فاطمه هاشمی‌رفسنجانی بعد از پنج سال دوباره به فدراسیون ورزشی بیماران خاص و پیوند اعضا برگشته. او که به‌واسطه حضور در بنیاد امور بیماران خاص این فدراسیون را تأسیس کرد، به‌دلیل اختلاف نظر با دولت قبلی استعفا داد و رفت. اما تیمی که هاشمی را در فدراسیون همراهی می‌کردند، در همه این سال‌ها با تمام موانع و مشکلاتی که بر سر راه ورزش بیماران خاص است، در غیبت او کار را زمین نگذاشتند تا این مجموعه کوچک که کورسوی امیدی برای این افراد ناتوان است از بین نرود.

ادغام فدراسیون بیماران خاص با ناشنوایان یک اشتباه بزرگ بود

سلامت نیوز:فاطمه هاشمی‌رفسنجانی بعد از پنج سال دوباره به فدراسیون ورزشی بیماران خاص و پیوند اعضا برگشته. او که به‌واسطه حضور در بنیاد امور بیماران خاص این فدراسیون را تأسیس کرد، به‌دلیل اختلاف نظر با دولت قبلی استعفا داد و رفت. اما تیمی که هاشمی را در فدراسیون همراهی می‌کردند، در همه این سال‌ها با تمام موانع و مشکلاتی که بر سر راه ورزش بیماران خاص است، در غیبت او کار را زمین نگذاشتند تا این مجموعه کوچک که کورسوی امیدی برای این افراد ناتوان است از بین نرود.

به گزارش سلامت نیوز به نقل از روزنامه شرق ،دختر آیت‌الله هاشمی‌رفسنجانی با آمدن دولت تدبیر و امید در شرایطی دوباره ریاست فدراسیون بیماران خاص و پیوند اعضا را عهده‌دار شده که باید کودکان، زنان و مردان پیوندی ایران را راهی رویدادی بزرگ در آرژانتین کند. رویدادی که خیلی امیدوار است بتواند ایران را بین چهار تیم برتر این رشته در دنیا قرار دهد. گفت‌وگوی اختصاصی او را با ما می‌خوانید.

‌در ابتدا درباره فدراسیون ورزشی بیماران خاص و پیوند اعضا توضیح دهید. خیلی از مردم شناخت کافی از این فدراسیون ندارند. با چه هدفی آمدید و این مجموعه را راه انداختید؟
راه‌اندازی این فدراسیون به حدود ١٥ سال پیش برمی‌گردد. قضیه هم از اینجا شروع شد؛ وقتی که به‌واسطه حضورم در بنیاد امور بیماران خاص با این بیماران از نزدیک آشنا شدم و به مراکز درمانی آنها رفت‌وآمد داشتم، گزارش‌های بیماری‌های این افراد و نوع درمان آنها را می‌خواندم. دیدم یکی از موضوعاتی که می‌تواند به درمان این بیماران کمک کند و آنها را از افسردگی نجات دهد، ورزش‌کردن است.

متأسفانه این افراد به‌خاطر بیماری‌های مزمنی که دارند دائما تحت‌درمان هستند و خسته می‌شوند و روحیه‌شان تضعیف می‌شود و بعضا ناراحتی روحی و روانی پیدا می‌کنند. پس می‌بایست محیطی را برای آنها فراهم کنیم که بیایند ورزش کنند و از آن انزوا دور شوند. اینجا بحث ورزش همگانی بود که می‌توانست برای درمان هرچه بهتر بیماران خاص مؤثر باشد. مورد دیگر، خیلی از بیماری‌ها مثل دیابت و دیالیز هستند که کلا ورزش برای آنها لازم است.

حتی ورزش‌کردن در پیشگیری از به‌وجودآمدن این بیماری‌ها هم تأثیر دارد. این جرقه‌ای برای من شد که چطور بیماران خاص را با ورزش آشنا کنیم تا بتوانند برای درمان خود به ورزش روی بیاورند. آمدیم سمیناری تحت‌عنوان ورزش و بیماران خاص را با حضور استادان مجرب برگزار کردیم. در همین حین با یک بیمار دیالیزی آشنا شدم به نام آقای رجبی که خدا رحمتشان کند.

ایشان پیش من آمدند و اطلاعاتی از فدراسیون ورزشی جهانی پیوند اعضا برای من آوردند. دیدم این فدراسیون هر دو سال یک ‌بار مسابقاتی را با حضور افرادی که در دنیا پیوند اعضا (پیوند قلب، ریه، کبد) کرده‌اند (چه دهنده عضو، چه گیرنده) برگزار می‌کند. خب این موضوع هم باز جرقه دیگری برای من بود که ما حتما باید برای ورزش بیماران خاص یک کاری انجام دهیم.

