سلامت نیوز:در كنار بحث اجباری شدن تحصیل كه بی‌شك می‌تواند برگ برنده ارزشمندی در سند حمایت از حقوق كودك و نوجوان باشد، باید به امر رایگان شدن تحصیل نیز توجه بشود. در نفرستادن كودك به مدرسه بیشترین نقش را پدر و مادر دارند و بررسی‌ها نشان می‌دهد فقر اقتصادی و فرهنگی به موازات هم باعث این رفتار نادرست می‌شود. والدینی كه خود سواد درستی ندارند و درك صحیحی از حضور در اجتماع و ارتباط با انسان‌های دیگر نداشته و به همان نسبت وضعیت مالی و اقتصادی نامناسبی هم دارند، چندان انگیزه و نیازی برای فرستادن فرزند خود به مدرسه احساس نمی‌كنند و در شرایطی كه تحصیل با پرداخت پول همراه باشد و برای خانواده‌ها هزینه نیز تولید كند انگیزه نفرستادن كودك به مدرسه در این افراد مضاعف شده و حتی قابل توجیه می‌شود.
به گزارش سلامت نیوز، شیوا دولت‌آبادی- مدیرعامل انجمن حمایت از حقوق كودكان در روزنامه آرمان نوشت: اجباری شدن تحصیل خیلی پیش‌ترها باید قانون می‌شد. این طرحی است كه اگر اجرایی شود به تناسب آن بسیاری از مسائل و مشكلات والدین، فعالان و مسئولان حوزه كودك برطرف خواهد شد. فعالان و پژوهشگران حوزه كودك با تصویب این قانون و اجرای آن می‌توانند برای مثال در ساعاتی كه هر كودكی باید در مدرسه باشد و در حال درس خواندن، اگر او را در جاهای دیگری مشاهده كنند این مساله را گزارش دهند و با تمهیداتی كه در قانون برای مجازات و برخورد قضائی با این دست والدین وجود دارد به بازگرداندن آن كودك به چرخه آموزشی امیدوار باشند.
كودكان و حتی نوجوانان باید بخش اعظمی از ساعات‌شان در شبانه‌روز صرف تحصیل و آموزش شود و اگر فردی بنا به هر دلیلی در محیط‌های آموزشی حاضر نشود این به معنای عقب افتادن این فرد از چرخه زندگی عادی و پیشرفت اجتماعی خواهد بود. اگر این قانون تصویب شده و به تبع آن درست اجرا شود می‌توانیم امیدوار باشیم دیگر هیچ پدر و مادری مانع فرستادن فرزندشان به مدرسه و تحصیلات اولیه او نشوند و به همان نسبت می‌توانیم امید داشته باشیم ریزشی‌های فرایند تحصیل نیز در مدارس حداقل در سطوح اولیه كمتر شود.
ریزشی‌ها افرادی هستند كه به هر دلیلی در یكی از مقاطع تحصیلی ترك تحصیل و به سواد به همان اندازه قناعت می‌كنند. با تصویب این طرح می‌توان امید داشت تعداد ریزشی‌ها در پایه‌های ابتدائی حداقل تا پایه نهم به حداقل برسد. اگر تحصیل اجباری شود همه افراد جامعه حداقل سواد ابتدائی را كسب می‌كنند و معضلی به نام بی‌سوادی و فقر فرهنگی در كشور ریشه‌كن می‌شود. كیفیت آموزشی در سطوح بالاتر از متوسطه و تحصیلات دانشگاهی نیز امری مطلوب است و باید در راستای تحصیلات و سوادآموزی همه افراد را به آن ترغیب كرد. با وجود این، حداقل تحصیلات و سواد، تا پایان مقطع دوره ابتدائی نه به عنوان امری مطلوب بلكه به عنوان یك مساله ضروری برای كشور باید مدنظر قرار بگیرد و بی‌شك بدون توجه و اهتمام به این امر نمی‌توان هیچ ادعایی در زمینه رشد و پیشرفت مطرح كرد.
