سلامت نیوز: یکی از حقوقی که نوزادان از آن برخوردار هستند، داشتن فضایی امن و سرشار از محبت در خانواده است. در مقابل نیز خانواده‌ها در اغلب موارد برای ورود فرزندشان لحظه شماری می‌کنند. این خانواده‌ها که 9 ماه پراسترس و اضطراب را پشت سر گذاشته‌اند و منتظر ورود نوزادی در خانه هستند، تمام تلاش خود را به کار خواهند بست که زمینه مناسب برای ورود این عضو جدید فراهم شود.

به گزارش سلامت نیوز، دکتر علی اکبر ارجمندنیا  -روان شناس و دانشیار دانشگاه تهران در روزنامه ایران نوشت، عضوی که بیشتر ساعات شبانه روز خود را در خواب به سر می‌برد و در بیداری نیز برای برطرف کردن نیازهای فیزیولوژیک خود پیوند همه جانبه‌ای با مادر دارد، به گونه‌ای که تصور می‌شود هنوز از مادر جدا نشده است.

با این حال در مواردی دیده می‌شود که آمادگی لازم در برخی از والدین دیده نمی‌شود. این افراد آن گونه که باید و شاید مهیای ورود عضو جدید نیستند. در این شرایط نوزادی که وارد چنین خانواده‌ای می‌شود احساس امنیت لازم را نمی‌کند و عموماً نسبت به این ناملایمتی‌ها پاسخ می‌دهد. پاسخ‌هایی از قبیل گریه کردن‌های مداوم تا بی‌تفاوتی‌های غیر معمول را که می‌توان در چنین مواقعی انتظار داشت.

برای ایمن‌سازی نوزادان هم مادر نقش دارد و هم پدر. درست است که مادر دوران سخت و طاقت فرسایی را پشت سر گذاشته و به‌طور قطع خود نیازمند توجه و مراقبت است، ولی به این معنا نیست که می‌تواند نسبت به نوزاد خود بی‌تفاوت باشد. تحقیقات مختلف نشان می‌دهد درصدی از مادران بعد از تولد نوزاد خود افسردگی را تجربه می‌کنند و در نتیجه نمی‌توانند وظایف مادری خود را به‌طور کامل انجام دهند. در این شرایط نقش پدران پررنگ‌تر و جدی‌تر است. در شرایط عادی نیز پدران می‌توانند با توجه به نقش حمایتی خود شرایط مناسبی را به لحاظ عاطفی، روانی و اقتصادی برای خانواده خود فراهم کنند. این نکته را نیز نباید از نظر دور داشت که مادران مضطرب، نوزادانی مضطرب خواهند داشت پس حمایت عاطفی پدر از مادر و تأمین نیازهای عاطفی و روانی او باعث خواهد شد تا مادر بتواند آرام و آرامش بخش باشد.

بر زایمان طبیعی و تغذیه با شیر مادر و نقش اساسی آنها در برآورده ساختن نیازهای جسمی و روانی نوزاد و مادر تأکید فراوانی شده است. علاوه بر این موارد، ارتباط نزدیک، بی‌واسطه، بی‌فاصله، ارتباط چشمی متقابل میان مادر و نوزاد و لمس و نوازش نوزاد توسط مادر امری مهم و حیاتی به نظر می‌رسد. عشق مادر به نوزاد منوط به تحریک حسی مادر از طریق تماس و لمس کردن نوزاد بلافاصله بعد از زایمان است. در نخستین ساعات پس از زایمان، تحریک بصری، بویایی و لامسه‌ای مادر توسط کودک اهمیت فراوانی پیدا می‌کند(هربرت ـ  ترجمه فیروزبخت، 1387)در منابع دینی هم مناسک مشخصی برای مواجهه و پذیرش نوزاد پیشنهاد و تأکید شده است که از آن میان می‌توان به شکرگزاری به درگاه حق، پوشاندن نوزاد با لباس سفید، اذان گفتن در گوش او، رعایت بهداشت و نظافت او، دعا، صدقه و عقیقه برای او اشاره کرد که جملگی در سیره پیامبر اسلام(ص) و ائمه اطهار مشاهده و توصیه شده است. (فروع کافی، ج6، ص28).

مادران و پدرانی که صاحب فرزند جدید می‌شوند از فرزند یا فرزندان قبلی خود غافل نمی‌شوند و فراموش نمی‌کنند که آنها نیز صرف نظر از سن شان همچنان به محبت و توجه والدین بویژه مادر نیازمندند. چه بسیارند فرزندانی که به جهت تولد برادر یا خواهر خود برگشت به عقب دارند و مهارت‌هایی را که پیش از این به خوبی آموخته بودند را به عمد یا غیر عمد فراموش می‌کنند. پس بر والدین فرض است که همچنان تعادل را حفظ کرده و به فرزندان قبلی خود نیز توجه نمایند. دادن هدیه از طرف نوزاد به برادر و خواهرهای بزرگتر امری پسندیده و بجا است چراکه این توجهات باعث می‌شود تا روابط میان برادر و خواهرها در آینده عمیق و ریشه‌دار شود.