بسیاری از رواندرمانها در دهه 80-1970 بر این عقیده بودند که اسکیزوفرنی (روانگسیختگی) یک اختلال رفتاری وخیم در ارتباط و تعامل میان والدین و فرزندان است، اما امروزه مطالعات نشان میدهند که ناهماهنگیهای ژنتیکی در این اختلال دخیل هستند.
در بررسیهای اپیدمیولوژیک زمانی که یک جفت دوقلوی همسان دچار این بیماری باشند یکی از آنها 50 درصد احتمال ریسک بیشتری نسبت به دیگری دارد که این احتمال در میان سایر فرزندان نیز ضعیفتر است.
بر اساس این گزارش، علم ژنتیک توضیح بیشتری در این زمینه نمیدهد و تنها بر این اصل استوار است که فاکتورهایی همانند عفونتها که نقش مخربی را بازی کنند، آغازگر این بیماری هستند.
براساس گزارش فیگارو، اسکیزوفرنی یک بیماری روانی است كه غالبا در سنین 25-20 سالگی و بر اثر حوادث ناگوار روانی بروز میکند که به دنبال آن پریشانی خاطر و هذیانگویی را در پی دارد.
در این مطالعات، ژنهای 3000 فرد مبتلا با گروه شاهد مقایسه شد، دکتر" پاملا شکلار" از هاروارد میگوید: در تلاش هستیم با جمعآوری اطلاعات لازم مدل بیولوژیکی عامل این بیماری را بدست آوریم.
همچنین "شان پورسل" عضو کنسرسیوم بینالمللی اسکیزوفرنی(CIS/ISC ) نیز می گوید:
این ژنها نقش اصلی را در ایجاد اسکیزوفرنی بازی میکنند که حداقل سه برابر یا بیشتر باعث افزایش ریسک این بیماری می شوند.
همچنین، در بررسیهای بعدی، 8014 فرد بیمار و 19090 شاهد مورد مطالعه قرار گرفتند، ویژگی خاص این نوع مطالعه ، بررسی کروموزوم شماره 6 است که به دلیل انتقال ژنهایی که در سیستم ایمنی بدن نقش دارند معروف است.
این بررسیها همچنین ثابت کرد فاکتورهای محیطی بر خطر افزایش اسکیزوفرنی میافزایند.
نظر شما