استارت کار ما از اینجا زده شد و شروع به برنامه‌ریزی کردیم. آن‌موقع با مسئولان وقت سازمان تربیت‌بدنی صحبت کردم و انجمن ورزشی بیماران خاص را در سازمان ثبت کردیم. بعد از این بلافاصله انجمن را در استان‌های مختلف معرفی کردیم تا بیماران با آن آشنا شوند. واقعا کار سختی بود. بیماران نگران بودند که اگر ورزش کنند شاید مریضی‌شان بدتر شود و اثر بدی روی آنها بگذارد. چون ورزش‌کردن این بیماران با هم فرق دارد و هر ورزشی را نمی‌توانند انجام دهند. بنابراین یک کمیته علمی هم تشکیل دادیم تا روی این زمینه کار کند. با همین انجمن جلو رفتم. استقبال تقریبا نسبی بود. چراکه باید خودمان دنبال بیماران می‌رفتیم و آنها را به ورزش دعوت می‌کردیم.


‌ روند ملحق‌شدنتان به مسابقات جهانی چگونه بود؟
در فدراسیون‌های دیگر ورزشکاران خودشان می‌روند عضو آن فدراسیون شوند اما اینجا دقیقا برعکس بود. کار پیش رفت تا اینکه توانستیم عضو فدراسیون جهانی پیوند اعضا شویم. مرتب بیماران ما در مسابقات جهانی این فدراسیون شرکت می‌کردند و مدال می‌آوردند. طوری‌که توانستیم مقام پنجم دنیا را هم به دست آوریم. کشورهای دیگر با ٢٠٠ ورزشکار می‌آمدند این در حالی بود که ما با ٣٠، ٤٠ ورزشکار در مسابقات شرکت می‌کردیم. نکته جالب‌توجه مسابقات جهانی پیوند اعضا این است که این بازی‌ها این طور نیست که جنبه رقابتی داشته باشد. حتی در مواردی پیش آمده که ورزشکاران به ‌نفع هم کنار کشیدند. مثلا ورزشکاری وقتی می‌دید روحیه حریف تضعیف شده به ‌نفع او بازی را شل می‌کرد تا حریفش جلو بزند. درواقع یک جو اخلاقی در این بازی‌ها وجود دارد. بعد از اینکه کارمان خوب جلو رفت، آمدیم و تشکیل فدراسیون بیماران خاص و پیوند اعضا را به سازمان تربیت بدنی وقت پیشنهاد دادیم.


‌یعنی چه سالی؟
سال ٨٤ زمانی که آقای مهرعلیزاده رئیس سازمان تربیت بدنی بودند با تشکیل این فدراسیون موافقت شد. بعد از آن بود که مسابقات زیادی را در سراسر کشور بین بیماران خاص و پیوند اعضا برگزار می‌کردیم. مسابقات ورزشی روزبه‌روز گسترده شد تا رسید به سال ٨٨. در این سال با اتفاقاتی که افتاد من استعفا دادم. یک بیانیه دادم و از فدراسیون استعفا کردم. البته آقای سعیدلو که آن موقع رئیس بودند خیلی اصرار داشتند من بمانم اما گفتم نمی‌توانم کار کنم.


‌بعد از رفتن شما بود که فدراسیون بیماران خاص و پیوند اعضا را با فدراسیون ناشنوایان ادغام کردند!
بله، کاری که اصلا درست نبود. این دو فدراسیون اصلا سنخیتی با هم نداشتند که ادغامشان کردند. ناشنوایان افرادی هستند که از نظر جسمی سالم‌اند. می‌توانند هر ورزشی را انجام بدهند اما بیماران ما شرایطشان با آنها فرق دارد. هر ورزشی را نمی‌توانند انجام بدهند. اگر بیماری مثلا بخواهد دوچرخه‌سواری کند، می‌رویم آزمایشات لازم را روی آن انجام می‌دهیم که ببینیم آیا می‌تواند دوچرخه‌سواری کند یا نه.


‌این تصمیم چه کسی بود که فدراسیون را ادغام کردند؟
وزارت ورزش این اشتباه بزرگ را کرد. شاید چون وزارتی‌های وقت، سیاسی بودند و سیاسی فکر می‌کردند دست به این کار زدند. به‌دلیل اینکه این فدراسیون زیرمجموعه بنیاد بیماران خاص محسوب می‌شد و با بنیاد هم که ما بودیم، خوب نبودند و آن را با ناشنوایان تلفیق کردند.


‌چطور شد دوباره فدراسیون تفکیک شد؟
دولت تدبیر که آمد ما دوباره پیگیر شدیم و به وزیر ورزش نامه زدیم و گفتیم این دو فدراسیون باید از هم جدا شوند چون سنخیتی با هم ندارند. وزیر گفت این فدراسیون مشکل قانونی دارد و باید از معاون حقوقی رئیس‌جمهور در این مورد سؤال کنند. البته واقعا هیچ مشکلی نداشت. من خودم به همراه کارشناسان دنبال کار را گرفتیم که با خانم امین‌زاده صحبت کردیم و ایشان هم نظر دادند این فدراسیون برای جداسازی منع قانونی ندارد.

سال گذشته بود که فدراسیون دوباره مستقل شد. بعد از من آقای فاطمی‌نسب دبیر فدراسیون، این مجموعه را اداره کرد که واقعا بیشتر از بنده برای فدراسیون زحمت کشید. آقای فاطمی‌نسب کار را جلو بردند تا اینکه چند وقت پیش انتخابات برگزار شد و من دوباره آمدم.