در كنار بحث اجباری شدن تحصیل كه بی‌شك می‌تواند برگ برنده ارزشمندی در سند حمایت از حقوق كودك و نوجوان باشد، باید به امر رایگان شدن تحصیل نیز توجه بشود. در نفرستادن كودك به مدرسه بیشترین نقش را پدر و مادر دارند و بررسی‌ها نشان می‌دهد فقر اقتصادی و فرهنگی به موازات هم باعث این رفتار نادرست می‌شود. والدینی كه خود سواد درستی ندارند و درك صحیحی از حضور در اجتماع و ارتباط با انسان‌های دیگر نداشته و به همان نسبت وضعیت مالی و اقتصادی نامناسبی هم دارند، چندان انگیزه و نیازی برای فرستادن فرزند خود به مدرسه احساس نمی‌كنند و در شرایطی كه تحصیل با پرداخت پول همراه باشد و برای خانواده‌ها هزینه نیز تولید كند انگیزه نفرستادن كودك به مدرسه در این افراد مضاعف شده و حتی قابل توجیه می‌شود.
آرزوی فعالان حوزه كودك در حال حاضر این است كه فقر عامل دور شدن هیچ كودكی از تحصیل در ایران نباشد و حالا كه قرار است درس خواندن و باسواد شدن در ایران نیز مثل بسیاری از كشورهای توسعه یافته اجباری شود بهتر است زیرساخت‌های این امر مطلوب نیز فراهم شود. رایگان شدن آموزش در كنار بالا رفتن كیفیت آن برای مدارس كشور ما نیاز ضروری است و بیش از هر زمانی در حال حاضر خلأ آن احساس می‌شود.
متاسفانه باید گفت علاوه بر اینكه هنوز هم با وجود شعارهای مطرح شده در اوایل پیروزی انقلاب اسلامی تاكنون مبنی بر رایگان شدن تحصیل برای همه و آمدن این اصل به عنوان یك اصل ضروری در قانون اساسی، هنوز هم مدارس دولتی از افراد مبالغی را تحت عنوان شهریه دریافت می‌كنند و این در مناطق دورافتاده و در میان افرادی كه تمكن مالی مناسبی ندارند مشكلات جدی ایجاد می‌كند. علاوه بر این، كیفیت آموزش و محتوای آن نیز با وضعیت آرمانی و مطلوب فاصله دارد.
یكی دیگر از آرزوهای فعالان حوزه كودك بهبود كیفیت آموزشی در كشور است تا بتوانند به بهترین نحو از مغزها و ذهن‌های آماده برای رشد و توسعه كشور استفاده كنند. در كنار مسائل مربوط به علم باید به این مساله توجه شود كه تا چه حد روی مهارت‌های زندگی و مسائلی كه در آینده كودك بیش از مسائل درسی و تحصیلی با آن سر و كار دارد در مدارس كار می‌شود و بی‌شك همه روانشناسان و پژوهشگران حوزه كودك امروز دیگر به این نتیجه رسیده‌اند كه مسائل مهم زندگی اجتماعی مانند حقوق شهروندی و احترام به محیط زیست را فقط از كودكی و در روند آموزش در مدرسه و خانواده می‌توان در نهاد فرد درونی كرد و مدارس ما نیز همسو با مسائل درسی و محتوای كتاب‌های آموزشی باید در این زمینه هم مبادرت بورزند. ایجاد تمایل در همه والدین در فرستادن فرزند خود به مدرسه با اجباری و قانونی كردن این امر در كنار بهبود فرایند آموزشی می‌تواند سواد و تحصیل را در كشور ما از امری لوكس و غیرضروری به یك نیاز انسانی بدیهی تبدیل كند. تحقیقات نشان می‌دهد كودكانی كه به مدرسه رفته‌اند و سال‌های كودكی خود را در محیط‌های آموزشی در كنار بقیه همسالان خود بوده‌اند در آینده به افراد سالم و طبیعی تبدیل می‌شوند كه به راحتی در اجتماع زندگی می‌كنند.
نظر شما