سلامت نیوز:اخیرا صحبت هایی از ناکارآمدی مددکاران بیمارستان ها به گوش می خورد و این درحالی است که سیاست گزاران بهداشت و درمان می توانند با توجه به ازدیاد تعداد بیماران در جامعه با به کارگیری مددکاران اجتماعی در قالب کار تیمی به علت یابی بیماری در جامعه بپردازند.

بدین معنی که مددکاران اجتماعی با استفاده از تکنیک های منحصر به فرد خود از جمله کار جامعه ای، اهداف اجتماعی و در اجرای برنامه سلامت و بهداشت مبتنی بر جامعه نقش خود را به بهترین وجه ایفا کند.

به گزارش سلامت نیوز مددکاری اجتماعی یک خدمت حرفه ای است که بر دانش و مهارت های خاص برای کمک به افراد، گروه ها یا جامعه قرار گرفته است تا بتواند استقلال شخصی، اجتماعی و رضایت خاطر فردی و اجتماعی را بدست آورند اما متاسفانه چشم جامعه تنها به شکل تخفیف گیرنده بر روی این قشر باز می شود.

هدف مددکاری اجتماعی این است که بین بهزیستی افراد و رفاه اجتماعی سازگاری و وفاق ایجاد کند. برای حصول به این هدف مددکاری اجتماعی از فشار آوردن به مردم و تحمیل این نظر که تهی دستی، محرومیت و ذلت را به عنوان سرشت  خود بپذیرند و خود را با شرایط آزار دهنده و غیر عادلانه سازش دهند، احتراز می کند.

مددکار اجتماعی سعی دارد تا توان بالقوه موجود در اجتماع را با مشارکت افراد و اقشار جامعه و در حد امکان به فعلیت در آورد و بدین وسیله امنیت اجتماعی و اقتصادی توام با اتکاء به نفس را برای نیازمندان فراهم آورد. مددکاری اجتماعی در پی یافتن همکاری و حمایت متقابل در اجتماع است. به طوری که محروم ترین و مظلوم ترین افراد بتوانند بر زندگانی خودشان قدرت داشته باشند. مددکاری اجتماعی از طریق توانمندسازی افراد برای مشارکت در فرآیند یادگیری و همکاری منجر به ایجاد نهادها و سازمان هایی می شود که همه می توانند آنها را متعلق به خود دانسته و در آنها شرکت کنند.

به گزارش سلامت نیوز، دکتر گل رخ ضرابیان با بیان اینکه وجود مددکار برای روند بیمارستان الزامی است اما متاسفانه تعداد آن ها کم است، گفت: مددکار کارآمد باید به لحاظ تخصصی با اصطلاحات پزشکی، تیم پزشکی و بخش های مختلف بیمارستانی آشنا باشند و با توجه به کمبود تعداد مددکاران در بیمارستان ها و اینکه هر مددکار 5 تا 6 بخش از بیمارستان را تحت پوشش قرار می دهند، افزایش اطلاعات مددکار، نیازی است که بیش از پیش احساس می شود.

این مددکار با اشاره به اینکه افزایش تعداد بیماران در بیمارستان ها و کمبود پرستار و سر پرستار، مددکار را موظف می کند که از وظایف مقرر خود فاصله بگیرد و به انجام وظایف دیگر مشغول شود، افزود: مددکار موظف است، بیماران را از لحاظ اقتصادی و اجتماعی حمایت کند اما این به شرطی است که بیمه ها نیز وظایف مقرر خود را که پوشش دادن بیماران نیازمند است نیز به درستی انجام دهند. متاسفانه در حال حاضر بهزیستی و کمیته امداد تنها به بیماران تحت حمایت خود اندک کمکی می کنند و مددکاران برای درخواست پوشش دادن بیماران نیازمند نمی توانند از این دو سازمان کمک بگیرند.

به گفته ضرابیان اکثر تلاش های مددکاران بیمارستان ها صرف رفع مشکلات مالی بیمارستان ها می شود و این موضوع موجب می شود تا مددکار وقت کمتری را برای پوشش مشکلات اجتماعی بیماران صرف کنند و این درحالی است که رفع مشکلات اجتماعی بیماران در برخی موارد می تواند بسیار مهم تر از مشکلات مالی بیمار باشد.

وی در ادامه افزود: تمرکز مددکار بر روی روان بیماران مبتلا به سرطان اهمیت بسزایی در روند درمان این بیماران دارد چرا که مدت زمان درمان بیماران مبتلا به سرطان گاه به سال ها می کشد و این زمان طولانی به طبع مشکلاتی را در خانه، خانواده و جامعه شخص ایجاد می کند. این بیماران مدام نیازمند حمایت هستند و صحبت تنها از هزینه های درمانی برای این بیماران صحیح نیست.

