به گزارش ایسنا، دكتر كامران باقری لنكرانی در مراسم افتتاحیه كمیته فرعی تحقق عدالت در سلامت در آسیا كه در دفتر مطالعات وزارت امور خارجه برگزار شد، اظهار كرد: تفاوت در امید به زندگی هم در این دو قاره در دو قرن اخیر از كمتر از 10 سال به بیش از 30 سال در پاره‌ای از نقاط رسیده است.
وی با بیان اینكه در شاخص مرگ و میر نوزادان و مادران باردار هم تفاوت‌هایی بروز كرده است، افزود: این شاخص‌ها در برخی از نقاط دنیا 6 هزار و یا 2 هزار در یكصد هزار و میانگین این شاخص در برخی دیگر از نقاط دنیا زیر10 در یكصد هزار و متوسط جهانی آن 200 در یكصد هزار است.
وزیر بهداشت با بیان اینكه برخی از این شاخص‌ها منحصر به كشورهای فقیر نبوده است، گفت: به عنوان مثال امید به زندگی در برخی نقاط فقیر كشورهای توسعه یافته از میزان امید به زندگی كشورهای در حال توسعه كمتر است.
دكتر لنكرانی با طرح این پرسش كه چرا به رغم تلاشهای جهانی برون دادها نگران كننده هستند، ادامه داد: هرچندریشه برخی از این بی‌عدالتی‌ها به افزون خواهی پاره‌ای از قدرتها و كشورها و نقش آنان در چپاول ثروت دیگر كشورهاست اما بخش عمده‌ای از آن مربوط به سیاست‌ها و برنامه‌های خود كشورهاست.
وی با تاكید بر این كه باید بین مدیریت در فرآیند و مدیریت بر فرایند توسعه تفاوت قائل شد، گفت: تفاوت مدرنیته و مدرنیزاسیون را باید شناخت. آنچه در قرون معاصر در كشورهای در حال توسعه ترویج یافته مدرنیزاسیون است كه معادل غربی شدن است. حال آن كه امروز به مدرنیته درون زا نیاز است. فراموشی توانمندی درونی و بی توجهی به ضرورت بومی سازی و اكتفا به نسخه‌های بین‌المللی آثار سوء فراوانی را در پی داشته كه هنوز از یادها نرفته است.
لنكرانی توضیح داد: هنوز آثار سوء توازن اقتصاد بانك جهانی در آمریكای لاتین نمایان است كه به بهانه اصلاح ساختار جهانی طراحی شد و در عمل حمایت دولت از خدمات اجتماعی از بین رفت. پس سلامت، آموزش و توانمندی‌های جوامع تخریب شد و فاصله دولت و ملت افزایش یافت.
وی افزود: امروز از عدالت در سلامت بسیار صحبت می‌شود و تاكید بر اصل محوری همه برنامه‌ها سیاست عدالت به ویژه عدالت در سلامت است و باید گفتمان حاكم بر مجموعه فعالیت‌های توسعه‌ای كشورها باشد.
وزیر بهداشت با تاكید بر اجرای عدالتی در چارچوب بومی و فرهنگ درون زای هر ملت، گفت: ممكن نیست توسعه را بدون توجه به فرهنگ بومی كشور محقق كرد. قرارگیری افراد عادل در كنار هم به معنای برقراری عدالت نیست بلكه تحقق این امر مستلزم اصلاح نظام اجتماعی و طراحی و اجرای نظام عادلانه است.
لنكرانی با اعتقاد به این كه عدالت و توسعه فقط به معنای حداكثر سازی تولید نیست، افزود: سلامت همه جانبه و اعتلای آگاهی و توانمندی تك تك افراد باید مورد توجه قرار گیرد.
وی با بیان اینكه توجه به ریشه‌ها و سرمایه گذاری برای رفع چالش مبنایی راه رسیدن به توسعه عدالت پرشتاب‌تر است، گفت: دولت باید به اهمیت نقش مردم و تشكل‌های مردمی به عنوان موضوع كنترل كننده و جهت دهنده بیشتر توجه و نقش خود را برای مدیریت ناظر عالی و مقتدر تعریف كند.
وزیر بهداشت نمونه موفق این امر را در جمهوری اسلامی ایران طی سه دهه پس از پیروزی انقلاب برشمرد و در ادامه اظهار كرد كه مایل به تبادل تجربیات این كشور با سایر كشورهای دنیاست.
دكتر لنكرانی از سیاست‌های مطرح در سالهای اخیر را خصوصی سازی صنایع و مایملك دولت دانست و افزود: این سیاست در ایران دنبال شد و برای اطمینان از عدالت محور بخش مهمی از سهام دولت به رایگان در اختیار دو دهك فقیر جامعه قرار گرفت و سالیانه دو بار سود آن را دریافت می‌كنند.
وی توانمندسازی علمی زنان را از دیگر محورهای توسعه كشور برشمرد و یادآور شد: در 30 سال گذشته شمار دانشجویان با 37 میلیون جمعیت 200 هزار نفر بود كه 15 درصد آن را زنان تشكیل می‌دادند. حال آنكه هم اكنون شمار دانشجویان كشور با 70 میلیون نفر جمعیت، سه میلیون نفر است كه از این میزان 60 درصد آنان زنان هستند.
وزیر بهداشت به آسفالته شدن راه‌های روستایی اشاره كرد و افزود: در سالهای پیش از انقلاب 200 كیلومتر از راه‌های روستایی آسفالت شده بودند و هم اكنون به 72 هزار كیلومتر رسیده است.
دكتر لنكرانی با بیان این كه امروز تعداد خانه بهداشت 9 برابر شده و متعاقب آن میزان دسترسی جمعیت روستایی به خدمات بهداشتی اولیه از كمتر از 40 به بیش از 90 درصد رسیده است، گفت: همچنین جمعیتی بالغ بر 23 میلیون نفر از روستاییان به رایگان بیمه شدند.
وی با بیان اینكه سلامت از همه ارزشهای اجتماعی به عدالت نزدیكتر است، گفت: چون سلامت حق طبیعی همه افراد است اما تامین آن در گرو عوامل اجتماعی خارج از حوزه سلامت است.
وزیر بهداشت این اجلاس را منتخب مردم كهن‌ترین قاره جهان دانست و یادآور شد: در دو قرن اخیر، جهان شاهد تغییرات شگرفی بوده است و تمام كشورها از حركت رو به جلو در ثروت و رفاه برخوردار بوده‌اند و شاخص‌های سلامت در همه جای دنیا رو به رشد بوده است اما در عین حال فاصله بین كشورها و نابرابری‌ها بین آنها نه تنها كم نشده است بلكه افزایش نیز یافته است.
نظر شما