سلامت نیوز:نمی‌توان منكر تاثیری كه آوردن و نگهداری حیوانات خانگی در افزایش سلامت اجتماعی و روانی افراد دارد شد، اما این تاثیر بستگی به هدفی دارد كه افراد از آوردن حیوان و نگهداری آن دارند. اگر هدف پركردن خلأ تنهایی و خلاهای روحی باشد نگهداری حیوان خانگی بهترین گزینه است و از این نظر پرورش و بزرگ كردن یك یا حتی چند حیوان خانگی در روانشناسی به افراد سالمند یا تنها توصیه می‌شود اما نه با هدف نمایش و خودنمایی.
به گزارش سلامت نیوز، امیرمحمود حریرچی- جامعه‌شناس و استاد دانشگاه در روزنامه آرمان نوشت: نگهداری حیوانات عجیب و غریب در خانه و محیط‌های زندگی شهری به یك پز اجتماعی تبدیل شده است كه هیچ ارتباطی با اهداف اصلی این اقدام و همدردی با حیوانات ندارد. در جاهای دیگر دنیا حیوانات را به خانه می‌آورند تا به ویژه در سنین بالا از تنهایی دربیایند یا برای كودكان به عنوان یك دوست و سرگرمی خوب از این موجودات استفاده می‌شود تا به كودك عاطفه و محبت را بیاموزند. پت یا حیوان خانگی در كشورهای دیگر عضوی از خانواده‌هاست كه باعث می‌شود همه اعضای خانواده از بودن در كنار آن احساس خوشایندی به دست آورند. در ایران اما در سال‌های اخیر نگهداری حیوان خانگی هم بیشتر به نوعی پز اجتماعی تبدیل شده است. نمایش دادن حیوان در میهمانی‌ها و خیابان‌ها با شئونات جامعه ما همخوانی ندارد و در عرف ما هم آوردن و نگهداری این حیوانات عجیب و غریب به منزل را نمی‌پسندیم. آوردن حیواناتی مانند آفتاب پرست به خانه و نگهداری آن بیشتر جنبه سرگرم‌كنندگی و نمایش دارد.
اگر از كسانی كه این قبیل حیوانات را به خانه می‌آورند و نگهداری می‌كنند دلیل این حركت آنها پرسیده شود در بهترین حالت شاید بگویند دوست داریم یا این كار مد است. رفتاری كه این افراد با حیوانات دارند نشان می‌دهد هدف آنها نگهداری و دلسوزی برای حیوان نیست، زیرا بیشتر از آن به عنوان ابزاری برای نمایش در مكان‌های مختلف و امكان جمعی استفاده می‌كنند. برخی افراد به‌طور سنتی از گذشته برخی حیوانات را نزد خود می‌آوردند و این با افرادی كه یك حیوان را برای چند صباحی نزد خود آورده و بدون توجه به نیازهای آن و فقط با هدف به نمایش گذاشتن، آن را نگهداری می‌كنند، متفاوت است.
نگهداری از حیوانات به عنوان یكی از ویژگی‌های عصر جدید كه در تنهایی افراد ریشه دارد در جاهای مختلف دنیا اقدامی شایع است، اما در ایران به نظر نمی‌رسد هدف افراد از نگهداری حیوان صرفا پركردن تنهایی باشد. حیوانی كه با هدف رفع تنهایی به خانه آورده می‌شود نمی‌تواند ابزار نمایش شود و اساسا این افرادی كه در ایران به تازگی سردمدار نگهداری و به خانه آوردن حیوانات شده‌اند جوانانی هستند كه به واسطه شلوغی زندگی و اموراتشان مجالی برای تنهایی و فكر كردن به آن را ندارند. جوانان به واسطه زندگی و نوع مناسباتشان كه اقتضای سنشان است بیشتر در جامعه و ارتباط با افراد مختلف هستند و چون استقبال از نگهداری حیوانات خانگی در این گروه بیشتر است می‌توان گفت این كار در ایران به یك پز اجتماعی تبدیل شده است؛ پز برای جوانانی كه دنبال اثبات وجود خود هستند و با نمایش تصاویر این حیوانات در شبكه‌های اجتماعی یا آوردن آن نزد دوستانشان سعی می‌كنند برای خود اعتبار كسب كنند.
