شنبه ۲۶ اردیبهشت ۱۳۸۸ - ۱۵:۰۶
کد خبر: 16031

خانواده کوچکترین جامعه ای است که کودک به محض تولد وارد آن می شود اما تاثیر این جامعه خرد تا پایان عمر بر زندگی این فرد محرز و قطعی است، اثری که شاید کسب اعتماد به نفس مهمترین و ماندگارترین ره آورد خودیابی انسان از این جمع طبیعی باشد.

کارشناسان علوم اجتماعی می گویند: اگر نیازهای فیزیولوژیک کودک مانند آب،‌غذا و بهداشت و نیازهای گرمی، و نیازهایی مانند ‌برخورد خوب با او و مراقبت لازم انجام شود و اگراین نیازها به موقع رفع گردد، کودک محیط دنیای خود رایک مکان خوب و خوشایند برآورد می کند.
این مساله باعث می شود تا کودک به دنیا و محیط اطراف خود اعتماد کند و بلافاصله بعد از سپری کردن سن یک ونیم سالگی وارد مرحله خود مختاری می شود.
کودک در این مرحله کم کم حرکت می کند و دوست دارد ابراز وجود کند و دست به کارهای مستقلی مانند خوردن غذا، ‌راه رفتن بزند. اما اگر محیطی که کودک در آن رشد می یابد، مساعد نباشد و فرد نتواند کاری را انجام دهد ‌و خانواده مانع شود تا کودک احساس موفقییت را تجربه کند،‌ نمی تواند استقلالش را بدست آورد. اما اگر کودک وارد مراحل سه تا پنج سال شود و خانواده اجازه بدهد در حد توانایی تا جایی که خطر نداشته باشد، دست به تجربه مستقل بزند، درواقع زمینه رشد عنصر اعتماد به نفس در کودک ایجاد می شود.
خانواده نیز با برخورداری از نقش حمایتی، نه اینکه محدودیت ایجاد کند و یا مانعی برای ایجاد خطر شود بلکه با نحوه برخورد مناسب، سبک فرزند پروری صحیح درتحقق این مساله بسیار موثراست.
این کارشناسان می گویند:کودک مثبت اندیشی را در نهادی به نام خانواده یاد می گیرد و افراد نیز در خانواده به جای اینکه بگویند، "نه من نمی توانم"، بگویند،"تلاشم را می کنم" باید از قیود تکرار مانند "هیچ وقت" استفاده نکنند. خانواده باید در ارتباط با هم، واژگان رفتاری خود را تغییر دهند.
آنان باید واژگان را به سمت جملات مثبت برگردانند، مانند "سعی می کنم، راه حل مطمئنی پیدا کنم"،‌ کودکان اگر این جملات را یاد بگیرند،می فهمند که نوع نگاه به جهان این است که همیشه امکان هر کاری به شرط اینکه من خوب فکر می کنم وجود دارد و مثبت اندیشی سبب رشد و توسعه می شود.
این مساله باعث می شود که اعتماد به نفس در کودکان پدیدار شود و در جملات افرادی که دارای اعتماد به نفس هستند قیود تکرار مشاهده نمی شود و کودک خود را ناتوان فرض نمی کند و جملات آنها فاقد باورهای منفی است و این نتیجه همان یادگیری در خانواده است. ‌
کارشناس ارشد روانشناسی تربیتی و ‌مدرس دانشگاه جامع علمی، کاربردی روز شنبه همزمان با یست و پنجم اردیبهشت ماه -روزجهانی خانواده - به خبرنگار گروه اجتماعی گفت:کودکانی که با اعتماد به نفس پایین مواجه هستند و وارد جامعه می شوند،‌با خطرات گوناگونی روبه رومی شوند.
"مریم رفعتی" افزود: کودک و نوجوانانی که با اعتماد به نفس پایین روبه رو می باشند، دارای واکنش های متفاوتی نیز در مقایسه با دیگر همسالان خود، هستند.
وی گفت:این کودکان باور ندارند که توانایی انجام فعالیت را دارند و دچار انواع استرس ها و اضطراب ها هستند و کم رویی را پیشه می کنند و از ورود به فعالیت ها و ورود به جمع خودداری می کنند.
وی افزود:‌آنان از اینکه شکست بخورند، اشتباه کنند و دیگران پی به نقاط ضعفشان ببرند، نگران هستند.
این کارشناس ارشد روانشناسی با بیان این مطلب که در واقع یکی از علل رفتارهای پرخاشگرانه در کودکان نیز می تواند این مساله باشد،‌ گفت: در نتیجه اینگونه بچه ها حمله به محیط و رویدادهای محیطی را آغاز می کنند، فاقد ‌قاطعیت می باشند و همچنین ‌توان "نه گفتن"را ندارند.
عضو کمیته تخصصی دانشگاه جامع علمی کاربردی در رابطه با راه حل ارتقاء‌اعتماد به نفس در کودک،گفت:اگر ارتباط پدر و مادر در خانواده براساس محبت وارتباط مهربانانه صورت گیرد،
بچه ها محیط خانه را فضایی امن احساس می کنند و در خانه و مدرسه نیز مورد احترام قرارمی گیرندو درنهایت هردو دو این موارد می تواند ‌زمینه ساز شکل گیری اعتماد به نفس درفرد باشد.

نظر شما

شما در حال پاسخ به نظر «» هستید.
captcha