‌شرایط انتخابات چطور بود، راضی بودید؟
جو راحت و خوبی بود. حدود ١١ نفر ثبت‌نام کردند که اکثرا به نفع من کنار رفتند و دو نفر دیگر ماندند.


‌واکنش وزارت ورزش نسبت به بازگشت دوباره شما چطور است؟
همکاری می‌کنند. مشکلی نداریم.


‌بودجه فدراسیون چقدر است؟
خیلی کم است. پارسال ٤٠٠ میلیون تومان بوده. امسال گفتند اگر کم نشود ٧٠٠ میلیون تومان پیش‌بینی کردند. این در حالی است که واقعا کار ما در مقایسه با کار سایر فدراسیون‌ها خیلی سخت‌تر است و بودجه بالایی می‌خواهیم. ورزشکاران ما نیاز به مراقبت ویژه دارند. هر جایی نمی‌توانیم اردو بگذاریم.


‌این بودجه ٧٠٠ میلیون‌تومانی اگر کفاف ندهد بودجه را چگونه تأمین می‌کنید؟
قطعا کفافمان را نمی‌دهد. یک مقدار خود بنیاد کمک خواهد کرد. دنبال اسپانسر هم هستیم. مسابقات و اردوهای داخلی را هم که برگزار می‌کنیم سعی می‌کنیم با نهادهایی وارد مذاکره شویم که یا رایگان برایمان تمام شود یا تخفیف خوبی به فدراسیون بدهند.


‌از مجموعه‌های ورزشی دولتی افراد سالم استفاده می‌کنید؟
بله، اما باید به این مراکز پول بدهیم. اگر از مراکز غیرورزشی استفاده کنیم خیلی برایمان ارزان‌تر تمام می‌شود.


‌اردوها را کجاها برگزار می‌کنید؟
در تهران و استان‌های مختلف برگزار می‌کنیم. خوشبختانه تا الان در ٢٤ استان هیأت داریم و هیأت‌ها اعلام آمادگی می‌کنند تا میزبان اردوها باشند. هیأت‌های مابقی استان‌ها هم به‌زودی راه‌اندازی خواهند شد. چیزی که الان برای ما مهم است بازی‌های جهانی پیوند اعضا است که شهریورماه در آرژانتین برگزار می‌شود. ما باید تا اواخر خرداد ثبت‌نام و اردوها را سریعا برگزار کنیم تا بهترین نفرات را برای آنجا معرفی کنیم.


‌اگر بروید آرژانتین چه مقامی می‌گیرید؟
امیدواریم پایین‌تر از مقام پنجمی دوره قبل را نگیریم. البته چون در این مدت روی آنها کار نشده باید یک عقب‌گردی داشته باشیم اما مطمئنا بهتر از قبل نتیجه می‌گیریم.

درست است رشته شما المپیکی نیست اما به‌واسطه داشتن فدراسیون جهانی می‌توانید با کمیته ملی پاراالمپیک هم تعامل داشته باشید که بتوانید از آنها امتیاز بگیرید.
بله، چراکه نه. دنبال این هستیم که با کمیته ملی پاراالمپیک وارد مذاکره شویم. این بچه‌ها می‌توانند در آینده در بازی‌های پاراالمپیک شرکت کنند.


‌سالنی مختص به خود فدراسیون دارید؟
نه، ما اعتقادی به این موضوع نداریم و نباید این بیماران را جداسازی کنیم. این بیماران مثل بقیه مردم عادی می‌توانند در هر سالنی که خواستند بروند ورزش کنند. مربیان آموزش‌های لازم را به آنها می‌دهند و آنها در اماکن ورزشی محل زندگی‌شان می‌روند تمریناتشان را انجام می‌دهند.


‌فکر نمی‌کنید شما بتوانید مثل فدراسیون جهانی پیوند اعضا، فدراسیون جهانی بیماران خاص را هم راه‌اندازی کنید؟
ما پیشنهاد دادیم ولی در کشورهای توسعه‌یافته چون درمان خیلی‌خوب است و امکانات به نسبت مساوی برای همه وجود دارد، بیماران خودشان می‌روند ورزش می‌کنند. حتی در دوی ماراتن که در انگلیس برگزار شد یک بیمار تالاسمی شرکت کرده بود. اما در کشورهای عقب‌افتاده یا در حال توسعه مثل ما چون به این مسائل اهمیت نمی‌دادند ورزش برای این بیماران نامفهوم مانده. باید رفت و زمینه را برای ورزش‌کردن آنها فراهم کرد. اما دنبالش هستیم. احتمالش زیاد است که بتوانیم این فدراسیون را هم جهانی کنیم.


‌و حرف آخر... .
صحبتم با بیماران است؛ بیایند ورزش را جدی بگیرند. در هر جایی که هستند از امکانات وزارت ورزش استفاده کنند. حتما ورزش را مثل دارو در دستور کار روزانه خودشان قرار دهند.

برچسب‌ها

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha