سلامت نیوز: ایرانی ها طی ۳۵ سال جنگل‌هایشان را نصف کرده‌اند، به این خاطر که نسبت به آن‌ها بی‌تفاوت هستند. یادم می‌آید چندی پیش در آمل وقتی که جنگل‌ها آتش گرفت این مردم بودند که رفتند و از سازمان جنگل‌ها کپسول آتش‌نشانی گرفتند، سپس سه تا چهار ساعت در دل شب کوهپیمایی کردند و وقتی به بالای کوه رسیدند دیدند کپسول‌ها خالی هستند.

به گزارش سلامت نیوزاسماعیل کهرم استاد محیط زیست در روزنامه قانون نوشت  :دو سال پیش به رینه، پای کوه دماوند، برای جشن تیرگان رفته بودیم و خبرنگاران محیط زیست هم حضور داشتند. آنجا که می‌رفتیم، دیدیم که جایی آتش گرفته است و باد هم شدید است. چند درخت اُرس دیدیم. درختی که وقتی به قد انسان می‌رسد ۳۰۰ سال عمر دارد. آتش به نزدیکی این درخت‌ها رسیده بود. از دامنه بالا رفتیم و به سازمان جنگل‌ها تلفن کردیم.

بعد از نیم ساعت یک وانت از این سازمان آمد که جمعا ۵ یا ۶ نفر در آن بودند. این‌ها با خود ترکه‌های درخت بید و تبریزی آورده بودند تا به سر آتش بزنند و نگذارند محدوده آتش گسترش پیدا کند.

این وسیله جدال با آتش در این سازمان بود.  سازمان جنگل‌ها حتی از سازمان محیط‌زیست هم فقیرتر است و هیچ گونه وسیله اطفا ندارد. آتش‌سوزی در جنگل‌ها هم وسیله‌ای برای گسترش ملک یا اقدام‌های تلافی‌جویانه است.

گاهی هم البته جنگل به طور طبیعی آتش می‌گیرد که الان هم فصل آن است. اول به دلیل اینکه هوا گرم است و برگ‌های خشک انباشته شده در کف جنگل با یک شعله کوچک آتش می‌گیرند و باد هم آتش را پراکنده می‌کند. دوم اینکه فصل گردشگری است.

گردشگران هر جا می‌روند آتش روشن می‌کنند و این هم عامل دیگر آتش سوزی جنگل می‌شود. آتشی که در رینه رخ داده بود، دلیلش این بود که چوپانی می‌خواست چای درست کند و به همین راحتی دوهکتار زمین سوخت.  یک موضوع اخیر درباره اطفای حریق در جنگل هم بحث بالگرد است. من هیچ جای دنیا ندیده‌ام برای اطفای حریق جنگل، بالگرد که یک وسیله سبک است آب بپاشد چرا که بالگرد مثل هواپیماهای دی سی ۱۰ نیست که بتواند با خود تانکر آب بلند کند.

برای خاموش کردن آتش جنگل ما نیاز به تانکرهای هوایی داریم که در نقاط مختلف ایران مستقر باشند و هرجا اتفاقی افتاد به فاصله یک ساعت برسند و آتش خاموش شود. منتها مشکل اینجاست که جنگل‌ها در نظر ما ارزش یک عدد هواپیمای آب‌پاش را ندارند. بالگرد تنها می‌تواند نفرات را برساند و ۳۰ نفر را سوار کند و به منطقه ببرد تا کمک برسانند. همین دیروز صحنه خجالت‌آوری در تلویزیون دیدم که با بالگرد ظروف ۲۰ لیتری آب را بردند تا با دست روی آتش بپاشند. چطور می‌توان از پس آتش عظیم جنگل با ظرف‌های ۲۰ لیتری برآمد؟ مگر اصلاً می‌شود به آتش جنگل نزدیک شد؟

زمانی که روسیه برای ورزش‌های زمستانی در سوشی از ما دو پلنگ خواست ما در ازای آن دو ببر خواستیم که آن‌ها را با بوق و کرنا آوردیم و کنار هم انداختیم. سرانجام ببر ماده ببر نر را درید و کشت و گفتند که مشمشه بوده است. نمی‌شد به جای این ببرها بگوییم ما در ازای پلنگ‌ها به مدت ۴ یا ۵ سال هر وقت از شما هواپیمای آب‌پاش خواستیم شما در اختیار ما بگذارید تا دست کم جنگل‌های شمال حفظ بشود؟ 

الان شروع فصل گرما و آتش‌سوزی جنگل هاست و می‌دانیم که این اتفاق مرتبا تکرار خواهد شد. در کشور سوییس که جنگل بسیار دارند و هوا هم این‌طور گرم نمی‌شود، در این فصل در نقاطی که احتمال آتش‌سوزی در جنگل هست اعلام می‌کنند که روشن کردن آتش، صرف‌نظر از اینکه به آتش‌سوزی در جنگل منجر بشود یا نه، یک جرم جنایی است.

مجازات آن هم پنج سال زندان است و اگر منجر به آتش‌سوزی جنگل بشود 20 سال و در استرالیا 25 سال مجازات زندان خواهد داشت. ما نیز باید چنین نظامی داشته باشیم و بگوییم اصلاً کسی حق ندارد آتش روشن کند و اگر مامور سازمان جنگل‌ها یا محیط‌زیست فردی را حین افروختن آتش ببیند می‌تواند او را بازداشت کند و دادگاه صالحه او را به اشد مجازات برساند. در یک کلام ما باید قدر جنگل‌هایمان را بدانیم. بر اساس آمارهای ناسا، سالی یک و نیم درصد جنگل از دست می‌رود و یعنی 100 سال بعد ما هیچ جنگلی نخواهیم داشت. وای بر ایران بدون جنگل.