سلامت نیوز:«بابا رو بیشتر دوست داری یا مامان رو»؟ این سوال به ظاهر ساده وبی‌اهمیت روان کودک را نشانه می‌رود و او را به لحاظ روحی در موقعیتی قرار می‌دهد که شاید تاثیراتش را بتوان تا آخر عمر در لحظه لحظه زندگی کودک یافت.

به گزارش سلامت نیوز، مسعود مجاوری-پژوهشگر مسائل اجتماعی در روزنامه آرمان نوشت: اگر مباحث تاریخی را برآمده از کنش‌های متقابل فردی بدانیم؛ کنش‌هایی که براساس پیش‌فرض‌ها، آموزه‌ها وانباشته‌های ذهنی ما شکل می‌گیرند؛ در آن صورت می‌توان تاریخ را تکرارپذیر دانست.اشتباه نکنید نمی‌خواهم بحث فلسفی کنم بلکه مرادم از بیان این مقدمه تکرار تجربه‌ای است که چند روز پیش برایم پس از سال‌ها دوباره به وقوع پیوست: از بالای پنجره طبقه اول ساختمانش مشغول گفت‌وگو با کودک همسایه به زبان کودکانه بود و می‌پرسید «بابا رو بیشتر دوست داری یا مامان رو» و کودک همسایه انگار که یک نطق از پیش نوشته‌شده در دست داشته باشد مدام عبارت «هر دو را به یک اندازه دوست دارم» تکرار می‌کرد.

مادر بچه هم کنارش بود و لبخندی به نشانه رضایت بر چهره داشت. خانم همسایه اما این بار سوالش راعوض کرد و گفت حالا از من بپرس تا جواب بدم و کودک طوطی‌وار عبارت هر دو را به یک اندازه دوست دارم تکرار کرد و شلیک خنده حضار به آسمان رفت....خب لابد همگان فهمیدند که کودک بینوا برای پاسخ به این مساله خوب آموزش ندیده است! این واقعه که در محدوده زمانی سی ثانیه‌ای بعد از ظهر و پیش از ورودم به ساختمان اتفاق افتاد، مرا به دوران کودکی‌ام برد و سوال تکراری مامان یا بابا که نسل من بسیار شنیده بود،انداخت؛ نسلی که باید سر دو راهی این انتخاب آزاردهنده پاسخ کلیشه‌‌ای «هر دو را به یک اندازه دوست دارم» را می‌داد. ب

ه‌راستی اگر گذشتگان به علت ناآگاهی کودکان را در موقعیت‌های دردناک این چنینی قرار می‌دادند تا پاسخ دلخواهشان را بشنوند آیا نباید از نسل امروز انتظار تغییر ذائقه فکری و دگرگونی در باورهای غلط فرهنگی را داشت؟ این سوال به ظاهر ساده وبی‌اهمیت روان کودک را نشانه می‌رود و او را به لحاظ روحی در موقعیتی قرار می‌دهد که شاید تاثیراتش را بتوان تا آخر عمر در لحظه لحظه زندگی کودک یافت.آیا در عصر اینترنت و شبکه‌های مجازی باز هم باید شاهد این گزاره‌های ناسره فرهنگی باشیم؟ نمی‌دانم اشکال از من است یا کسی که این سوال را می‌‌پرسد و باور ندارد که انسان دارای حقوق اولیه متقن و مشخص است و فرقی ندارد خردسال باشد یا بزرگسال. ما به‌عنوان انسان‌های بالغ موظفیم اگر به بزرگ‌ترها احترام می‌گذاریم شأن کوچک‌ترها را هم رعایت کنیم و نباید به اعتبار سن وسالشان به خودمان
حق دهیم که هر سوالی را از آنها بپرسیم. آن کودک روزی وارد جامعه می‌شود و شاید همین سوال به ظاهر ساده از او عنصر ضداجتماعی بسازد؛ ما حق نداریم کودکان رابه قضاوت بنشانیم، بلکه باید اجازه دهیم آنها کودکی کنند. همین.