سلامت نیوز:برنامه های کاهش آسیب ایران اگر چه خوش درخشید ولی دولتی اگر نگوییم مستعجل که حداقل به رشد و پویایی خود ادامه نداد که بخش زیادی از آن ریشه در تغییر رویکردها در سال های گذشته دارد. با این همه متأسفانه جامعه و آسیب های اجتماعی جامعه منتظر نظر متولیان نمی ماند و در زیر پوست شهر به حرکت خزنده خود ادامه می دهند و چارچوب جامعه را همچون موریانه سست می کنند و اگر حواس مان نباشد زمانی متوجه می شویم که یا خیلی دیر شده است یا با هزینه هایی به مراتب بیشتر باید به نقطه قبلی برسیم.

به گزارش سلامت نیوز، دکتر سیدرامین رادفر-پژوهشگر در روزنامه ایران نوشت: برنامه های کاهش آسیب‌های ناشی از اعتیاد برنامه هایی هستند که با هدف پیشگیری از اچ آی وی و ایدز و دیگر بیماری های عفونی قابل انتقال از راه خون ویا روابط جنسی پرخطر در بین کسانی که مواد مصرف می‌کنند طراحی شده اند.

کسانی که مواد مصرف می کنند از جمله گروه‌هایی هستند که در معرض بیشترین خطر انتقال اچ آی وی و ایدز هستند. این برنامه ها اگر چه در نهایت رویکردی پرهیزمدار داشته و تلاش می‌کنند تا مراجع مصرف کننده مواد را به صورت کلی از مصرف مواد دور کنند ولی با نگاهی واقع بینانه می پذیرند که تمامی بیماران مصرف کننده مواد توانایی ویا تمایل جدایی کامل از مواد را همیشه ندارند و این ناتوانی یا تمایل البته بدین معنی نیست که باید از بقیه خدمات سلامتی محروم شوند بخصوص وقتی که این بیماری ها و مخاطرات در این گروه نمانده و می‌تواند به دیگر آحاد جامعه نیز انتقال پیدا کنند.

برنامه های کاهش آسیب در کشور در سال‌های ابتدایی دهه 1380 خورشیدی در کشور در واکنش به آسیب های شدید مرتبط با مصرف مواد در بین کسانی که مواد را به صورت تزریقی مصرف می کردند، شروع و گسترش یافتند و در اندک زمانی نه تنها الگویی برای تمامی کشورهای اسلامی شد بلکه کارشناسان کشورهای اروپایی و ایالات متحده نیز از پیشرفت های برنامه های کاهش آسیب ایران بخصوص در زندان ها انگشت به دهان می ماندند.

برنامه های کاهش آسیب ایران اگر چه خوش درخشید ولی دولتی اگر نگوییم مستعجل که حداقل به رشد و پویایی خود ادامه نداد که بخش زیادی از آن ریشه در تغییر رویکردها در سال های گذشته دارد. با این همه متأسفانه جامعه و آسیب های اجتماعی جامعه منتظر نظر متولیان نمی ماند و در زیر پوست شهر به حرکت خزنده خود ادامه می دهند و چارچوب جامعه را همچون موریانه سست می کنند و اگر حواس مان نباشد زمانی متوجه می شویم که یا خیلی دیر شده است یا با هزینه هایی به مراتب بیشتر باید به نقطه قبلی برسیم. 

در این میان برخوردهای صنفی یا رویکردهای مبتنی بر اَنگ و تبعیض با کسانی که مواد مصرف می کنند نظیر درمانهای اجباری و فله ای، اردوگاه و... نه تنها کمکی به حل ماجرا نمی کند بلکه دسترسی سیستم های بهداشتی به این گروه های در معرض خطر را نیز سخت تر کرده و از کارآیی این برنامه‌ها می‌کاهد. بر این اساس می طلبد تا با در نظر گرفتن تغییر الگوی اعتیاد و گسترش مواد روان گردان محرک، متولیان امر هر چه سریع تر به دیدگاهی مشترک، مبتنی بر شواهد علمی و به دور از تعصب با نگاه به اهداف طولانی مدت دست بیابند.