی‌ها را یكجا نداشته باشند. حال وزارت بهداشت برای قیمت‌گذاری خدمات این گروه، مفاد كتابی را مبنا قرار داده كه این كتاب در اصل، در امریكا تدوین شده است.

جمعی از متخصصان رشته‌های پزشكی گرد هم آمده‌اند و ارزش هر عمل جراحی را سنجیده و برای آن نسبتی تعیین كرده‌اند. به این نحو كه جراحی دیسك در مقایسه با جراحی كیسه صفرا از چه نسبت دستمزدی باید برخوردار باشد و در نهایت، دستمزد بر این مبنا تعیین خواهد شد كه شما برای زحمت جراح كه در واقع همان ضریب اجرت و k جراحی است چه ارزشی قایل شوید. سال ١٣٨٦ در كشور ما ارزش ضریب اجرت جراحی ٣٦ هزار تومان تعیین شد و این رقم در سال ١٣٨٨ به ٣٨ هزار تومان افزایش یافت اما تا امروز و بعد از شش سال، این رقم ثابت مانده است. پیشنهاد ما این بود كه ارزش ضریب اجرت جراحی بر مبنای همان افزایش حقوقی كه دولت هر سال برای كارمندان در نظر می‌گیرد یا متناسب با نرخ تورمی كه هر سال از سوی بانك مركزی اعلام می‌شود تعیین شود و افزایش یابد. اگر چنین مبنایی اجرا می‌شد، برای سال ١٣٩٣ ضریب اجرت جراحی ١٣٥ الی ١٤٥ هزار تومان بود اما می‌بینیم كه دولت و در واقع، وزارت بهداشت قایل به چنین مبنایی نیست و در توضیح دلیل این مخالفت هم گفته می‌شود كه در كتاب ارزش نسبی خدمات سلامت، ضرایب تغییر یافته این كاستی را جبران می‌كند.

این توجیه از نظر ما پذیرفته نیست و روزی كه می‌خواستند مفاد كتاب ارزش نسبی خدمات سلامت را اعلام كنند به همراه رییس جامعه جراحان به دفتر معاون درمان وزارت بهداشت رفتیم و شاهد بودیم كه اعضای گروه‌های مختلف پزشكی به دفتر معاون درمان مراجعه می‌كنند و تغییرات مد نظر خودشان را در بخش مربوط به تخصص‌شان ثبت و امضا می‌كنند. همان زمان ما از معاون درمان خواستیم كه مفاد این كتاب اعلام نشود چون تغییرات ضرایب باعث می‌شود مفاد و اصل كتاب ارزش واقعی خود را از دست بدهد. پیشنهاد جامعه جراحان این بود كه آخرین نسخه كتاب كالیفرنیا را كه در واقع، كتاب ارزش نسبی خدمات سلامت رونوشت همان كتاب بوده، با حفظ قداستش ترجمه كند و تمام ضرایب استخراج شده و به وزارت بهداشت تقدیم شود تا مسوولان وزارت بهداشت بر مبنای ضرایب تعیین شده، ضریب اجرت جراحی را تعیین كنند. پیشنهاد دیگرمان هم این بود كه با توجه به تاخیر شش ساله ایجاد شده در افزایش ضریب اجرت جراحی، قطعا پذیرش یك‌باره این جهش برای سازمان‌های بیمه‌گر دشوار خواهد بود.

 بنابراین، وزارت بهداشت می‌تواند ابتدا این واقعیت و ضرایب واقعی اجرت جراحی را بپذیرد اما اعلام كند كه افزایش و ترمیم این ضرایب به تدریج و ظرف چهار الی پنج سال اتفاق خواهد افتاد. اگر چنین تصمیمی اتخاذ می‌شد اطمینان دارم كه علاوه بر رضایت ایجاد شده در جامعه پزشكی و سازمان‌های بیمه‌گر و بیماران، زمینه اتفاقی كه به زشتی به عنوان «زیر میزی» موسوم شده هم به كلی برچیده می‌شد. به نظر می‌آید كه امروز مهم‌ترین مشكل نظام سلامت هم این باشد كه افراد در راس، بدون مشورت با مجریان و ارایه‌دهندگان خدمت، تصمیم می‌گیرند و انتظار دارند كه همه افراد، تحت اجبار این تصمیمات را اجرا كنند، در حالی كه فراموش كرده‌اند كه پزشكان، به عنوان یك گروه فرهیخته، به هر حال راهی برای فرار از آن حصری كه برایشان ایجاد شده پیدا خواهند كرد. البته من همواره معتقد به این هستم كه دریافت‌های بعضی همكاران كه مورد قبول بعضی‌ها نیست، زیر میزی نیست بلكه حق خدمت جراح و پزشك است و در شرایطی كه تعرفه‌های درمان عادلانه نیست، اتفاق می‌افتد.

اما همیشه خطاب به همكاران جراح خود گفته‌ام اگر می‌خواهی این حق را دریافت كنی باید دو نكته را در نظر بگیری. بضاعت بیمار و اینكه اگر بیمار، از پرداخت این هزینه‌ها ناتوان است، از حق خودت بگذر و ببخش. بخشش در حرفه پزشكی بسیار محترم است. بیمار برای یك عمل جراحی در بیمارستان بستری می‌شود اما بر اثر عارضه ایجاد شده بعد از جراحی باید ٢٠ روز در بخش مراقبت‌های ویژه بستری شود و این اتفاق به معنای یك صورتحساب سرسام آور در زمان ترخیص بیمار است زیرا هزینه هر شب بستری در بخش مراقبت‌های ویژه، بدون اغراق، حداقل یك میلیون و ٥٠٠ هزار تومان است. در این شرایط، همكار جراح من باید از حق خودش بگذرد و دستمزد پزشك از این صورتحساب خط بخورد و بیمارستان هم در صورت امكان با بضاعت بیمار همراهی كند. ما نباید اجازه دهیم یك انسان كه خانواده او با سختی زندگی را اداره می‌كند، بر اثر بیماری دچار فقر شود. بخشی از این وظیفه متوجه دولت است اما بخش مهمی هم متوجه ما جراحان است كه باید همیشه به انسان‌ها، به سلامت و امنیت آنها فكر كنیم.