این مددکار با بیان اینکه مددکاران زمانی کارایی خود را در بیمارستان ها از دست می دهند که مجبور به انجام وظایف بیمه ها، پرستاران و دیگر خدمه ی بیمارستان می شوند، اظهار کرد: تجربه شده است که برخی بیماران از روند طولانی درمان و ماندن در بیمارستان خسته و آسیب پذیر می شوند و مددکاران با مشاهده ی روحیه بیمار از پزشک درخواست می کنند تا بیمار را برای مدتی مرخص و به خانه بفرستند تا روحیه خود را بازیابد و توانایی ادامه درمان را کسب کند اما پزشکان وظیفه تصمیم گیری برای مرخص کردن و قطع درمان را از وظایف مددکاران نمی دانند و آن ها را پس می زنند.

به گفته ضرابیان تحمیل وظایف بیمه به مددکاران موجب کاهش کارایی آن ها می شود همچنین به دلیل عدم واگذاری بودجه به مددکاران بیمارستان ها، تمام انرژی مددکاران صرف یافتن خیران می شود. بی اعتمادی نسبت به مددکاران مسئله مهمی است که مددکار را در انجام وظایف باز می دارد برای مثال مددکاران بیمارستان ها به نهادهای مربوطه نامه می زنند که بیماری بیمه شود و یا در هزینه درمانی مشمول تخفیف شود اما از آنجا که به مددکار اعتمادی نمی شود، این کار بی نتیجه می ماند. متاسفانه در حال حاضر که برای بیمارستان ها درآمدزایی تعریف شده است و هر بیمارستان باید با درآمدهای به دست آمده خود را مدیریت کند، بنابراین درآمدزایی بیمارستان ها به این مسئله نیز دامن می زند.

وی گفت: حمایت از بیمار و پیگیری از نحوه روند درمان از وظایف اساسی مددکار در بیمارستان است در مسئله بخیه کشیدن کودکی در یکی از بیمارستان های اصفهان، حدس برآن است که در آن بیمارستان مددکاری حضور نداشته است چراکه تعداد آن ها در بیمارستان های کشور محدود است. این اتفاق دور از انسانیت است و هیچ وقت نباید پول مقدم بر درمان باشد.

محمد قادری در ادامه با اشاره به اینکه متاسفانه وظایف مددکار در بیمارستان ها تعریف نشده است و وظایف آن ها در حد تخفیف گرفتن نزول پیدا کرده است، گفت: در حال حاضر بیمارستان ها فقط در حد تخفیف گرفتن نیاز به مددکار دارند و با حرکت نظام پزشکی به سمت و سویی که دولت خود تا حد امکان برای اقدامات درمانی تخفیفی در نظر می گیرد، رسما مددکار را در بیمارستان بیکار می کند.

وی خاطرنشان کرد: اغلب مددکاران مشغول در بیمارستان ها، اصولا مددکار نیستند و دارای لیسانس رشته های دیگر جز مددکاری هستند. دیگر مددکارانی که دارای لیسانس مددکاری هستند، مدرک خود را از دانشگاه های علوم بهزیستی و علامه طباطبایی کسب کرده اند که فقط در حد عمومی و پیشگیری است و به صورت تخصصی برای کار در بیمارستان ها آموزش ندیده اند.

به گفته قادری وزارت بهداشت به سلامت جسمی و روانی جامعه تاکید دارد و اغلب تدابیر درمانی را در زمینه ی جسمی به خوبی انجام می دهد اما پرداختن به سلامت جسمی منجر به کم توجهی به حوزه روانی جامعه می شود، بنابراین این حوزه نیازمند تلاش و تغییر نگرش جامعه است.

این مددکار با بیان اینکه خودکشی از معضل های روانی جامعه است که مددکاران باید به این حوزه ورود کنند، افزود: در کانادا و اغلب کشورهای اروپایی علاوه بر پرونده سلامت، برای بیماران پرونده روانی و اجتماعی نیز تشکیل می شود که مددکاران عهده دار رسیدگی به این پرونده می شوند اما در ایران پرونده ی بیمار تنها به تشکیل پرونده سلامت ختم می شود که نمی تواند تامین کننده ی تمامی نیاز های بیمار شود.

زهرا هادی پور نیز با بیان این مطلب که مددکاران برای پیشگیری از ناکارآمد شدن، نیازمند تعریف وظیفه در بیمارستان ها هستند، گفت: وظیفه مددکاران باید برای بیمارستان ها و بیماران تعریف شود که مددکار تنها مسئول تخفیف گیری نیست. با این تعریف با تغییر وضعیت اقتصادی وظایف مددکار به خطر می افتد، بنابراین ایجاد ثبات در وظایف مددکار می تواند بر افزایش کارآمدی وی کمک کند.

به گفته این مددکار، در اختیار گذاشتن بودجه مالی و پیشگیری از مانع شدن مددکار از انجام وظایف خود می تواند از بسیاری از فجایع بیمارستانی ازجمله بحث اخیر در ارتباط با بخیه کشیدن پسر اصفهانی، گرفته شود. تیم پزشکی باید مددکار را یاری دهنده خود و بیمار بدانند و فقط ترخیص و مسائل مالی را بر دوش مددکاران نبینند.