بر اساس پژوهش انجام شده كارشناسان، زهرا پیشگامی‌فرد، فاطمه تجلی و مریم كاظمیان در مورد طراحی و آزمون روش‌های توانمندسازی زنان سرپرست خانوار بر روی گروهی از زنان سرپرست خانوار تحت پوشش سازمان بهزیستی در شهر اراك نشان می‌دهد توانمندسازی زن سرپرست خانوار به نتیجه نمی‌رسد و باید به توانمندی خانواده این زنان پرداخت.
بنابراین گزارش، توانمندی زنان سرپرست خانوار در شرایط كنونی با توجه به 4 مؤلفه توانمندی اجتماعی، روانی، اقتصادی و سیاسی مورد بررسی قرار گرفته است.
بر اساس این گزارش، توانمندی اجتماعی با استفاده از 3 متغیر جمع‌گرایی، تمایل به مشاركت در فعالیت اجتماعی، رفتار مشاركتی سنجیده شده است كه تمایل به رفتار مشاركتی یافته‌های این پژوهش نشان می‌دهد. 4/82 درصد از زنان سرپرست خانوار در جامعه مورد بررسی در یك سال گذشته هیچ‌گونه فعالیت جمعی نداشته‌اند و تنها 15درصد از این زنان در فعالیت جمعی شركت كردند.

*80 درصد زنان سرپرست خانوار تقدیر خود را پذیرفته‌اند

این گزارش می‌افزاید: برای سنجش توانمندی روانی از اعتقاد زنان سرپرست خانوار به تقدیر، آمادگی پذیرش ایده‌های نو و همچنین استنباط آنها از اثر‌بخشی تصمیمات و رفتارهایشان سؤال شده است.
با توجه به اینكه متغیر تقدیر‌گرایی فارغ از جنسیت سنجیده می‌شود اما 80 درصد زنان مورد مطالعه موافق بودند كه قادر به تغییر سرنوشت خود نیستند.
این گزارش حاكی است: متغیر نوپذیری كه در واقع عكس گرایش تقدیر‌گرایی است، نشان می‌دهد زنان سرپرست خانوار آمادگی چندانی برای پذیرش و برابری جنسیتی حتی در امر آموزش و اشتغال را ندارند.
بر اساس این گزارش، تنها 42 درصد از این زنان معتقدند كه می‌توانند شغل‌های مشابه مرد داشته باشند و این متغیر نشان می‌دهد جامعه نیاز به آگاهی بیشتر در مورد توانمندسازی زنان سرپرست خانوار دارد.
این گزارش می‌افزاید: 50 درصد زنان سرپرست خانوار توانایی احساس غلبه بر مشكلات و تحقق اهداف را در خود می‌بینند.

*زنان سرپرست خانوار كمتر به جامعه اعتماد می‌كنند

در ادامه این گزارش آمده است، شناخت رابطه میان توانمندی اقتصادی و سایر متغیرهای روانی و اجتماعی ارتباط متقابل دارد.
این گزارش می‌افزاید: در مورد متغیر اعتماد به دیگران، 79 درصد زنان مورد مطالعه به خانواده خود اعتماد دارند و این اعتماد به دوستان و فامیل 20 درصد، هم محله‌ای 12 درصد و كسبه محل 15 درصد بوده است و همدلی بین زنان سرپرست خانوار در حد 27 درصد بوده است به طور كلی اعتماد زنان سرپرست خانوار نسبت به دیگر افراد خانواده به جز اعضای اصلی خانواده كم بوده است و این موضوع می‌تواند بر موفقیت گروه‌های خودیار اثر منفی بگذارد.
در پایان این گزارش آمده است: اگر تمایل به عضویت در شورا به عنوان مشاركت سیاسی تلقی شود داده‌ها حاكی از تمایل كم زنان سرپرست خانوار به مشاركت سیاسی است و 27 درصد زنان موافقتی با عضویت در شوراها نداشته‌اند.