در كشورهای اروپایی در سنین بالا تمایل زیادی برای نگهداری از حیوانات وجود دارد و نمی‌توان منكر این مساله شد كه این موجودات نقش مهمی در پركردن تنهایی این افراد دارند. نكته‌ای كه شاید جالب باشد و با توجه به شرایط فعلی جامعه ما به نظر می‌رسد شاید عاملی برای استقبال از نگهداری و ارتباط با حیوانات باشد این است كه متاسفانه به ویژه در شرایط فعلی جامعه ما، بسیاری از افراد دوست دارند به صورت كلامی دیگران را تحقیر كنند تا خودشان را بالاتر از دیگری نشان داده و از این راه خلاهای شخصیتی خود را پر كنند، در حالی كه در ارتباط با یك حیوان چنین شرایطی وجود ندارد.
حیوانات به دلیل اینكه امكان برقراری ارتباط كلامی و چهره به چهره با آدمیان را ندارند و ارتباطاتشان به صورت غیرمستقیم و غیركلامی است، برای ما آدم‌هایی كه از مناسبات اجتماعی و ارتباط با افراد مختلف دچار یاس و سردرگمی هستیم گزینه خوبی برای پركردن اوقات فراغت هستند. آدم‌ها مطمئند می‌توانند با حیوانات رابطه عاطفی برقرار كنند بدون اینكه از طرف آن حیوان مورد تحقیر و طردشدگی قرار بگیرند. حیوانات با رفتار خود از نگهداری و توجهی كه انسان‌ها نسبت به آنها دارند تشكر می‌كنند و این آن چیزی است كه انسان به آن نیاز دارد. نیاز به اینكه بداند بالاخره مورد توجه یك موجود زنده است كه به پاس توجه و مراقبتی كه از او می‌كند به او عشق می‌ورزد و به صورت غیر مستقیم تشكر می‌كند. دیدن حیوانات و تماشای آنها چون جزئی از طبیعت هستند مانند تماشای یك گل یا درخت فرح بخش و آرامش بخش است و نمی‌توان منكر این مساله شد. همه ما آدم‌ها نیازمند دوست داشتن و دوست داشته شدن هستیم و نمی‌توان منكر نقشی شد كه حیوانات خانگی در پر كردن این نیاز دارند.
دوست داشته شدن حلقه مفقوده ارتباطات اجتماعی ماست و بسیاری از ما درصدد یافتن آن هستیم. شاید خودمان خیلی‌ها را دوست بداریم، اما نیاز به اینكه یك دیگری یا دیگرانی هم ما را دوست بدارند در اجتماع فعلی ما برآورده نمی‌شود و افراد زیادی در حسرت این دوست داشته شدن هستند. برخی افراد به دلیل پز اجتماعی و برخی دیگر برای غلبه بر تنهایی حیوانات را نگهداری می‌كنند، در حالی كه افرادی كه برای پركردن تنهایی و برآورده كردن نیاز عاطفی حیوان را نگهداری می‌كنند هیچ تمایلی در به نمایش گذاشتن آن ندارند. با وجود این، نمی‌توان منكر این مساله شد كه برای یك حیوان، بودن در محیطی تنگ و قفس مانند و شرایطی كه شاید فقط برای انسان خوب باشد، چندان خوشایند نیست.
حیوانات به طبیعت تعلق دارند و همه آنها بر اساس غریزه طوری خلق شده‌اند كه باید در محیطی باز و آزاد زندگی كنند و آوردن آنها به خانه و محل زندگی برای خود حیوان چندان خوشایند نیست. همه ما انسان‌ها بر اساس خودخواهی دوست داریم كل طبیعت و همه موجودات آن را به خدمت خود درآوریم و در راستای تامین نیازهای خود آن را مورد بهره‌برداری قرار دهیم. فارغ از اینكه همه موجودات طبیعت اعم از گیاهان و حیوانات نیز حق و حقوقی دارند و نباید این حقوق پایمال شوند. با وجود این، نمی‌توان منكر تاثیری كه آوردن و نگهداری حیوانات خانگی در افزایش سلامت اجتماعی و روانی افراد دارد شد، اما این تاثیر بستگی به هدفی دارد كه افراد از آوردن حیوان و نگهداری آن دارند. اگر هدف پركردن خلأ تنهایی و خلاهای روحی باشد نگهداری حیوان خانگی بهترین گزینه است و از این نظر پرورش و بزرگ كردن یك یا حتی چند حیوان خانگی در روانشناسی به افراد سالمند یا تنها توصیه می‌شود اما نه با هدف نمایش و خودنمایی.
نظر شما